Πολλοί άνθρωποι ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους, παίρνοντας δανεικά, ενώ κάποιοι εύποροι κάνουν επίδειξη του πλούτου τους. Ο δισεκατομμυριούχος Τσάρλι Μάνγκερ δεν ανήκε σε καμία από τις δύο κατηγορίες.
Ο Τσάρλι Μάνγκνερ μπορεί να ήταν το «δεξί χέρι» του Γουόρεν Μπάφετ, αλλά ο ίδιος έχτισε τη δική του αυτοκρατορία. Κι όμως, κράτησε πολύ χαμηλό προφίλ, με τρανό παράδειγμα το σπίτι στο οποίο έζησε για περίπου 70 χρόνια, στο Λος Άντζελες.
Επί χρόνια αντιπρόεδρος της Berkshire Hathaway και έμπειρος δικηγόρος ακινήτων, ο Μάνγκερ πέθανε τον Νοέμβριο του 2023, λίγες εβδομάδες πριν από τα 100ά γενέθλιά του. Το σπίτι στο οποίο έζησε όχι μόνο δεν πρόδιδε τον πλούτο που κατείχε, αλλά -σύμφωνα με τη Wall Street Journal- δεν είχε καν κλιματισμό.
Κατά τη διάρκεια ενός μεγάλου καύσωνα τρία χρόνια πριν από τον θάνατό του, φίλοι αναγκάστηκαν να κουβαλήσουν ηλεκτρικούς ανεμιστήρες και σακούλες με πάγο, για να κάνουν το σπίτι κάπως πιο υποφερτό.
Η παραμονή του στο παλιό σπίτι δεν έγινε κατά τύχη, στη λογική τού «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού». Ήταν μια συνειδητή επιλογή.
Σε ένα προφίλ των τελευταίων χρόνων της ζωής του που δημοσιεύθηκε την Πέμπτη, η εφημερίδα The Journal ανέφερε ότι κατείχε ένα «εντυπωσιακό» σπίτι με θέα στον ωκεανό στο Μοντεσίτο της Καλιφόρνιας. Το σπίτι βρισκόταν σε μια περιφραγμένη κοινότητα που ο Μάνγκερ είχε σχεδιάσει προσωπικά. Η κοινότητα ήταν τόσο στενά συνδεδεμένη με τον ίδιο που οι ντόπιοι τον αποκαλούσαν «Μάνγκερβιλ».
Τα φανταχτερά σπίτια «κάνουν τον άνθρωπο λιγότερο ευτυχισμένο»
Αλλά αυτό το σπίτι έμεινε σε μεγάλο βαθμό αχρησιμοποίητο. Αντ' αυτού, ο Μάνγκερ παρέμεινε στο ήσυχο, λειτουργικό σπίτι που είχε αγοράσει γύρω στο 1953, χωρίς να το αναβαθμίσει ποτέ. Ενώ οι άλλοι δισεκατομμυριούχοι της κλάσης του έφτιαξαν μεγαλοπρεπή κτήματα και επαύλεις, ο Μάνγκερ παρέμεινε ψύχραιμος. Με πάγο και ανεμιστήρες για τον καύσωνα.
Σε μια παλιότερη συνέντευξη στο CNBC που προβλήθηκε λίγο μετά τον θάνατό του, ο Μάνγκερ εξήγησε γιατί δεν επέλεξε να ζει σε ένα αρχοντικό ανάλογο με τα νούμερα που είχε στους τραπεζικούς του λογαριασμούς.
«Ο Μπάφετ και εγώ είμαστε αρκετά έξυπνοι για να έχουμε παρακολουθήσει τους φίλους μας που πλούτισαν να χτίζουν αυτά τα πραγματικά φανταχτερά σπίτια», είπε. «Και θα έλεγα ότι σχεδόν σε κάθε περίπτωση κάνουν τον άνθρωπο λιγότερο ευτυχισμένο, όχι πιο ευτυχισμένο».
Ένα «βασικό σπίτι», υποστήριξε ο Μάνγκερ, κάνει τη δουλειά του. Ένα μεγαλύτερο μπορεί να σας επιτρέπει να φιλοξενήσετε μερικούς ακόμα ανθρώπους, αλλά πέρα από αυτό; «Είναι κάτι πολύ ακριβό και δεν σας κάνει και τόσο καλό».
Μια φιλοσοφία ζωής
Υπήρχε επίσης μια ηθική διάσταση στην απόφασή του. Ο ίδιος είχε εννέα παιδιά από δύο γάμους και πίστευε ότι η επίδειξη πλούτου -ειδικά με τη μορφή μεγαλοπρεπών ακινήτω - θα μπορούσε να περάσει τα λάθος μηνύματα στα παιδιά.
Αυτού του είδους η αυτοσυγκράτηση καθόρισε τη ζωή του Μάνγκερ. Συχνά έλεγε ότι το να ζει κανείς κάτω από τις δυνατότητές του δεν ήταν απλώς πρακτικό, αλλά και στρατηγικό. Ενώ άλλοι είχαν εμμονή με τα τετραγωνικά μέτρα, ο Μάνγκερ επικεντρώθηκε σε πλαίσια, μακροπρόθεσμα στοιχήματα και τους ανθρώπους γύρω του.
«Δεν σταμάτησε ποτέ να μαθαίνει» δήλωσε ο θετός γιος του, Χαλ Μπόρθγουικ, στην εφημερίδα Journal. Ακόμα και όταν η κινητικότητά του μειώθηκε και η όρασή του έγινε δύσκολη, ο Μάνγκερ συνέχισε να θέτει μεγάλα ερωτήματα, συζητώντας για την τεχνητή νοημοσύνη, υποστηρίζοντας επενδύσεις σε ακίνητα και συγκεντρώνοντας φίλους για γεύματα στο σπίτι.
Ο Μάνγκερ δεν χρειαζόταν μια έπαυλη για να νιώθει πλούσιος. Είχε βιβλία, ιδέες, έργα, ανθρώπους, αλλά και μερικές… σακούλες με πάγο.