Συνεχή βήματα προς την καθιέρωσή του στον εγχώριο αθλητισμό, ισχυροποιώντας παράλληλα τις βάσεις για την επέκτασή του στο εξωτερικό, κάνει τα τελευταία χρόνια το γυναικείο ποδόσφαιρο.
Το γεγονός βέβαια ότι παραμένει ερασιτεχνικό, σε συνδυασμό με τις ελλείψεις σε υποδομές, καθιστά την προσπάθεια των αθλητριών δυσκολότερη, ωστόσο η αγάπη για το ποδόσφαιρο, το αυξανόμενο ενδιαφέρον των κοριτσιών και η επιμονή για την επίτευξη του στόχου προδιαγράφουν την επόμενη μέρα.
Η Κατερίνα Φαλίδα, κάτοχος UEFA PROLicense holder, με καριέρα παίκτριας και προπονήτριας στην Ελλάδα, στη Σιγκαπούρη και αυτή την περίοδο στη Σαουδική Αραβία, καταθέτει στη συνέντευξη που ακολουθεί τη γνώση, την εμπειρία, τα προβλήματα αλλά και τα αισιόδοξα μηνύματα για τις ποδοσφαιρίστριες.
Κυρία Φαλίδα, υπάρχει άνθηση του αθλήματος στη χώρα μας την τελευταία δεκαετία;
Σίγουρα υπάρχει άνθηση του αθλήματος στη χώρα μας την τελευταία δεκαετία. Η αύξηση του αριθμού των ομάδων, καθώς και του αριθμού των παικτριών είναι αδιαμφισβήτητη, καθώς επίσης και η μεγαλύτερη δημοσιότητα και αποδοχή που λαμβάνει πλέον το ποδόσφαιρο των γυναικών στη χώρα μας. Παρ' όλα αυτά, συγκριτικά με την γενικότερη εικόνα που παρουσιάζει στο εξωτερικό μπορούμε να πούμε ότι τα δεδομένα θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά και καλύτερα σε όλους τους τομείς.
Σε σύγκριση με το εξωτερικό σε τι επίπεδο βρισκόμαστε; Είτε σε επίπεδο ακαδημιών, είτε απολαβών, είτε εγκαταστάσεων.
Η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα μεσαίο επίπεδο στην Ευρώπη (ας πάρουμε ως μέτρο σύγκρισης τις ευρωπαϊκές χώρες), κάτι που μαρτυρά και το ράνκινγκ της ανάμεσα στις χώρες της ΟΥΕΦΑ. Υπάρχουν χώρες που το ποδόσφαιρο των γυναικών όχι απλά έχει ανέβει επίπεδο αλλά έχει φτάσει σε ένα σημείο που μπορούμε να λέμε είναι πολύ κοντά σε ποιότητα και δημοσιότητα με των αντρών, όπως η Αγγλία, η Γερμανία, η Ισπανία, η Γαλλία, η Σουηδία και άλλες που έχουν επενδύσει στο ποδόσφαιρο των γυναικών πολύπλευρα και ήδη απολαμβάνουν τις επιτυχίες τους. Υπάρχουν όμως και χώρες που το ποδόσφαιρο των γυναικών ακόμα παλεύει για τα «αυτονόητα» και τα κορίτσια παλεύουν καθημερινά ώστε να μπορούν να αποκαλούν τον εαυτό τους ποδοσφαιρίστριες! Σε γενικές γραμμές, όμως, υπάρχει η αίσθηση της ανάπτυξης στον τρόπο που αντιμετωπίζεται το άθλημα από τον κόσμο, από τις ομοσπονδίες, από τα μέσα ενημέρωσης, από τις ίδιες τις παίκτριες!
