Η Εύη Πούμπουρας έχει ζήσει ήδη μια ζωή σαν… παραμύθι, ή, μάλλον, σαν κατασκοπευτική ταινία του Χόλιγουντ! Γεννημένη στο Κουίνς της Νέας Υόρκης, από Χιώτες γονείς, μεγάλωσε με αξίες, αλλά και επιμονή, χάρη στις οποίες πείστηκε ότι θα μπορούσε να… κάνει τα πάντα. Και το πέτυχε!
Επικρατώντας σε έναν παραδοσιακά -και αποκλειστικά σχεδόν- ανδροκρατούμενο χώρο, κατάφερε να πείσει τον Λευκό Οίκο να την εμπιστευθεί για την ασφάλεια των πιο «ιερών» προσώπων για τις ΗΠΑ, των προέδρων της.
Ως μυστική πράκτορας δε, όπου εισήχθη έπειτα από την προϋπηρεσία της στην αστυνομία της Νέας Υόρκης, ήταν επιφορτισμένη με μυστικές έρευνες και ανακρίσεις υπόπτων, αναπτύσσοντας όλες τις αναγκαίες ικανότητες ώστε να λειτουργεί ως ζωντανός «ορός της αλήθειας», απέναντι σε θύτες, θύματα και υπόπτους που κλήθηκε να ανακρίνει.
Η Εύη Πούμπουρας για την ηρωική της προσφορά τις δραματικές ώρες του τρομοκρατικού χτυπήματος της 11ης Σεπτεμβρίου -που τις περιγράφει αναλυτικά στο νέο της βιβλίο- βραβεύθηκε με το Μετάλλιο Τιμής της Μυστικής Υπηρεσίας των ΗΠΑ.
Σήμερα, έχει κάνει στροφή στην καριέρα της προς την Επικοινωνία, καθώς είναι τηλεοπτική συνεργάτιδα μεγάλων καναλιών, ενώ, χάρη στις σπουδές της, διδάσκει Ποινικό Δίκαιο και Εγκληματολογία σε πανεπιστήμια.
Φυσικά, δεν ξεχνάει την πατρίδα της, που, όπως λέει, χάρη σε αυτήν τα έχει πετύχει όλα αυτά, και πρόσφατα βρέθηκε στην Αθήνα για να προωθήσει το βιβλίο της, στο οποίο προσπαθεί να προσφέρει στον κόσμο το απαύγασμα των εμπειριών της, ώστε να μπορέσουμε να γίνουμε κι εμείς «Άτρωτοι», όπως η ίδια…
Το iefimerida.gr τη συνάντησε ενώ υπέγραφε στους θαυμαστές της το βιβλίο της «Γίνε Άτρωτος» (Εκδόσεις Κάκτος) και είχαμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί της:
Κυρία Πούμπουρας, αν θα μπορούσατε να περικλείσετε το νόημα του βιβλίου σας σε λίγες λέξεις… Ποιες θα ήταν οι πρωταρχικές συμβουλές που θα δίνατε ώστε να γίνει κάποιος «άτρωτος»; Και τι σημαίνει «άτρωτος» για εσάς;
Εύη Πούμπουρας: Το να είσαι άτρωτος, σημαίνει να είσαι ασφαλής με τον εαυτό σου, να γνωρίζεις ποιος είσαι... Όχι να μη φοβάσαι τίποτα. Μια ερώτηση που ακούω συχνά είναι «πώς να μη φοβάμαι;». Δεν γίνεται να μη φοβάσαι. Είναι καλό πράγμα να φοβάσαι, γιατί αυτό σε κρατάει σε εγρήγορση, ξέρεις τι σου γίνεται. Το να είσαι άτρωτος σημαίνει να φοβάσαι και να το αποδέχεσαι αυτό, να μην αποφεύγεις τα δύσκολα, το να είσαι καλά και όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά.
