Στις κινηματογραφικές πρεμιέρες της εβδομάδας γράφεται ακόμη ένα κεφάλαιο για τον «Πύργο του Downton» και ο Νορβηγός Γιοακίμ Τρίερ μιλάει για τη «Συναισθηματική Αξία».
Το πρώτο μυθιστόρημα του Στίβεν Κινγκ μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη, και η διακεκριμένη σεναριογράφος Ρεμπέκα Λένκιεβίτς κάνει το σκηνοθετικό της ντεμπούτο σε ελληνικό τοπίο, στις κινηματογραφικές πρεμιέρες.
Ο Πύργος του Downton: Το Μεγάλο Φινάλε (Downton Abbey: The Grand Finale)
Σκηνοθεσία: Σάιμον Κέρτις
Παίζουν: Χιου Μπόνεβιλ, Τζιμ Κάρτερ, Μισέλ Ντόκερι, Πολ Τζιαμάτι, Ελίζαμπεθ ΜακΓκόβερν, Πενέλοπε Γουίλτον
Περίληψη: Με τη Μαίρη στο επίκεντρο ενός δημόσιου σκανδάλου και την οικογένεια σε οικονομική στενότητα, ολόκληρο το σπιτικό κινδυνεύει να στιγματιστεί κοινωνικά. Οι Κρόουλι καλούνται να προσαρμοστούν στις εξελίξεις, καθώς το προσωπικό και η επόμενη γενιά ετοιμάζονται να εγκαινιάσουν το νέο κεφάλαιο για τον Πύργο του Downton.
Το παγκόσμιο φαινόμενο επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη, με την οικογένεια Κρόουλι και το προσωπικό του Πύργου να οδεύουν στη δεκαετία του ‘30.
Όλα αλλάζουν για την οικογένεια Κρόουλι μετά από το διαζύγιο της Μαίρης, που τους φέρνει στο κοινωνικό περιθώριο, καθώς μια διαζευγμένη γυναίκα δεν είναι ευπρόσδεκτη σε κανένα σαλόνι. Ταυτόχρονα, η οικονομική στενότητα αναγκάζει τον Ρόμπερτ Κρόουλι να υπαναχωρήσει στις απόψεις του και να παραχωρήσει στην επόμενη γενιά, όπως έχει υποσχεθεί, τα ηνία του Πύργου. Αυτές οι αλλαγές, όπως πάντα, συνοδεύονται με ανακατατάξεις στο υπηρετικό προσωπικό, που ακολουθεί πιστά την αριστοκρατική οικογένεια. Μέσα σε όλα, ο Νόελ Κάουαρντ καταφτάνει στο Downton για να σώσει την υπόληψη της Μαίρης και να προσθέσει βρετανικό φλέγμα στη σειρά.
Το τέλος μιας εποχής — και όχι, όπως όλα δείχνουν, του ίδιου του franchise — αφηγείται ο Σάιμον Κέρτις, αφιερώνοντας την ταινία στη σπουδαία Μάγκι Σμιθ. Την ώρα μάλιστα που το βρετανικό Παλάτι δοκιμάζεται από αλλαγές και σκάνδαλα, με το θέμα της διαδοχής να εγείρεται και πάλι με την ασθένεια του Καρόλου, μοιάζει αυτό το κεφάλαιο να ακολουθεί με έναν τρόπο τα τεκταινόμενα, υποστηρίζοντας ότι η μοναρχία θα βγει για ακόμα μια φορά αλώβητη.
Ο Τζούλιαν Φέλοους, πιστός στο πνεύμα της σειράς, δεν επιφυλάσσει αυτή τη φορά τρομερές ανατροπές: ένα διαζύγιο, όσο κοινωνικά επώδυνο κι αν είναι, δύσκολα συγκρίνεται με τις μεγάλες δραματικές κορυφώσεις του παρελθόντος. Ωστόσο, διατηρεί ατόφια την κομψότητα και το λεπτό χιούμορ που χαρακτηρίζει τους διαλόγους.
Ο Σάιμον Κέρτις, από την πλευρά του, ενορχηστρώνει με δεξιοτεχνία το λαμπερό καστ, ακολουθώντας πιστά την παράδοση του βρετανικού κινηματογράφου εποχής. Παρότι απουσιάζουν οι έντονες συγκρούσεις και τα μεγάλα πάθη, η ταινία κινείται με χάρη ανάμεσα στην κομεντί και το δράμα, προσφέροντας ένα ακόμα επεισόδιο της οικογένειας Κρόουλι — χωρίς εκπλήξεις, αλλά με τη γνωστή του γοητεία.
