Πριν δέκα χρόνια, δύο φίλοι, ο Δημήτρης και ο Κώστας αποφάσισαν να αφήσουν τη ζωή τους στην πόλη και να μετακομίσουν στο χωριό Πάδες, κοντά στην Δρακόλιμνη Σμόλικα.
Πήραν ένα χώρο από ένα ζευγάρι ηλικιωμένων και δημιούργησαν έναν ορειβατικού τύπου ξενώνα, το Munti Smolikas.
Εκεί όμως δεν είναι μόνοι τους: Έχουν μαζί τους και τον «φύλακά» τους, τον Έκτορα, ένα γιγαντόσωμο σκύλο ράτσας Μάλαμουτ Αλάσκας, που λατρεύει τα χάδια, το χιόνι αλλά και να... κυνηγάει κοτούλες, αρνάκια και κατσικάκια! Ο αγαθός γίγαντας είναι ακόμη κουτάβι και συμπεριφέρεται αναλόγως ενώ ως «κυρίαρχο αρσενικό» δεν τα πάει πολύ καλά με τα άλλα αρσενικά!
Έχει κερδίσει δικαίως τον τίτλο της μασκότ του ξενώνα αλλά και ολόκληρου του Σμόλικα! Όσοι τον αντικρύζουν, τον λατρεύουν αμέσως και θέλουν να τον αγκαλιάσουν και να βγάλουν μια φωτογραφία μαζί του. Μάλιστα, έχει πλέον και τον δικό του λογαριασμό στο Instagram με χιλιάδες ακολούθους.
Οι δύο φίλοι έβαλαν σκοπό να φέρουν νέο κόσμο τόσο στον ξενώνα τους όσο και σε όλη την περιοχή του Σμόλικα, αξιοποιώντας τον ορεινό τουρισμό που ανθεί στην περιοχή, δουλεύοντας ακούραστα αλλά και διοργανώνοντας διάφορες δραστηριότητες, όπως μουσικά φεστιβάλ, εξορμήσεις με ποδήλατο, πεζοπορίες στα χιόνια, ανοίγοντας μονοπάτια κ.α.
Ο Δημήτρης και ο Κώστας μίλησαν στο Iefimerida.gr για την απόφασή τους να ζήσουν στο βουνό, τον Έκτορα αλλά και το μέλλον τους εκεί...
Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς που πρέπει να ξέρουμε...
Eίμαστε ο Δημήτρης Παυλίδης, 40 ετών από τη Θεσσαλονίκη και Κώστας Ζωγράφος από τον Βόλο, 48 ετών. Έχουμε δέκα χρόνια εδώ στους Πάδες, από τον Νοέμβριο του 2015. Τα πρώτα τρία χρόνια ήταν και η φίλη μας, η Σοφία Πανά από τη Θεσσαλονίκη αλλά από το 2018 έκανε οικογένεια, οπότε αναγκάστηκε να επιστρέψει στην πόλη. Ο Δημήτρης μεγάλωσε στην Κομοτηνή και από 15 ετών μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη.
Εγώ μεγάλωσα στον Βόλο και έχω καταγωγή από τα ορεινά χωριά των Τρικάλων, Μοσχόφυτο και Βαλκάνο. Η ζωή και οι ρυθμοί της πόλης δεν μας ταίριαζαν πια και η αγάπη μας για τα βουνά και την φύση μας οδήγησε σε αυτό το χωριό.
Ο Δημήτρης με την Σοφία και μια παρέα είχαν έρθει στο χωριό για αναρρίχηση καθώς έχει ένα ωραίο πεδίο εδώ. Είχαν δει τον ξενώνα που τον λειτουργούσε τότε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων από το χωριό και τους είχαν πει ότι θα τελειώνει το συμβόλαιο οπότε κινήθηκαν αμέσως για να το πάρουν σε δημοπρασία από τον Δήμο Κόνιτσας. Εγώ γνωρίστηκα στο καταφύγιο Μελισσουργών στα Τζουμέρκα με τα παιδιά και είχα έρθει στην αρχή για λίγο να βοηθήσω αλλά τελικά έμεινα και έγινα συνέταιρος.