Το βιβλίο το έγραψα για να βοηθήσω, με βάση τις σπουδές μου και την εμπειρία μου ως πράκτορας. Να μεταφέρω δηλαδή όλα αυτά που με έκαναν γερή σαν άτομο, ώστε να αντεπεξέλθω σε αυτά. Όσα βέβαια μου επέτρεψε η υπηρεσία να πω, διότι διάβασαν το βιβλίο πριν εκδοθεί για να το εγκρίνουν! Υπάρχουν πράγματα που έκοψαν πριν εκδοθεί, π.χ. για μια ιστορία στη Μέση Ανατολή που ήθελα να αναφέρω.
Ο στόχος μου είναι η αυτοβελτίωση και απευθύνεται σε όλους όσοι θέλουν να φτάσουν σε ανώτερο επίπεδο με τον εαυτό τους.
«Γίνετε άτρωτος, για εσάς και για να βοηθάτε περισσότερο τους άλλους», είναι το νόημα του βιβλίου σας, έτσι όπως το εξέλαβα. Θεωρείτε ότι η προσωπική ενδυνάμωση οδηγεί πάντα στον αλτρουισμό;
Νομίζω ότι σήμερα σκεφτόμαστε πάρα πολύ τον εαυτό μας και είμαστε στη νοοτροπία του «εγώ». Είναι σημαντικό να προστατεύεις τον εαυτό σου και τους δικούς σου, αλλά αυτό που έμαθα ως πράκτορας ήταν να προστατεύω τους άλλους. Όταν άρχισα να προστατεύω τους προέδρους, μου έλεγαν «καλά, θα δεχτείς σφαίρα για άλλον άνθρωπο»; Τότε σκεφτόμουν ότι όλοι κάποια στιγμή θα πεθάνουν, αλλά το να δώσω τη ζωή μου για να σώσω κάποιον άλλον, αυτό είναι πολύ σημαντικό...
Πρέπει να έχουμε πιο πολύ θάρρος και να νιώθουμε πιο ενωμένοι με την ανθρωπότητα. Να βλέπουμε τον άλλον και να λέμε «αυτός είναι αδερφός μου, αδερφή μου». Με την εκπαίδευση που κάναμε με τους άλλους πράκτορες, μαθαίναμε να είμαστε ο ένας για τον άλλον και να προστατεύουμε και τους υπόλοιπους. Όταν είμαστε έτσι και βοηθάμε ο ένας τον άλλον, ανεβαίνουμε πιο ψηλά. Και φοβόμαστε και λιγότερο! Κι έτσι γινόμαστε όλοι πιο δυνατοί και ασφαλείς, άρα και πιο άτρωτοι…
Αν συνέβαινε λοιπόν ένα τέτοιο περιστατικό με τη σφαίρα και τον πρόεδρο, τι θα κάνατε;
Θα έμπαινα μπροστά, χωρίς να το σκεφτώ. Το ένστικτο του ανθρώπου, όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, είναι να κρυφτούμε, να γλιτώσουμε. Στην εκπαίδευση και την πρακτική μάθαμε ωστόσο να καταπνίγουμε αυτό το ένστικτο. Και όχι μόνο μάθαμε να μην κρυβόμαστε, αλλά να μπαίνουμε και μπροστά, να βεβαιωθούμε ότι η σφαίρα θα βρει εμάς και όχι αυτούς που προστατεύουμε! Πάντα είχα αυτό το αίσθημα μέσα μου, το πώς μπορώ να βοηθήσω.
Κατά τη διάρκεια της καριέρας σας ασχοληθήκατε επισταμένως με τον ανιχνευτή ψεύδους, όπως και με τη γλώσσα του σώματος προκειμένου να μπορείτε να «διαβάσετε» τους ανθρώπους. Πόσο αξιόπιστες και ακριβείς είναι αυτές οι μέθοδοι όμως, είτε αφορά την ανάκριση είτε μια καθημερινή συνομιλία; Δεν φοβάστε μήπως έχετε αδικήσει κάποιον;
Όταν έκανα ανάκριση, με τη γλώσσα του σώματος, ένιωθα μέσα μου εμπιστοσύνη και δυνατή. Αυτό είναι κάτι που μπορείς να το αναπτύξεις. Ειδικά τώρα που έχουμε γίνει πιο φοβισμένοι και κλεισμένοι. Υπάρχουν εκφράσεις που μπορεί να ακούσεις και να καταλάβεις ότι αυτός σου λέει ψέματα.