Συναισθηματική Αξία (Affeksjonsverdi ‘/Sentimental Value)
Σκηνοθεσία: Γιοακίμ Τρίερ
Παίζουν: Ρενάτε Ράινσβε, Στέλαν Σκάρσγκαρντ, Ίνγκα Ίμπσντοτερ Λίλεας, Ελ Φάνινγκ
Περίληψη: Δύο αδερφές, η Νόρα και η Άγκνες, ενώ θρηνούν την απώλεια της μητέρας τους, πρέπει να αποδεχτούν την επιστροφή του πατέρα τους, Γκούσταβ. Εκείνος έχει γράψει ένα σενάριο και προσφέρει τον βασικό ρόλο στη Νόρα, αλλά εκείνη αρνείται.
Η ταινία του Γιοακίμ Τρίερ, που απέσπασε το Μεγάλο Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στο 78ο Φεστιβάλ των Καννών.
Η Νόρα και η Άγκνες, μετά από την κηδεία της μητέρας τους, επιστρέφουν στο σπίτι όπου μεγάλωσαν, στα προάστια του Όσλο. Καθώς προσπαθούν να αποφασίσουν τι θα κάνουν με τα πράγματά της — κυρίως όσα έχουν συναισθηματική αξία — τις επισκέπτεται ο αποξενωμένος πατέρας τους, ο Γκούσταβ, που τις είχε εγκαταλείψει για να κυνηγήσει το όνειρό του ως σκηνοθέτης. Καταξιωμένος πλέον, ζητά από τη Νόρα — διακεκριμένη ηθοποιό, που αυτή την περίοδο πρωταγωνιστεί στο «Κουκλόσπιτο» του Ίψεν — να παίξει σε ένα σενάριο που έχει γράψει για την απώλεια της δικής του μητέρας, η οποία αυτοκτόνησε. Η Νόρα απορρίπτει την πρότασή του, όπως και κάθε απόπειρα συμφιλίωσης. Τελικά, τον ρόλο αναλαμβάνει μια ανερχόμενη Χολιγουντιανή ηθοποιός, η Ρέιτσελ. Έτσι, οι δύο αδερφές παρακολουθούν την ίδια τους τη ζωή να μετατρέπεται σε ταινία και μια άγνωστη να κερδίζει την προσοχή του πατέρα τους — μια προσοχή που οι ίδιες δεν είχαν ποτέ.
Ο Γιοακίμ Τρίερ («Ο Χειρότερος Άνθρωπος στον Κόσμο»), στην έκτη του ταινία, αφήνει πίσω του τις ρομαντικές σχέσεις και το μυστήριο του έρωτα και στρέφεται στον θεσμό της οικογένειας: πώς μας διαμορφώνει, πώς οι πληγές από τα γονεϊκά πρότυπα μάς ακολουθούν, πόση αξία έχουν όσα ζήσαμε ως παιδιά — θίγοντας παράλληλα τη ματαιοδοξία των καλλιτεχνών, που θυσιάζουν τα πάντα για το «όραμά» τους, αλλά και τη βαθιά, αποκαλυπτική δύναμη του σινεμά.
Με τον μόνιμο σεναριογράφο του, Έσκιλ Φογκτ, ο Νορβηγός δημιουργός, στα χνάρια του Τσέχοφ, φτιάχνει ένα περίτεχνο μωσαϊκό σχέσεων και συγκρούσεων, όπου συνυπάρχουν η αγάπη και το μίσος, η συγχώρεση και τα απωθημένα, ο εγωισμός και η μετάνοια — και, τελικά, το φως με το σκοτάδι. Με χιούμορ, χειρουργική ακρίβεια και εξαίσιες ερμηνείες, κυρίως από τη Ρενάτε Ράινσβε και τον Στέλαν Σκάρσγκαρντ, ο Τρίερ ξεκινά από τα υπαρξιακά σκοτάδια του Μπέργκμαν και φτάνει στην ελαφράδα του Γούντι Άλεν, υπογράφοντας την πιο προσωπική ταινία της καριέρας του.