Η μασκότ σας είναι ο Έκτορας που έχει γίνει διάσημος και στα social media. Διηγηθείτε μας την ιστορία του...
Τον Έκτορα τον πήραμε δύο μηνών από έναν φίλο στα Γιάννενα, τον Ιανουάριο του 2016, οπότε είναι μαζί μας από την αρχή. Ήταν ο πιο χοντρούλης απο όλα τα αδέλφια του και ο πιο γλυκούλης...
Ήταν επιλογή του Δημήτρη γιατί πάντα ήθελε έναν τέτοιο «αρκούδο». Η ράτσα του είναι Μάλαμουτ Αλάσκας το γίγας, γιατί η κανονική ράτσα είναι το μισό περίπου σε κιλά και όγκο. Αυτός έφτασε περίπου τα 65 με 70 κιλά.
Τον στειρώσαμε όταν ήταν δύο χρόνων περίπου. Στην αρχή του άρεσε να κυνηγάει κοτούλες, αρνάκια, κατσικάκια κτλ, μετά ηρέμησε. Τον παίρναμε μαζί στον Σμόλικα από μικρό, του άρεσε πολύ το χιόνι λόγω ράτσας. Εμείς μέναμε έξω στα χιόνια με υπνόσακους στους -10, γι' αυτόν ήταν η καλύτερη του. Τώρα μεγάλωσε, δεν ακολουθεί τόσο συχνά.
Το καλοκαίρι είναι η χειρότερη του, δεν την παλεύει παρόλο που δεν έχει τόσο ζέστη στο χωριό. Είναι ράτσα εργασίας και συντροφιάς, δεν είναι φύλακας. Θέλει να βρίσκεται συνεχώς με κόσμο και να ζητιανεύει φαγητό. Όσοι δεν τον ξέρουν, στην αρχή τρομάζουν, αλλά στο τέλος όλοι θέλουν να βγουν φωτογραφία μαζί του.
Ένας φίλος που ασχολείται με το Instagram του έφτιαξε τον λογαριασμό στο Instagram. Του δίνουμε φωτογραφίες από τις εξορμήσεις μας, βγάζει και αυτός όποτε έρχεται, είναι και ο Έκτορας κούκλος, είναι σε ωραία τοπία οπότε δεν χρειάστηκε και πολύ να γίνει διάσημος!
Έχει ένα θέμα μόνο με τα άλλα αρσενικά εδώ στον χώρο του, αλλά είναι λογικό γιατί είναι κυρίαρχο αρσενικό. Αν δεν κάνει... τσαμπουκάδες ένα αρσενικό που θα έρθει θα τα πάνε καλά. Είναι ζηλιάρης, θέλει να είναι αυτός το επίκεντρο όταν έχει και άλλα σκυλιά. Έχει προσωπικότητα αν μη τι άλλο..
Είναι κουτάβι ακόμα στην συμπεριφορά του! Είμαστε τυχεροί που τον έχουμε παρέα και προσπαθούμε να τον χαιρόμαστε όσο μπορούμε γιατί αυτές οι μεγαλόσωμες ράτσες έχουν 12 με 13 χρόνια ζωής, αλλά δεν θέλουμε να το σκεφτόμαστε αυτό. Δικαιωματικά έχει γίνει η μασκότ του Σμόλικα θα έλεγα...
Πώς είναι η ζωή στον Σμόλικα; Πείτε μας για την καθημερινότητά σας εκεί...
Για εμάς τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα γιατί ήμασταν σε ένα απομακρυσμένο χωριό με 10 μόνιμους κατοίκους, με κίνηση μόνο τις 15 μέρες του Αυγούστου, τριήμερα και γιορτές. Το χωριό βρίσκεται στα 1.150 μέτρα υψόμετρο (η πλατεία) στην νότια πλαγιά του Σμόλικα και στην μέση του δρόμου από Κόνιτσα (30 χλμ) και Βασιλίτσα (30 χλμ).