Σε τι υστερεί και πώς θα μπορούσε να εξελιχθεί και να αναβαθμιστεί;
Η μεγαλύτερη τροχοπέδη στη χώρα μας θα έλεγα είναι οι διαθέσιμες και άρτιες εγκαταστάσεις, καθώς και η δυνατότητα συμμετοχής των νεαρών κοριτσιών στο άθλημα κάτω από ένα καλά δομημένο πλαίσιο και ξεκάθαρο αναπτυξιακό μονοπάτι (partway), ξεκινώντας από τα σχολεία, ακαδημίες, αναπτυξιακά πρωταθλήματα όλων των κατηγοριών με ετήσια διάρκεια και κατ' επέκταση ανταγωνιστικά πρωταθλήματα. Κάτι βέβαια που έχει βελτιωθεί αισθητά τα τελευταία χρόνια με την ουσιαστική συμβολή της ομοσπονδίας, αλλά αυτό και πάλι δεν αρκεί. Επίσης, το ποδόσφαιρο των γυναικών στην Ελλάδα είναι ακόμα ερασιτεχνικό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Λογικό αφού οι οικονομικοί πόροι που διαθέτουν οι ομάδες είναι περιορισμένοι (με ελάχιστες εξαιρέσεις), κάτι που εμποδίζει μεγαλύτερες επενδύσεις από αυτές στο χώρο.
Η ανάπτυξη είναι μια λέξη που ακούμε καθημερινά όταν μιλάμε για το ποδόσφαιρο των γυναικών στη χώρα μας και γενικότερα. Αυτό που παραλείπεται όμως, ενώ θα έπρεπε να προηγείται της λέξης «ανάπτυξη», είναι η λέξη «ρυθμός» καθώς επίσης και τα αποτελέσματά της. Καθώς η ανάπτυξη είναι και θα πρέπει να είναι μετρήσιμη και όχι να τη χρησιμοποιούμε σαν μια αφηρημένη και γενική έννοια. Άρα, εάν θέλουμε να αναβαθμιστεί το άθλημα στην Ελλάδα, θα πρέπει να μιλάμε για ρυθμό ανάπτυξης και κάθε χρόνο να τον μετράμε με συγκρίσιμα αποτελέσματα. Αυτό προϋποθέτει τη δημιουργία μιας στρατηγικής (όχι μόνο από την ομοσπονδία αλλά και από τις ομάδες ή ακαδημίες), που θα πρέπει να υλοποιηθεί μέσω ενός μεσοπρόθεσμου πλάνου μέρους ενός μακροχρόνιου προγραμματισμού, ενός μεγαλύτερου business plan, ώστε όλα να είναι μετρήσιμα τόσο η επένδυση όσο και η επιστροφή της, και φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στο οικονομικό σκέλος αλλά σε όλους τους τομείς που δραστηριοποιείται μια ομάδα ή ένας οργανισμός ποδοσφαίρου.
Ποιες οι συμβουλές σας προς τις αθλήτριες;
Αυτό που θα συμβούλευα τις αθλήτριες είναι να λαμβάνουν τον ρόλο τους πολύ σοβαρά (ανεξαρτήτως επιπέδου ή κατηγορίας που αγωνίζονται), γιατί αυτό θα τις οδηγήσει να αναζητούν πάντα το καλύτερο για αυτές, τις συναθλήτριές τους και τις νεότερες παίκτριες που έρχονται. Πάντα να αναζητούν καλύτερες αγωνιστικές ή προπονητικές συνθήκες, απολαβές, αντιμετώπιση, προβολή, οργάνωση, πιστοποιημένους προπονητές και ανθρώπους που θα τις οδηγήσουν στο επόμενο επίπεδο. Δεν φτάνει μόνον η θέληση, η διατροφή και η σκληρή προπόνηση για να αλλάξει μια αθλήτρια επίπεδο, εάν το περιβάλλον και οι συνθήκες δεν είναι κατάλληλες. Επίσης, θα τις συμβούλευα να βλέπουν τον εαυτό τους μακροπρόθεσμα μέσα στο άθλημα και μετέπειτα της καριέρας τους. Είμαι σίγουρη ότι παρά πολλές από αυτές είναι άρτια καταρτισμένες και ικανότατες να κάνουν τη διαφορά όχι μόνον εντός γηπέδου αλλά και εκτός.
Χρυσούλα Γρηγοριάδου: Υπάρχει σεξισμός σε μεγάλο βαθμό
Η 28χρονη Χρυσούλα Γρηγοριάδου από την Πτολεμαΐδα αγωνίζεται ως τερματοφύλακας στον Αστέρα Τρίπολης. Παρότι οι γονείς της δεν την άφηναν να ασχοληθεί αρχικώς με το ποδόσφαιρο, η ίδια δεν «παράτησε» το όνειρό της και σήμερα εκτός από την ομάδα της Τρίπολης έχει και παραστάσεις με την Εθνική Ελλάδος.