Η Μακριά Πορεία (The Long Walk)
Σκηνοθεσία: Φράνσις Λόρενς
Παίζουν: Κούπερ Χόφμαν, Ντέιβιντ Τζόνσον, Γκάρετ Γουέρινγκ, Τατ Νιούοτ, Τσάρλι Πλάμερ, Μπεν Γουάνγκ, Ρόμαν Γκρίφιν Ντέιβις, Τζόρνταν Γκονζάλες, Τζος Χάμιλτον, Τζούντι Γκριρ, Μαρκ Χάμιλ
Περίληψη: Στις δυστοπικές ΗΠΑ, νεαροί άντρες συμμετέχουν σε έναν βίαιο μαραθώνιο επιβίωσης, όπου οι δρομείς εάν σταματήσουν να περπατούν, ή αλλάξουν ρυθμό βαδίσματος, δολοφονούνται επιτόπου.
Η πολυαναμενόμενη μεταφορά του πρώτου μυθιστορήματος του Στίβεν Κινγκ.
Σε μια μεταπολεμική Αμερική, που βάλλεται από την οικονομική ανέχεια και κυβερνάται από ένα σκληροπυρηνικό στρατιωτικό καθεστώς, διοργανώνεται κάθε χρονιά ένα γεγονός γνωστό ως «Η Μακριά Πορεία». Πενήντα αγόρια από όλη τη χώρα συμμετέχουν, μετά από κλήρωση, σε αυτή, με σκοπό να κερδίσουν. Η ανταμοιβή είναι ένα γενναίο χρηματικό έπαθλο και η εκπλήρωση μιας ευχής. Για να συμβεί όμως αυτό, πρέπει καταρχάς να επιβιώσουν.
Οι κανόνες είναι σαφείς και αμείλικτοι: όλοι πρέπει να διατηρούν μια συγκεκριμένη ταχύτητα βηματισμού. Όποιος αργοπορεί, λαμβάνει προειδοποίηση από τους στρατιωτικούς που ακολουθούν τη διαδρομή. Στην τρίτη προειδοποίηση, οι δρομείς απλώς εκτελούνται εν ψυχρώ, καθώς ένας μόνο μπορεί να είναι ο νικητής. Ανάμεσα στους φετινούς επιλαχόντες βρίσκεται ο δεκαεξάχρονος Ρέι Γκαράτι, που παλεύει όχι μόνο με την εξάντληση, αλλά και με τις ηθικές του αξίες.
Ο Στίβεν Κινγκ έγραψε το 1966 αυτό το μυθιστόρημα, αλλά το εξέδωσε πολλά χρόνια αργότερα με το ψευδώνυμο Ρίτσαρντ Μπάκμαν, όταν πλέον είχε αρκετές επιτυχίες στο ενεργητικό του. Η αλληγορία σχετικά με το ανάλγητο πρόσωπο του συστήματος —και δη του καπιταλισμού—, και την ανάγκη για επιβίωση, που ουσιαστικά σπρώχνει ένα παιδί να χάσει και τη ζωή του ακόμα με την ελπίδα ενός καλύτερου αύριο, είναι σαφής.
Μια όμως μονότονη, επί της ουσίας, διαδρομή, για να σταθεί στη μεγάλη οθόνη, χρειάζεται δύο στοιχεία. Πρώτον, μια αποκαλυπτική εικονοκλαστική κινηματογράφηση και δεύτερον, ισχυρές σχέσεις ανάμεσα στους χαρακτήρες που συμμετέχουν στον διαγωνισμό. Αν και η σκηνοθεσία του έμπειρου Φράνσις Λόρενς έχει ένταση και νεύρο, το σενάριο περιορίζεται σε μια σχηματική σκιαγράφηση των χαρακτήρων, διατηρώντας τη λογοτεχνικότητατου βιβλίου στους διαλόγους. Ωστόσο, ο νεαρός Κούπερ Χόφμαν —γιος του αξέχαστου Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν— και ο Ντέιβιντ Τζόνσον καταφέρνουν, με τις ερμηνείες τους, να δημιουργήσουν έναν ισχυρό πυρήνα συγκίνησης. Η σχέση τους δίνει στο φιλμ μια ανθρώπινη διάσταση, που λειτουργεί σαν αντίβαρο στο σκοτεινό πλαίσιο.
Καυτό Γάλα (Hot Milk)
Σκηνοθεσία: Ρεμπέκα Λένκιεβιτς
Παίζουν: Έμα Μάκι, Φιόνα Σο, Πάτσι Φεράν, Γιαν Γκαέλ, Βαγγέλης Μουρίκης, Βενσάν Περέζ, Βίκι Κριπς
Περίληψη: Μια μητέρα κι μια κόρη επισκέπτονται μια παραθαλάσσια πόλη για να βρουν έναν παράξενο θεραπευτή, όμως η εύθραυστη ισορροπία της σχέσης τους κλυδωνίζεται.
