Με στίχους του Οδυσσέα Ελύτη αποχαιρετούν οι άνθρωποι του Μουσείου Μπενάκη την γυναίκα που ταύτισε το όνομά της με αυτό, τη Δέσποινα Γερουλάνου.
Υπενθυμίζεται πως η Δέσποινα Γερουλάνου άφησε την τελευταία της πνοή την Τρίτη του Πάσχα (18/4) μετά από νοσηλεία σε μονάδα εντατικής θεραπείας νοσοκομείου των Αθηνών λόγω πνευμονολογικής ασθένειας.
Απόγονος των Μπενάκηδων, η Δέσποινα Γερουλάνου, κόρη του Μαρίνου Γερουλάνου και της Αιμιλίας Γερουλάνου-Καλλιγά, έζησε μια ζωή μέσα στο Μουσείο Μπενάκη, με τους εργαζόμενους σε αυτό να την χαρακτηρίζουν «φως ιλαρό», που «ήταν πάντα εκεί να καταυγάζει το σκοτάδι».
Αναλυτικά, στην ανάρτηση στο λογαριασμό του Μουσείου Μπενάκη στο Facebook αναφέρεται:
«ΓΙΑ ΤΗ ΔΕΣΠΟΙΝΑ
Φως πάλι φως η ψυχή που μάχεται (Οδ. Ελύτης, Αίθριες)
Υπάρχουν κάποιοι θάνατοι που δεν τους περιμένουμε κι όταν συμβούν, μας αφήνουν εμβρόντητους και μουδιασμένους. Υπάρχουν κάποιοι θάνατοι που δεν χωρούν στην περιορισμένη αντιληπτική ικανότητα του ανθρώπινου μυαλού. Κι είναι συνήθως οι άνθρωποι που αναχωρούν με αυτό τον τρόπο, οι πιο ανυποχώρητοι, δυνατοί κι ευαίσθητοι μαζί, δημιουργικοί και ακαταπόνητοι, μια στέρεη επιφάνεια έδρασης για τις ζωές όσων πορεύτηκαν πλάι τους, μια τρυφερή αγκαλιά για όσους αγάπησαν, με το βλέμμα τους ψηλά, να ατενίζει το μέλλον, πάντα το μέλλον, μακριά από μικρότητες και απάνθρωπους ανταγωνισμούς, στοιχεία ασύμβατα με το ήθος και τη διανοητική τους εμβέλεια.Αυτά και άλλα που δεν μπορούν να εκφραστούν σε λίγες γραμμές, ήταν η Δέσποινα για όλους εμάς.
Η Δέσποινα που με τις γνώσεις της, την ευφυΐα της, την άκαμπτη μαχητικότητά της και τη βαθιά αγάπη της στήριξε με όλες τις δυνάμεις της το έργο του Μουσείου, αναμόρφωσε ριζικά και θεαματικά τον τομέα των Πωλητηρίων του, οικοδόμησε από την αρχή τη σχέση του με τους σύγχρονους δημιουργούς, ανοίγοντας ένα εντελώς νέο, ελπιδοφόρο κεφάλαιο στις μουσειακές συνεργασίες, η Δέσποινα που στις δυσκολίες ήταν πάντα εκεί, λαμπερή και χαμογελαστή, φως ιλαρό να καταυγάζει το σκοτάδι. Οι άνθρωποι του Μουσείου Μπενάκη»