Δεν έχω κάνει λάθη, γιατί όταν ξεκινάς την ανάκριση, 80% ακούς και 20% μιλάς. Όταν μιλάς με κάποιον και τον ρωτάς ερωτήσεις ανοιχτού τύπου, να σου περιγράψει δηλαδή μόνος του τα πράγματα, μπορείς να τον «διαβάσεις», από τη στάση του σώματος, τη φωνή. Αυτή η ικανότητα εμένα μου δίνει αυτοπεποίθηση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι πολλοί μας λένε ψέματα ή θέλουν να μας κάνουν κακό.
Πάντα σε μια ανάκριση έμπαινα με ουδέτερη διάθεση και περίμενα να καταλάβω μετά τη συζήτηση. Αυτό δεν πρέπει να κάνετε κι εσείς οι δημοσιογράφοι;
Τι είναι αυτό που κρατάτε περισσότερο από την εμπειρία σας στις Μυστικές Υπηρεσίες; Και ποια θα λέγατε ότι είναι η «ανταπόδοσή» σας;
Αυτό που μου άρεσε πολύ ήταν να κάνω έρευνα. Σε ένα δύσκολο έγκλημα, ταξίδευα σε όλη την Αμερική και βοηθούσα την τοπική αστυνομία με τις έρευνες και τις ανακρίσεις. Ειδικά, μου έχουν μείνει οι έρευνες με κακοποιημένα παιδιά.
Όσο για την ανταπόδοση… Μια φορά που έμπαινα στην υπηρεσία, σκεφτόμουν τους γονείς μου, πώς μεγαλώσαμε και τελικά πώς έφτασα εγώ εδώ και έλεγα «ουάου»! Και μετά υπήρξαν κάποιες άλλες στιγμές, στιγμές όπως στο γραφείο του προέδρου Ομπάμα, ο οποίος συχνά όταν με έβλεπε μου χαμογέλαγε και μου έκανε hi 5!
Και, τελικά, γνωρίζαμε ότι αυτή η κάθε μέρα μπορεί να είναι και η τελευταία μας. Κάθε πρωί ξυπνάγαμε με αυτό. Έτσι, όμως, μαθαίνεις να εκτιμάς περισσότερο τη ζωή!
Σε κάθε κεφάλαιο του βιβλίου σας συνδέεται τα ρητά των αρχαίων φιλοσόφων με το περιεχόμενο του κειμένου σας. Τι σημαίνει για εσάς η αρχαία μας κληρονομιά και πόσο σας έχει επηρεάσει; Ποια στοιχεία της ελληνικής κουλτούρας σας βοήθησαν ώστε να επιβιώσετε και να καταξιωθείτε στον χώρο σας, στο πολυπολιτισμικό περιβάλλον της Νέας Υόρκης;
Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον με πολύ καλή γνώση των αρχαίων, της ιστορίας μας, των πολέμων… Κι ότι ο Έλληνας είναι δυνατός, τα καταφέρνει όλα… Έτσι μεγάλωσα κι αυτό μου έδωσε μεγάλη δύναμη. Ήμουν πάντα πολύ περήφανη ως Ελληνίδα, παρότι γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Νέα Υόρκη. Εκτιμώ τις ΗΠΑ για όσα μου έχουν προσφέρει, αλλά είμαι Ελληνίδα!