Η Ρεμπέκα Λένκιεβιτς διασκευάζει το ομώνυμο μυθιστόρημα της Ντέμπορα Λέβι με τρειςδυναμικές πρωταγωνίστριες, γυρίσματα στην Ελλάδα και τη συμμετοχή του Βαγγέλη Μουρίκη.
Η εξηντάχρονη Ρόουζ είναι καθηλωμένη σε αμαξίδιο εδώ και πολλά χρόνια, εξαιτίας μιας σπάνιας πάθησης. Οξείς πόνοι τη βασανίζουν και η ίδια επιθυμεί είτε να βρει μια θεραπεία που θα δώσει τέλος στα βάσανά της, είτε να προχωρήσει σε ακρωτηριασμό. Αυτή η προοπτική αναστατώνει την κόρη της, τη Σοφία, που έχει αναλάβει χρέη φροντίστριας. Μαζί, αφού βάζουν υποθήκη το σπίτι τους στο Λονδίνο, ταξιδεύουν στην Αλμερία, μια παραθαλάσσια πόλη της Ισπανίας, για να συναντήσουν τον Δρ. Γκόμεζ — έναν αινιγματικό θεραπευτή που ίσως μπορέσει να τους προσφέρει μια λύση. Μόνο που η μέθοδός του είναι αρκετά παράδοξη, καθώς βασίζεται στην ψυχανάλυση, γεγονός που κάνει τη Ρόουζ να αντιδρά αρνητικά, αφού δεν θέλει σε καμία περίπτωση να «σκάψει» το παρελθόν της, όπως εκείνος της ζητά.
Η Σοφία, που είναι χρόνια αποξενωμένη από τον Έλληνα πατέρα της — ο οποίος τις εγκατέλειψε όταν ήταν τεσσάρων ετών και πλέον ζει στην Αθήνα με τη νέα του οικογένεια — ασφυκτιά, έχοντας περάσει όλη της τη ζωή φροντίζοντας τη μητέρα της. Στην αποπνικτική ατμόσφαιρα της εξωτικής πόλης, αρχίζει σιγά-σιγά να ξεπερνά τις αναστολές της, μαγεμένη και από την ελκυστική Ίνγκριντ, μια polyamorous Γερμανίδα, την οποία συναντά τυχαία σε μια παραλία. Όμως η καινούργια αυτή ελευθερία της Σοφίας αναστατώνει την αυταρχική μητέρα της, την ώρα που οι συσσωρευμένες εντάσεις και πικρίες της σχέσης τους σιγοβράζουν.
Ικανή σεναριογράφος η Ρεμπέκα Λένκιεβιτς — γνωστή από το «She Said», αλλά και τις συνεργασίες της με τον Πάβελ Παβλικόφσκι («Ida») και τον Σεμπαστιάν Λέλιο («Disobedience») — κάνει το σκηνοθετικό της ντεμπούτο, διαχειριζόμενη μια ιστορία με δύο άξονες: από τη μία, η εξαρτητική σχέση μητέρας και κόρης· από την άλλη, η αφύπνιση μιας νέας γυναίκας μέσα από μια ερωτική εμπειρία. Το πρόβλημα της Λένκιεβιτς είναι ότι δεν καταφέρνει να ισορροπήσει εξίσου ανάμεσα σε αυτούς τους δύο πόλους. Η Ίνγκριντ της Βίκι Κριπς στερείται πολυπλοκότητας, ενώ η σχέση της με τη Σοφία δεν αναπτύσσεται επαρκώς, ώστε να εξηγεί τη μεταμόρφωσή της. Αντίθετα, η περίπτωση της Ρόουζ — την οποία υποδύεται εξαιρετικά η Φιόνα Σο — έχει βάθος, χωρίς όμως να της δίνεται ο απαιτούμενος χώρος.
Η Λένκιεβιτς επιλέγει, τελικά, να ακολουθήσει την εσωτερική διαδρομή της Σοφίας. Η Έμα Μάκι φροντίζει να αποκαλύπτει όλες τις πτυχές αυτού του πλάσματος που ζει πάντα υπό σκιά, δημιουργώντας συνεχώς την υπόσχεση μιας μεγάλης ανατροπής — η οποία, όμως, δεν έρχεται ποτέ. Ίσως, στην προσπάθειά της να αποφύγει τον σκόπελο της εύκολης συγκίνησης και να μην «κάψει το γάλα», η σκηνοθέτιδα απομακρύνεται από την πιο ενδιαφέρουσα σχέση της ιστορίας της: αυτή μεταξύ της Σοφίας και της Ρόουζ. Το τελικό αποτέλεσμα, έτσι, παραμένει σε χλιαρή θερμοκρασία.
