Στα τέλη Φερουαρίου, πριν ακόμα συνειδητοποιήσει η ανθρωπότητα τον εφιάλτη του κορωνοϊού, η Σοφία Κόγγουλη κλήθηκε να πάρει μια απόφαση. Θα έμενε στην Ιταλία περιμένοντας να περάσει η διαφαινόμενη κρίση ή θα επέστρεφε στην Ελλάδα; Επέλεξε το πρώτο και πλέον συμπληρώνει δύο μήνες εγκλεισμού στο Ούντινε, μακριά από το ποδόσφαιρο και τη γυναικεία Serie A, με τη φανέλα της Ταβανιάκο κρεμασμένη στη ντουλάπα και συντροφιά της συμπαίκτριες-συγκατοίκους της, Βαλεντίνα και Ελίζα.
Η μικρή «Οδύσσεια» της 28χρονης φορ της εθνικής Ελλάδας συνεχίζεται. Όπως βέβαια και ολόκληρου του ιταλικού λαού που έχει χτυπηθεί ανελέητα από την πανδημία. Το κακό για την Κόγγουλη και την εθνική γυναικών είναι ότι όλα αυτά ήλθαν στη χειρότερη στιγμή, όπως εξηγεί στη συνέντευξη που παραχώρησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.
«Δυστυχώς όλα έγιναν την περίοδο που η εθνική βρισκόταν στην καλύτερή της φάση. Παίζω σχεδόν μία δεκαετία αφού από την Κ17 πήγα απευθείας στην μεγάλη ομάδα και μπορώ να σας πω ότι μιλάμε για τεράστια διαφορά. Όποιος ασχολείται γνωρίζει πώς ήταν τα πράγματα τότε και πώς είναι τώρα. Έχουν γίνει μεγάλα βήματα προόδου τα τελευταία 5-6 χρόνια, αλλά ειδικά το 2019 η άνοδος ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακή σε όλα τα επίπεδα» λέει η Κόγγουλη που αποκτήθηκε το περασμένο καλοκαίρι από την Ταβιανάκο μετά από θητεία στην Φιορεντίνα.
Όταν ξέσπασε η πανδημία, υπήρξε φυσικά έντονη ανησυχία, όμως οι δρόμοι ήταν ανοιχτοί:
«Μας είχαν πει από την ομάδα να μη φύγουμε, γενικά γιατί έπρεπε να αποφεύγουμε τα ταξίδια. Μπορούσα να έλθω στην Ελλάδα, όμως δεν το αποφάσισα έγκαιρα και έκλεισαν τα αεροδρόμια. Μετά είχα τη δυνατότητα να επιστρέψω με ένα πλοίο και αυτό προϋπόθετε ότι θα έμπαινα σε 15ήμερη καραντίνα. Δεν το έκανα. Κανείς δεν ήξερε ότι θα τραβήξει τόσο μακριά. Η τελευταία ανακοίνωση αναφέρει ότι οι αγωνιστικές δραστηριότητες δεν θα ξεκινήσουν πριν από τις 4 Μαϊου».
Πάσχα των Καθολικών (12/4) στην Ιταλία και η Λαρισαία βρίσκεται σπίτι με τις συμπαίκτριές της. Οι μέρες περνούν δύσκολα.
«Σπίτι, προπόνηση, ενδυνάμωση. Πάλι καλά που είναι εδώ κι οι δύο φίλες μου, που κι αυτές δεν πρόλαβαν να πάνε στα σπίτια τους, στο Μιλάνο και τη Ρώμη γιατί απαγορεύτηκαν οι μετακινήσεις. Είμαι τυχερή γιατί αλλιώς δεν θα την... πάλευα με τίποτα αν ήμουν μόνη. Τώρα μιλάμε, προπονούμαστε μαζί, κάπως περνάει η ώρα. Μου λείπει βέβαια η οικογένειά μου και ιδιαίτερα αυτές τις μέρες του Πάσχα και θα ήθελα να είμαι κοντά τους».
Τα μέτρα στην Ιταλία είναι πολύ πιο αυστηρά από αυτά που βιώνουμε στην Ελλάδα. Η Σοφία Κόγγουλη παρακολουθώντας τις εξελίξεις από μακριά (ειδικά τώρα που η Λάρισα τέθηκε αίφνης στο επίκεντρο της ειδησεογραφίας) συγκρίνει τις συνθήκες:
«Αυτό που γίνεται στην Ελλάδα με τη σωματική άσκηση, δεν υπάρχει στην Ιταλία. Κάποιος που δεν αθλείται, θα το χρησιμοποιήσει ως δικαιολογία για να βγει και νομίζω πως δεν είναι σωστό. Εδώ έχουν πάρει πολύ αυστηρά μέτρα, απαγορεύεται ακόμα και η άσκηση. Από το σπίτι βγαίνεις μόνο σε έκτακτη ανάγκη. Μάλωσα με τον πατέρα μου γιατί μου είπε στο τηλέφωνο ότι πηγαίνει Σούπερ Μάρκετ χωρίς μάσκα! Εδώ όχι απλώς φοράμε μάσκες, αλλά απολυμαίνουμε τα πάντα που αγοράζουμε με ειδικά σπρέι.
Δεν είναι ό,τι καλύτερο να διαβάζω ότι στην Ελλάδα βγαίνει συνεχώς έξω ο κόσμος. Πρέπει να καταλάβουν αυτοί ότι δεν κάνουν κακό στους ίδιους, αλλά στους άλλους. Να μην βγεις ρε φίλε! Κι εγώ δεν αντέχω πολλές φορές, αλλά σκέφτομαι την υγεία μας και λέω ‘όχι'. Παίζει βέβαια ρόλο ότι οι καταστάσεις που βιώνουμε εδώ είναι πολύ πιο σκληρές. Δηλαδή όταν πάει να με πάρει από κάτω, σκέφτομαι τις εικόνες από τα νοσοκομεία. Καθημερινά ακούμε σειρήνες από τα ασθενοφόρα...»
Μέσα σε όλα, υπάρχει κι η επαγγελματική αβεβαιότητα που έχει περικυκλώσει το χώρο του ποδοσφαίρου, ανεξαρτήτως φύλλου και ηλικίας.
«Ήδη μας ανακοίνωσαν ότι δεν θα πληρωθούμε για το Μάρτιο και δεν γνωρίζουμε τι θα γίνει για το υπόλοιπο της σεζόν. Τουλάχιστον το σπίτι είναι πληρωμένο, ενώ θα πάρουμε μια βοήθεια από το κράτος όπως όλοι οι εργαζόμενοι. Δεν μας λείπει κάτι από είδη πρώτης ανάγκης. Η ομάδα είναι κοντά από την πρώτη στιγμή και μάλιστα είχαμε κάνει τεστ. Κάθε εβδομάδα γίνονται συναντήσεις και λένε ότι το πρωτάθλημα θα το πάνε μέχρι τέλος Ιουλίου. 'Αποψή μου είναι ότι όταν έχει χαθεί τόσος κόσμος θα πρέπει να σταματήσεις. Τι θα γίνει αν παρουσιαστεί κάποιο κρούσμα; Μιλάμε για ομαδικό άθλημα, δεν είναι τένις. Όπως και να έχει, δεν θα πρέπει να βάζουμε το χρήμα πάνω από την ανθρώπινη ζωή».