Από εδώ και από το καταφύγιο στο διπλανό χωριό, το Παλιοσέλι ξεκινάει το μονοπάτι για την Δρακόλιμνη και την κορυφή του Σμόλικα από αυτήν την πλευρά, γιατί έχει μονοπάτια και από την βόρεια πλευρά από το Κεράσοβο και την Σαμαρίνα.
Στραφήκαμε στο ορειβατικό κοινό απο την αρχή, γιατί έτσι και αλλιώς την φύση και τις δραστηριότητες σε αυτήν προσφέρει εδώ ο τόπος. Μόλις πήγε να ισορροπήσει λίγο η κατάσταση, ήρθε η καραντίνα και έδεσε. Χάσαμε άλλα δυο χρόνια, αλλά δεν το βάλαμε κάτω γιατί πιστεύαμε σε αυτό που κάναμε.
Όταν πρωτοήρθαμε, ο Σμόλικας, το δεύτερο ψηλότερο βουνό της Ελλάδας με 2.637 μέτρα υψόμετρο, ήταν σχεδόν άγνωστο στον περισσότερο κόσμο, κυρίως λόγω πρόσβασης γιατί είναι μακριά.
Για να προσελκύσουμε κόσμο διοργανώσαμε τα καλοκαίρια κάποια τριήμερα φεστιβάλ με νεανικές παραδοσιακές μπάντες με αποτέλεσμα να μαθευτεί το χωριό και η περιοχή γρήγορα.
Κάνοντας αυτές τις δραστηριότητες στον Σμόλικα, πεζοπορίες, διανυκτερεύσεις στα χιόνια, καθαρίζοντας το μονοπάτι για την Δρακόλιμνη για να μπορούμε να το κατεβαίνουμε με τα ποδήλατα, κάνοντας καινούργιο μονοπάτι για τον Αώο, το τελευταίο ποτάμι ελεύθερης ροής στην Ευρώπη, και με την κατάλληλη προβολή στα social media, καταφέραμε σιγά-σιγά να βάλουμε όχι μόνο τους Πάδες και τα γύρω χωριά, αλλά γενικά τον Σμόλικα στον χάρτη.
Και αυτό νομίζω μας το αναγνωρίζει ο κόσμος. Κατά καιρούς από άλλα χωριά, μας λένε ότι θα θέλανε ανθρώπους σαν εμάς για να ζωντανέψουν και τα δικά τους χωριά.
Το Munti Smolikas και κατ' επέκταση το καταφύγιο στο Παλιοσέλι έγιναν αφετηρία για τις εξορμήσεις στην Δρακόλιμνη, τον Σμόλικα και τον Αώο. Όλα αυτά έγιναν με πολύ προσωπική εργασία στα μονοπάτια του με βοήθεια μόνο από φίλους και γνωστούς.
Τι θέλετε να πετύχετε με όλη τη δράση σας εκεί; Τι σχέδια έχετε για το μέλλον;
Στόχος μας είναι να προβάλουμε τις ομορφιές της βόρειας Πίνδου γενικότερα. Έχουμε σχέδια να κάνουμε έναν ποδηλατικό αγώνα (κάνουμε ήδη ένα ποδηλατικό αντάμωμα) και ίσως και έναν αγώνα ορεινού τρεξίματος...
Ακόμη, έχουμε σκοπό, εφόσον είμαστε εδώ τα επόμενα χρόνια, να ανοίξουμε το παλιό μονοπάτι που βγαίνει στην Λαΐστα και στο Ηλιοχώρι, απέναντι από τον Αώο, στα Ζαγοροχώρια της Τύμφης. Αυτό θα ήταν κάτι σπουδαίο, γιατί έτσι θα ενωθεί πεζοπορικά ο Σμόλικας με την Τύμφη.