Demon Slayer – Η Ταινία: Το Κάστρο του Απείρου (Demon Slayer - Kimetsu no Yaiba - Infinity Castle)
Σκηνοθεσία: Χαρούο Σοτοζάκι
Με τις φωνές των (στα ελληνικά): Γιώργου Σκουφή, Λητώς Αμπατζή, Δημήτρη Σάρλου, Γιάννη Τσούτσια, Αργύρη Παυλίδη, Κωνσταντίνου Ρεπάνη κ.α
Περίληψη: Η νέα προσθήκη στο σύμπαν του Demon Slayer.
Αφού ενθουσίασε κοινό και κριτικούς και σάρωσε στο ιαπωνικό box office, το νέο anime της Crunchyroll έρχεται να ενθουσιάσει και το κοινό παγκοσμίως, προσφέροντας οπτικό θέαμα γεμάτο μοναδικές μάχες, στην πρώτη ταινία της τριλογίας που διασκευάζει το τέλος του διάσημου manga.
Στην Ιαπωνία, κατά την περίοδο της δυναστείας των Τάισο, ο Τάντζιρο, ένα ευγενικό αγόρι που ζει πουλώντας κάρβουνο, επιστρέφει στο σπίτι του για να βρει την οικογένειά του φρικτά δολοφονημένη από έναν δαίμονα. Η μόνη επιζήσασα, η μικρότερη αδελφή του Νεζούκο, έχει μεταμορφωθεί σε δαιμονικό πλάσμα. Παρά τη θλίψη και τον πόνο, εκείνος αποφασίζει να ενταχθεί στις τάξεις των Κυνηγών Δαιμόνων, ελπίζοντας να βρει τρόπο να την επαναφέρει στην ανθρώπινη μορφή — και να εκδικηθεί για την απώλεια της οικογένειάς του.
Καθώς προπονείται και εξελίσσεται, έρχεται κοντά με συμπολεμιστές όπως ο Ζενίτσου Αγκάτσουμα και ο Ινόσουκε Χασίμπιρα. Μαζί αντιμετωπίζουν πλήθος απειλών, ενώ σταδιακά ο Τάντζιρο κερδίζει τη στήριξη των κορυφαίων ξιφομάχων του τάγματος —των ισχυρών Χάσιρα.
Την περίοδο της τελικής προετοιμασίας για την κρίσιμη αναμέτρηση με τις σκοτεινές δυνάμεις, τα μέλη του Σώματος συμμετέχουν σε ένα απαιτητικό πρόγραμμα ενδυνάμωσης. Τότε είναι που ο Μουζάν Κιμπουτσούτζι, αρχηγός των δαιμόνων, κάνει την εμφάνισή του στην Έπαυλη Ουμπουγιασίκι. Με τον ηγέτη τους να απειλείται, οι μαχητές σπεύδουν στο σημείο, μόνο για να παγιδευτούν σε έναν αλλόκοτο, παραμορφωμένο χώρο, δημιούργημα του ίδιου του Μουζάν. Έτσι, οδηγούνται στο άντρο των δαιμόνων —το Κάστρο του Απείρου, όπου ξεκινά η τελική και πιο σκληρή μάχη της ζωής τους.
Τερατομουντζούρες (Sketch)
Σκηνοθεσία: Σεθ Γουόρλεϊ
Παίζουν: Τόνι Χέιλ, Ντ’ Αρσι Κάρντεν, Μπιάνκα Μπελ, Κου Λόρενς, Κέιλον Κοξ
Περίληψη: Όταν το βιβλίο με τα σκίτσα ενός νεαρού κοριτσιού πέφτει σε μια παράξενη λίμνη, τα σχέδιά της ζωντανεύουν. Καθώς η πόλη αρχίζει να καταρρέει, εκείνη και ο αδελφός της πρέπει να εντοπίσουν αυτά τα πλάσματα, προτού προκαλέσουν ανεπανόρθωτη ζημιά.