Πώς αντιδρά ο κόσμος όταν αναφέρεις ότι παίζεις ποδόσφαιρο;
Τα τελευταία χρόνια η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που αναφέρω πως παίζω ποδόσφαιρο όλοι ενθουσιάζονται. Με ρωτάνε τι θέση παίζω, σε ποια ομάδα, και το πιο ωραίο είναι ότι έρχονται και μας βλέπουν όταν μπορούν. Ο ενθουσιασμός τους όμως μπορεί να προκύπτει και από το ότι δεν γνωρίζουν ότι υπάρχει ποδόσφαιρο γυναικών στην Ελλάδα. Και γι' αυτό χρειάζεται περισσότερη προβολή το θέμα αυτό.
Υπάρχει σεξισμός;
Εννοείται πως υπάρχει σεξισμός και σε μεγάλο βαθμό. Μπορεί ναι μεν να ενθουσιάζονται όταν ακούν ότι μια γυναίκα παίζει ποδόσφαιρο, όμως πάντα θα υπάρχει σύγκριση με το αντρικό. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά υπάρχει υποτίμηση προς τα πρόσωπά μας, καθώς για κάποιους δεν έχουμε τις απαραίτητες ικανότητες για να ανταποκριθούμε στο άθλημα.
Μπορεί μία αθλήτρια να βιοποριστεί από το ποδόσφαιρο; Ποια είναι τα βασικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζετε ως παίκτριες;
Θεωρώ πως ένα από τα βασικά θέματα που χρειάζονται άμεσα επίλυση είναι το κομμάτι των ενσήμων. Φτάσαμε στον καιρό που θα μπορούσαμε όντως να ζήσουμε μέσα από το ποδόσφαιρο, και οι ομάδες, αν και ερασιτεχνικές, κάνουν μεγάλη προσπάθεια να καλύπτουν τα ιατρικά κομμάτια που τις αρμόζουν, αλλά τι γίνεται στην περίπτωση που συμβεί κάτι και χρειαστώ να κάνω εξετάσεις αίματος, για παράδειγμα; Χωρίς ένσημα δεν υπάρχει και προσωπική ασφάλεια, όποτε δημιουργείται ανασφάλεια και κάπως αναγκάζεσαι μετά να βρεις μια έξτρα δουλειά που θα σου καλύπτει αυτό το κομμάτι.
Τα τελευταία χρόνια υπάρχουν αρκετές Ελληνίδες που παίζουν σε μεγάλα πρωταθλήματα του εξωτερικού. Ποιες είναι οι διαφορές, σύμφωνα με τα όσα σας μεταφέρουν οι ίδιες;
Τα μεγάλα πρωταθλήματα στο εξωτερικό είναι καθαρά επαγγελματικά, ενώ στην Ελλάδα είμαστε ακόμα σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Υπάρχουν πολλές και μεγάλες διαφορες που αν τις αναλύσουμε σίγουρα θα μας πάρει ώρες. Περιληπτικά όμως, διαφέρουμε πολύ στην οργάνωση των ομάδων όσο και στις υποδομές. Πολλές ομάδες δεν έχουν δικό τους γήπεδο ή και γυμναστήριο, απο τα οποία τα περισσότερα είναι και ακατάλληλα. Οι αθλήτριες δεν αφιερώνονται καθαρά σε αυτό αφού κάνουν και δεύτερη δουλειά οπότε δεν μπορούν να θεωρηθούν επαγγελματίες. Επιπλέον, οι απολαβές (οδοιπορικά έξοδα) πραγματικά δεν έχουν καμία σχέση με αυτές του εξωτερικού.
Όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τη νοοτροπία που έχουν και οι παίκτριες στο εξωτερικό με τη νοοτροπία που έχουμε εμείς εδώ στην Ελλάδα. Όσον αφορά τις προπονητικές μονάδες, θεωρώ πως πρέπει να υπάρξουν άτομα με κατάλληλη γνώση, ώστε να βελτιωθούν ακόμα περισσότερο τόσο οι αθλήτριες όσο και η εικόνα των ομάδων.