Γι' αυτό στο βιβλίο επικαλούμαι τους αρχαίους Έλληνες. Επίσης, στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μαθαίνεις ότι όλα τα κράτη πέσανε, η Ελλάδα αντιστάθηκε… Αυτό το κουβαλάς μαζί σου και σου δίνει δύναμη, θάρρος, αυταπάρνηση! Έτσι μεγάλωσα και έτσι σκεφτόμουν και για τον εαυτό μου. Για αυτό και το βιβλίο μου κλείνει με τη Σφαγή της Χίου, από όπου κατάγομαι.
Δεν θα μπορούσα να μη σας ρωτήσω για αυτό που κάνει εντύπωση σε πολλούς… Πόσο εύκολο ήταν για μια γυναίκα να καταξιωθεί σε ένα τέτοιο περιβάλλον;
Δεν με ένοιαζε καθόλου ότι ήμουν γυναίκα! Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν τι κάνει αυτός, ο άνδρας, καλύτερα από μένα, και πώς θα τον ξεπεράσω! Το φύλο μου δεν είχε σημασία. Θα δουλέψω όσο χρειαστεί για να τα καταφέρω, και μάλιστα ακόμα καλύτερα και περισσότερο, ώστε ό,τι πετύχω, να το πετύχω με την αξία μου, ώστε να μην μπορεί κανείς να πει τίποτα. Άμα καθόμαστε και σκεφτόμαστε τι λέει ο κάθε ένας για εμάς, τότε δεν θα πετύχουμε τίποτα.
Πάντως, όταν ήμουν μικρή, ο πατέρας μου έλεγε «εσύ έπρεπε να είσαι αγόρι»... Σίγουρα, δεν μεγάλωσα σε ένα σπίτι που να μου είπαν «εσύ είσαι γυναίκα, μην το κάνεις αυτό», παρότι πολλά από αυτά που έκανα δεν τα καταλάβαιναν…
Καμιά φορά μπερδευόμαστε κι αντί να σκεφτόμαστε τι πρέπει να κάνω για να επιτύχω τον στόχο μου, σκεφτόμαστε τι θα πουν οι άλλοι για εμάς ή μειονεκτικά για τον εαυτό μας. Εγώ, απλώς, επικεντρώνομαι σε αυτό που θέλω να κάνω... Αυτά που λένε οι υπόλοιποι είναι… «θόρυβος».
Όταν έμπαινα στον θάλαμο των πρακτόρων και ήμουν η μόνη γυναίκα εκεί μέσα, σκεφτόμουν «μπράβο μου»! Καμιά φορά με κοίταγαν ορισμένοι με απορία, τι κάνει αυτή εδώ… Αλλά αν ξέρεις ότι εσύ έχεις κάνει το καλύτερο, δεν έχεις κανένα πρόβλημα με το πώς σε κοιτάνε!
Ειδικά αυτή τη δύσκολη εποχή, κατά την οποία οι δυσκολίες και οι ψυχολογικές επιβαρύνσεις λόγω της πανδημίας ταλαιπωρούν ένα μεγάλος μέρος του πληθυσμού, ποια θα ήταν η συμβουλή σας;
Πρέπει να ζήσεις, δεν πρέπει να φοβάσαι να ζήσεις τη ζωή σου. Αν επικεντρώνεσαι στον φόβο και τον πόνο, αυτή ακριβώς θα είναι και η ζωή σου. Πρέπει να επικεντρώνεσαι στη δύναμη, το κουράγιο, το θάρρος, το πώς θέλεις να είσαι και να γίνεις. Και να ξέρεις ότι είναι εντάξει να είσαι ευάλωτος! Σταμάτα να ανησυχείς αν θα αποτύχεις, αν θα πληγωθείς.
Στόχευσε σε αυτό που θες να κάνεις και μετά κάντο! Αν κάνεις λάθη, ακόμα καλύτερα, γιατί όταν κάνεις λάθη μαθαίνεις και γίνεσαι πιο ανθεκτικός. Όταν απλά αποφεύγουμε τις δυσκολίες, τότε δεν γινόμαστε… τίποτα!