Η δεκάχρονη Άμπερ, ακόμα βυθισμένη στο πένθος για τη μητέρα της, μπλέκει σε μπελάδες όταν ζωγραφίζει μια κωμικά φρικιαστική εικόνα ενός τέρατος, που εκδικείται έναν συμμαθητή της. Η αντίδραση του σχολείου είναι άμεση και υπερβολική· ανησυχούν τόσο, που επιμένουν να τη δει θεραπευτής. Κι όμως, η ειδικός ξαφνιάζει τους πάντες: όχι μόνο δεν ανησυχεί, αλλά επαινεί την Άμπερ για τον τρόπο που εκφράζει δημιουργικά τον θυμό της.Την ίδια στιγμή, ο μεγαλύτερος αδελφός της, ο Τζακ, φαίνεται εντελώς αποστασιοποιημένος. Δεν μιλάει για την απώλεια — ούτε δείχνει να την έχει επεξεργαστεί. Αντ’ αυτού, έχει βρει μια μυστηριώδη λίμνη στο δάσος, που φαίνεται να «γιατρεύει» πράγματα: το σπασμένο κινητό του, ένα ραγισμένο πιάτο, μια πληγή στο χέρι του.
Πιστεύοντας ότι βρήκε τρόπο να φέρει πίσω μια χαμένη ισορροπία, φεύγει κρυφά μέσα στη νύχτα για να ρίξει τις στάχτες της μητέρας τους στα νερά. Όμως η Άμπερ τον ακολουθεί — και, στην αναστάτωση που ακολουθεί, εκείνο που τελικά πέφτει στη λίμνη είναι το σημειωματάριό της, γεμάτο με σχέδια τεράτων. Και τότε, τα τέρατα ζωντανεύουν. Εμφανίζονται σε φυσικό μέγεθος, ακριβώς όπως τα είχε φανταστεί: φτιαγμένα από τα ίδια υλικά με τα οποία τα είχε ζωγραφίσει. Κάποια είναι μυτερά και κοφτερά, φτιαγμένα από γραφίτη μολυβιού· άλλα, λιωμένα στις άκρες από κερί κηρομπογιάς. Ένα σκορπίζει γκλίτερ όπου κι αν πάει. Φαίνονται αθώα, σχεδόν αστεία — αλλά ακολουθούν πιστά τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκαν: να κυνηγήσουν εκείνους που η Άμπερ είχε σχεδιάσει να πληγώσουν και να αφήσουν πίσω τους πολύχρωμα ίχνη.
Τώρα, μια ολόκληρη πόλη αναγκάζεται να έρθει αντιμέτωπη με το πένθος μιας οικογένειας, καθώς τα τέρατα που γεννήθηκαν ως προσωπική διέξοδος στον πόνο, κυκλοφορούν πλέον ελεύθερα ανάμεσά τους.
Κατάλληλη άνω των 12 ετών.
Επαναπροβολές:
Ευδοκία
Σκηνοθεσία: Αλέξης Δαμιανός
Παίζουν: Μαρία Βασιλείου, Γιώργος Κουτούζης, Κούλα Αγαγιώτου, Χρήστος Ζορμπάς, Ελένη Ροδά
Περίληψη: Ένας λοχίας γνωρίζεται με την Ευδοκία, μια πόρνη, την οποία και παντρεύεται. Οι δύο εραστές εξεγείρονται ενάντια στο κοινωνικό σύστημα και συντρίβονται, σαν σε κλασική τραγωδία.
Μια από τις σπουδαιότερες ελληνικές ταινίες όλων των εποχών κυκλοφορεί σε επανέκδοση.
Ο Γιώργος είναι ένας νεαρός έφεδρος λοχίας, που υπηρετεί σε ένα χωριό της Θράκης. Σε μια του έξοδο, θα μπει σε ένα καφενείο κι εκεί θα γνωρίσει την Ευδοκία. Χορεύοντας μεθυσμένος ένα ζεϊμπέκικο αφιερωμένο σε αυτήν, προκαλεί την αντίδραση του αρραβωνιαστικού της και γίνεται καβγάς. Την επόμενη μέρα, όμως, η Ευδοκία διώχνει τον αρραβωνιαστικό της και ξεκινάει σχέση με τον Γιώργο, η οποία γρήγορα καταλήγει σε γάμο. Ούτε όμως ο γάμος θα καταφέρει να στεριώσει, ούτε το μέλλον των δύο νέων διαγράφεται ευοίωνο.
