Ενα κατακόκκινο στενό φόρεμα με ένα μπολερό από κρεπ ύφασμα, κεντημένο με κρυστάλλους και κρόσσια για την Κάρμεν.
Ενα ολόχρυσο φόρεμα με ψηλό λαιμό για την τελευταία σκηνή του θανάτου επί σκηνής της Κάλλας. Ο ιδιοφυής σχεδιαστής Riccardo Tisci, καλλιτεχνικός διευθυντής του Οίκου Burberry, ήταν αυτός που μεταμόρφωσε ενδυματολογικά τη Μαρίνα Αμπράμοβιτς σε Μαρία Κάλλας για το πιο πολυσυζητημένο καλλιτεχνικό πρότζεκτ.
«Οι δύο μας είμαστε η αγάπη. Εγώ είμαι η Τέχνη, ο Ρικάρντο είναι η μόδα», λέει η Μαρίνα Αμπράμοβιτς, η ιέρεια της περφόρμανς για τον σπουδαίο σχεδιαστή μόδας. Συναντήθηκαν και συνεργάστηκαν πρώτη φορά όταν ο Ρικάρντο Τίσι ήταν ακόμα καλλιτεχνικός διευθυντής του Οίκου Givenchy -ήταν η πιο δημιουργική και απελευθερωτική περίοδος του σχεδιαστή.
Και τώρα, που η Μαρίνα Αμπράμοβιτς επιτέλους έδωσε σάρκα και υπόσταση στο σχέδιό της που σχεδίαζε επί 30 χρόνια, το οπερατικό-εικαστικό πρότζεκτ «Οι 7 θάνατοι της Μαρίας Κάλλας» ήταν αυτονόητο ότι θα στρεφόταν σε αυτόν για να φτιάξει τα κοστούμια για την παραγωγή της.
Μια παραγωγή που έκανε πρεμιέρα την 1η Σεπτεμβρίου στην Bayerische Staatsoper, στο Μόναχο. Μόνο 200 θεατές είδαν την παράσταση στην αίθουσα που προ κορωνοϊού φιλοξενούσε 2.300 άτομα. Σηματοδοτήθηκε έτσι παγκοσμίως η επιστροφή στα μεγάλα φιλόδοξα καλλιτεχνικά σχέδια, με το φίλτρο πλέον της πανδημίας και την απαραίτητη on demand ψηφιακή μετάδοση να εξασφαλίζει πρόσβαση στο ευρύ κοινό και βέβαια έσοδα.
Οπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς από τα βίντεο και τις φωτογραφίες, το αποτέλεσμα ήταν τουλάχιστον εικαστικά καθηλωτικό. Μεγαλειώδες, με τον τρόπο που υπήρξε μεγαλειώδης, πληθωρική η Κάλλας. Μια γυναίκα-οδηγός στην πορεία της Αμπράμοβιτς. «Ημουν 14 χρόνων όταν άκουσα πρώτη φορά τη φωνή της, στο ραδιόφωνο, ενώ βρισκόμουν με τη γιαγιά μου στην κουζίνα. Αμέσως δυνάμωσα τον ήχο, ένιωσα ηλεκτρισμό να διαπερνά το σώμα μου».
Η προσωπική μυθολογία της Κάλλας και η σκηνική της παρουσία συνθέτουν την κεντρική ιδέα του «Οι 7 θάνατοι της Μαρία Κάλλας». Επτά θάνατοι της ως ηρωίδα στις όπερες Tosca, Norma, La Traviata, Carmen, Otello, Lucia di Lammermoor και Madama Butterfly . Και στο τέλςο ο θάνατος της ίδιας, με την καρδιά της να ραγίζει και την ψυχή της να εγκαταλείπει το σώμα της εξαιτίας ενός έρωτα που την εγκατέλειψε. Το νεκροκρέβατο κυρίαρχο στη σκηνή, με τις προβολές των φιλμ για κάθε ξεχωριστό θάνατο να διαπερνούν τον χώρο και την ορχήστρα της Οπερας του Αμβούργου, με τα μέτρα ασφαλείας, μπροστά από τη σκηνή.
Ο Ρικάρντο Τίσι σχεδίασε τα ρούχα που αποτελούν εν τέλει την κάψουλα χωροχρόνου όπου Κάλλας και Αμπράμοβιτς κυριολεκτικά μεταμορφώνονται σε ένα άτομο. Για τη Νόρμα σχεδίασε ένα λευκό πουκάμισο από μεταξωτό κρεμ, μαύρο μάλλινο παντελόνι και ένα τεράστιο χειροποίητο κασκόλ με κρόσσια. Για το τελικό λουκ, τον τελευταίο θάνατο, δημιούργησε ένα κεντημένο χρυσό φόρεμα με ψηλό λαιμό, ούτε εκατοστό σάρκας δεν φαίνεται. Φόρεμα που σε κάποιες σκηνές φοράει και ο Γουίλιαμ Νταφόε που εμφανίζεται κάθε τόσο σε κάποιες από τις οπερατικές σκηνές θανάτου της Κάλλας. Στο τέλος, στο διαμερισμά της στο Παρίσι, εκεί όπου πέθανε το 1977, μόνη, ντυμένη με ένα λευκό μπουρνούζι και λιτά τα κατάμαυρα μαλλιά της.
Η Κάρμεν φορά ένα μακρύ ως το πάτωμα κόκκινο φόρεμα με ένα κρεπ Τολέδο σακάκι, ένα μπολερό ουσιαστικά, παραπέμποντας στον ταυρομάχο Εσκαμίλο. Για τη Lucia di Lammermooro Ρικάρντο δημιούργησε ένα σατέν φόρεμα στο εκρού χρώμα της πέρλας με κεντημένα λουλούδια και ένα βέλο από δαντέλα Chantilly μακρύ ως το πάτωμα, που το φορά ως μάσκα.
Αναμένουμε να ανακοινωθούν οι ημερομηνίες της παγκόσμιας περιοδείας που θα κάνει το πρότζεκτ, που θα έρθει και στην Ελλάδα, στην Εθνική Λυρική Σκηνή – προ πανδημίας ήταν προγραμματισμένο να παρουσιαστεί τον περασμένο Φεβρουάριο. Το πρότζεκτ είναι μια διεθνής συμπαραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής με την Κρατική Όπερα της Βαυαρίας (Μόναχο), τη Γερμανική Όπερα του Βερολίνου, τον Μουσικό Μάη της Φλωρεντίας και την Εθνική Όπερα των Παρισίων.