Πριν από 56 χρόνια δύο νεαροί στη Μελβούρνη της Αυστραλίας πακετάρισαν έναν 19χρονο από την Ουαλία σε ένα ξύλινο κασόνι για να τον στείλουν αεροπορικώς πίσω στην πατρίδα του στην άλλη πλευρά της υφηλίου.
Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, ο 19χρονος τότε Μπράιαν Ρόμπσον από την Ουαλία, επέζησε του απίστευτα επικίνδυνου ταξιδιού και τώρα προσπαθεί να εντοπίσει τους δύο πρώην συνεργάτες του, που τον βοήθησαν να ταχυδρομήσει το 1965 τον εαυτό του μέσα στο κασόνι, για να τους κεράσει ένα ποτό. Το πρόβλημα είναι ότι δεν θυμάται τα επώνυμά τους...
Ο 19χρονος τότε νεαρός ήταν ένας από τους αναρίθμητους Βρετανούς που μετανάστευσαν τη δεκαετία του 1960 στην Αυστραλία προκειμένου να εργαστεί στους σιδηρόδρομους της χώρας. Φθάνοντας όμως εκεί, ένιωσε αφόρητη νοσταλγία για την πατρίδα του το Κάρντιφ κι αναζητούσε απεγνωσμένα τρόπο να επιστρέψει. Το ταξίδι του το είχε χρηματοδοτήσει η κυβέρνηση της Αυστραλίας και για να γυρίσει στα πάτρια θα έπρεπε να επιστρέψει προηγουμένως στις Αρχές το ποσό των 800 λιρών. «Ο μισθός μου, τότε, ήταν γύρω στις 30 λίρες το μήνα, άρα δεν υπήρχε περίπτωση να συγκεντρώσω το ποσό αυτό. Θα χρειαζόμουν χρόνια για να βγάλω τα ναύλα της επιστροφής.», είπε στο BBC. Ωστόσο, ο πολυμήχανος νεαρός συνέλαβε μια άλλη, πολύ φτηνότερη ιδέα που μόνον ένας ριψοκίνδυνος έφηβος θα αποτολμούσε να υλοποιήσει.
Το ασύλληπτο σχέδιο του ταξιδιού σε κασόνι
«Τότε ήταν που αποφάσισα να ταχυδρομήσω τον εαυτό μου μέσα σ’ ένα κασόνι και ζήτησα τη βοήθεια του Πολ και του Τζον». Οι δύο Ιρλανδοί εργάζονταν στην ίδια εταιρεία και γνωρίζονταν μεταξύ τους από την εποχή που ήταν συμμαθητές στο σχολείο. Ο νεαρός Ουαλός χρειάστηκε τη βοήθειά τους καθώς ο Πολ είχε πρόσβαση σε γραφομηχανή, που χρειαζόταν για τα απαιτούμενα έγγραφα της αποστολής του ως «φορτίου». Χρειάστηκε μια εβδομάδα για να τους πείσει, καθώς ήταν απρόθυμοι, όταν άκουσαν το σχέδιο της «απόδρασής» του από την Αυστραλία. «Ο Τζον με στήριξε εξ’ αρχής, αλλά ο Πολ δεν ήθελε με τίποτε», είπε. Τελικά οι δύο άνδρες τον έβαλαν σ’ ένα κασόνι ύψους 60 cm και πλάτους περίπου 90 cm μαζί μ’ ένα μπουκάλι νερό, έναν φακό, μια μικρή βαλίτσα, ένα μαξιλάρι, ένα σφυρί κι ένα άδειο μπουκάλι για τα ούρα του, ενώ επί τρεις μέρες πριν το ταξίδι έπαιρνε καθαρτικό για να μη χρειαστεί να πάει στην τουαλέτα. Όταν έφθασε η ώρα οι δύο άνδρες κάρφωσαν το κασόνι και το ταξίδι ξεκίνησε. «Είχαμε συμφωνήσει να κρατήσουμε όλο το σχέδιο μυστικό, γιατί θέλαμε να αποφύγουμε οποιαδήποτε… δημοσιότητα. Η ιδέα ήταν ότι θα έφτανα στο Λονδίνο, θα έσπαζα το κασόνι με το σφυρί και θα εξαφανιζόμουν με στόχο να πάω στο σπίτι του. Αλλά δυστυχώς, όλα πήγαν στραβά», είπε ο Ρόμπσον.
Κι αυτό γιατί η αεροπορική μεταφορά φορτίων δεν γίνεται τόσο γρήγορα, ούτε είναι τόσο άνετη όσο οι επιβατικές πτήσεις. Οι εργάτες έβαλαν κατά λάθος ανάποδα το κασόνι κι ο νεαρός πέρασε 22 ώρες με το κεφάλι κάτω και τα πόδια ψηλά περιμένοντας την πτήση για το Σίδνεϊ. Όταν τελικά το αεροπλάνο αναχώρησε από την Αυστραλία, αντί να κατευθυνθεί στο Λονδίνο, όπως εκείνος νόμιζε, πέταξε προς το Λος Άντζελες. Ένας έκπληκτος Αμερικανός εργάτης τον ανακάλυψε τυχαία, από το φως του φακού του, στην αποθήκη του αεροδρομίου. «Πήδηξε προς τα πίσω φωνάζοντας: “υπάρχει ένα σώμα εκεί μέσα”. Μία ώρα αργότερα ξέσπασε η κόλαση», είπε ο Ρόμπσον. Κατέφθασαν η ασφάλεια του αεροδρομίου, το FBI, η CIA κι ένα ασθενοφόρο που οδήγησε τον νεαρό στο νοσοκομείο, καθώς είχε εξασθενήσει κι αδυνατούσε να κουνήσει τα άκρα του, αφού είχε περάσει πέντε 24ωρα εγκλωβισμένος στο κασόνι σε συνθήκες σχεδόν κατάψυξης.
Όταν τελικά πήρε εξιτήριο, οι Αρχές τον πέρασαν από ανάκριση φοβούμενες μήπως πρόκειται για κατάσκοπο, αλλά αντί να απαγγείλουν κατηγορίες στο νεαρό λαθρεπιβάτη, τον άφησαν ελεύθερο, όταν τους εξήγησε τι είχε συμβεί και μάλιστα του πλήρωσαν το εισιτήριο της επιστροφής – στην πρώτη θέση – στο Λονδίνο με πτήση της Pan Am. Ο 76χρονος σήμερα Ρόμπσον κατέγραψε το ταξίδι του σ’ ένα βιβλίο με τίτλο “The Crate Escape” («Η Απόδραση σε Κασόνι») που θα εκδοχθεί προσεχώς και τώρα ψάχνει να βρει τους δύο συναδέλφους του, που τον βοήθησαν. «Ήμασταν πολύ καλοί φίλοι, αν και για μόλις τρεις μήνες», λέει. «Συναντιόμασταν κάθε βράδυ και μιλούσαμε για τα παλιά και την σφοδρή επιθυμία μας να φύγουμε από την Αυστραλία. Αν τους ξανασυναντήσω, θα τους ζητήσω συγνώμη που τους έμπλεξα σ’ αυτή την ιστορία και θα τους πω πόσο μου έχουν λείψει. Θα ήθελα να τους κεράσω ένα ποτό»…