Η ταινία απέσπασε το βραβείο Α΄ γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και με το πέρασμα του χρόνου αναδείχθηκε σε μια από τις σημαντικότερες δημιουργίες της ιστορίας του ελληνικού κινηματογράφου. Με τολμηρό ρεαλισμό, ποιητική γλώσσα και αντισυμβατική αφήγηση, ο Aλέξης Δαμιανός έθεσε νέα πρότυπα κινηματογραφικής έκφρασης. Η νέα κόπια, με την κρυστάλινη εικόνα και τα δυνατά χρώματα της, αναδεικνύει τη φωτογραφία του Χρήστου Μάγκου ενώ ο ξαναμιξαρισμένος ήχος αποδίδει με τον καλύτερο τρόπο τη μουσική του Μάνου Λοϊζου, που έμεινε στην Ιστορία.
Toy Story
Σκηνοθεσία: Τζον Λάσετερ
Με τις φωνές των: Άλκι Κούρκουλου, Γιώργου Λιάντου, Κώστα Τριανταφυλλόπουλου
Περίληψη: Ένα παιχνίδι καομπόης, ο Γούντυ, ζηλεύει και νιώθει απειλή από μια νέα φιγούρα δράσης διαστημάνθρωπο, που του παίρνει την πρωτοκαθεδρία και γίνεται αυτός το αγαπημένο παιχνίδι τού Αντι, του παιδιού τού δωματίου όπου ζουν.
Με αφορμή την επέτειο των τριάντα χρόνων του, το πρώτο «Toy Story», που άφησε ανεξίτηλη σφραγίδα στην ποπ κουλτούρα, ξαναβγαίνει στις αίθουσες.
Σε έναν κόσμο όπου τα παιχνίδια έχουν τη δική τους ζωή, όταν οι άνθρωποι δεν είναι παρόντες, το «Toy Story» οδηγεί τους κινηματογραφόφιλους σε ένα φανταστικό ταξίδι μέσα από τα μάτια δύο αντίπαλων παιχνιδιών: του Γούντι, ενός καουμπόι που όταν τραβάς τον σπάγκο μιλάει, και του Μπαζ Λαϊτγίαρ, μιας ηρωικής διαστημικής φιγούρας δράσης. Το κωμικά αταίριαστο δίδυμο μαθαίνει τελικά να παραμερίζει τις διαφορές του, όταν χωρίζονται από τον ιδιοκτήτη τους, Άντι, και βρίσκονται σε μια ξεκαρδιστική αποστολή γεμάτη περιπέτειες, όπου ο μόνος τρόπος να επιβιώσουν είναι να σχηματίσουν μια αβέβαιη συμμαχία.
Παράξενα Παιχνίδια (Funny Games)
Σκηνοθεσία: Μίκαελ Χάνεκε
Παίζουν: Σούζαν Λόθαρ[, Ούλριχ Μούε, Άρνο Φρις, Ντόρις Κούνστμαναελ
Περίληψη: Δύο νεαροί, που έχουν τον φόνο για χόμπι , κρατούν όμηρους μια τριμελή οικογένεια, την οποία υποβάλλουν σε σαδιστικές δοκιμασίες.
Ο ύμνος του Χάνεκε στη σαδιστική φύση της ανθρώπινης συμπεριφοράς και η έντονη διαλεκτική με τη βία και τις αναπαραστάσεις της στα Μέσα.
Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από μια οικογένεια, που ξεκινάει τις διακοπές τους στο απομονωμένο εξοχικό τους δίπλα σε μια λίμνη στην Αυστρία. Το ειρηνικό τους διάλειμμα μετατρέπεται γρήγορα σε εφιάλτη, όταν δύο νεαροί, φτάνουν στο σπίτι. Αυτοί οι φαινομενικά ευγενικοί και γοητευτικοί άγνωστοι αρχίζουν να τρομοκρατούν την οικογένεια, αναγκάζοντάς τους να παίξουν μια σειρά από σαδιστικά «παιχνίδια», που κλιμακώνονται σε ένταση και σκληρότητα.
Η ταινία προβλήθηκε το 1997 στο Φεστιβάλ των Καννών, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις. Δέκα χρόνια αργότερα, ο Χάνεκε την επανέλαβε στα αγγλικά, με πρωταγωνιστές τη Ναόμι Γουότς, τον Τιμ Ροθ και τον Μάικλ Πιτ. Το σενάριο αντλεί έμπνευση από την πολύκροτη υπόθεση των Λίοπολντ και Λεμπ, που συγκλόνισε την αμερικανική κοινή γνώμη το 1924.
Αυτό που καθιστά τα «Παράξενα Παιχνίδια» τόσο ενοχλητικά οφείλεται στον τρόπο με τον οποίο ο Χάνεκε αποδομεί τις καθιερωμένες συμβάσεις του θρίλερ και του horror. Η βία παρουσιάζεται με ψυχρή, σχεδόν κλινική απόσταση, ενώ οι χαρακτήρες παγιδεύονται διαρκώς σε ηθικά αδιέξοδα, χωρίς ορατή διέξοδο ή ελπίδα σωτηρίας.
Η πρόθεση του σκηνοθέτη είναι σαφής: να ασκήσει κριτική στον τρόπο που τα μέσα μαζικής ενημέρωσης απεικονίζουν τη βία και στον βαθμό απανθρωποποίησης που αυτή συνεπάγεται για το κοινό. Μέσα από το έργο του, ο Χάνεκε καυτηριάζει την ιδέα ότι οι ταινίες τρόμου συχνά εξυμνούν ή εξωραΐζουν τη βία, μετατρέποντάς την σε προϊόν ψυχαγωγίας. Η δική του προσέγγιση είναι ακριβώς το αντίθετο: επιδιώκει να κάνει τον θεατή να νιώσει άβολα, να τον φέρει αντιμέτωπο με τη δική του συνενοχή στη βίαιη εικόνα — όχι ως παθητικό παρατηρητή, αλλά ως συμμέτοχο στην κατανάλωσή της.
Δίχως Στέγη, Δίχως Νόμο Sans toit ni loi (Vagabond)
Σκηνοθεσία: Ανιές Βραντά
Παίζουν: Σαντρίν Μπονέρ, Μάσα Μερίλ, Γιολάντ Μορό
Περίληψη: Ένα χειμωνιάτικο πρωινό το άψυχο σώμα της Μόνα, μιας κοπέλας που ζούσε στους δρόμους, βρίσκεται μέσα σε ένα χαντάκι. Κανείς δεν ξέρει ποια ήταν. Από το παζλ του παρελθόντος της λείπουν πολλά κομμάτια, τα οποία θα συμπληρώνονται λίγο-λίγο από τις μαρτυρίες των προσώπων που συνάντησε στο διάβα της.
Το εμβληματικό φιλμ της Ανιές Βαρντά, που απέσπασε τον Χρυσό Λέοντα στη Βενετία, όπως και το βραβείο FIPRESCI.
Το παραμορφωμένο σώμα μιας νεαρής άστεγης γυναίκας, της Μόνα, εντοπίζεται σε ένα χαντάκι. Ένας αόρατος δημοσιογράφος στρέφει την κάμερά του προς τους τελευταίους ανθρώπους που την είδαν, αλλά και προς εκείνον που τη βρήκε. Η αφήγηση επιστρέφει στο παρελθόν, όπου η Μόνα συναναστρέφεται άλλους περιθωριοποιημένους: έναν μετανάστη εργάτη από την Τυνησία, έναν βοτανολόγο καθηγητή που μελετά τα δέντρα, και μια νεαρή γυναίκα που τη ζηλεύει για την ασυμβίβαστη ζωή της.
Η Ανιές Βαρντά —πρωτοπόρος της Νουβέλ Βαγκ και αυθεντική φωνή του ευρωπαϊκού arthouse—, συνδυάζοντας το σινεμά τεκμηρίωσης (με ένα καστ που αποτελείται κυρίως από μη επαγγελματίες ηθοποιούς) με τη δύναμη της μυθοπλασίας, δημιουργεί το πορτρέτο μιας γυναίκας που επέλεξε την απόλυτη ανεξαρτησία, μαζί όμως και το κοινωνικό περιθώριο.
Η κάμερα, με λιτή αλλά ποιητική ματιά, αιχμαλωτίζει το παγωμένο γαλλικό τοπίο, ενώ οι μαρτυρίες όσων τη συνάντησαν συνθέτουν τη διαδρομή μιας ύπαρξης που περιπλανιέται στους αγρούς και τα χωριά, αρνούμενη κάθε μορφή συμβατικής ζωής.
Με τη σπαρακτική, γεμάτη ένταση ερμηνεία της Σαντρίν Μπονέρ και την αδυσώπητα ειλικρινή σκηνοθεσία της Βαρντά, το «Δίχως Στέγη, Δίχως Νόμο» παραμένει μια ταινία-ορόσημο του ευρωπαϊκού σινεμά. Με 93% στο Rotten Tomatoes, σκιαγραφεί ένα αφοπλιστικό πορτρέτο του ανθρώπινου ψυχισμού και της δίψας για ελευθερία, εξερευνώντας με ευαισθησία και ρεαλισμό τις αντιφάσεις της ανθρώπινης ύπαρξης και το τίμημα της κοινωνικής αποσύνδεσης.