Η Κατερινά Βρανά, λίγο πριν την πρεμιέρα της παράστασης «Glorious: Η πιο φάλτσα σοπράνο που πέρασε απ' τη γη» μιλάει στο iefimerida.gr για όλα: για την εντατική, την παράλυση, την τύφλωση, αλλά και το θάρρος της, παρά τα προβλήματα, να ανέβει στην σκηνή και να υποδυθεί τη Φλόρενς στο πλευρό του Γιώργου Καπουτζίδη.
Συναντήσαμε την Κατερίνα Βρανά ανάμεσα στις πρόβες για την παράσταση «Glorious: Η πιο φάλτσα σοπράνο που πέρασε απ' τη γη» που θα κάνει πρεμιέρα στις 21 Νοεμβρίου. Παρά το στρες που έχουν όλοι οι ηθοποιοί πριν σηκωθεί η αυλαία και παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, έχει μια φοβερή ενέργεια και μια δύναμη που σε αφοπλίζει. Αν και αναμετράτε καθημερινά τα τελευταία τέσσερα χρόνια με θηρία, έχοντας φτάσει κυριολεκτικά μισό βήμα από το θάνατο και αντιμετωπίζοντας ακόμα σοβαρά κινητικά προβλήματα και μερική τύφλωση, δεν χάνει ούτε λεπτό το χιούμορ της. Το θάρρος με το οποίο περιγράφει τα πιο τραγικά πράγματα που μπορούν να συμβούν σε κάποιον -τις συγκλονιστικές στιγμές που βίωσε όταν έπεσε σε κώμα, όταν συνήλθε αλλά συνειδητοποίησε ότι ήταν ανάπηρη ή όταν ξαφνικά τυφλώθηκε- σε αφήνει άφωνο και σε συγκλονίζει, γιατί συνειδητοποιείς ότι τελικά ο άνθρωπος όταν είναι γεννημένος για το φως, στο φως θα επιστρέψει, ακόμα κι αν χρειαστεί να διασχίσει την άγρια ερημιά της εντατικής και το σκοτάδι όλου του κόσμου. Υπό αυτή την έννοια, η φετινή πρεμιέρα της Κατερίνας είναι σίγουρα η πιο λαμπερή, η πιο τρυφερή, η πιο πολυαναμενόμενη. Γιατί είναι η πρεμιέρα μιας θαρραλέας γυναίκας που επιστρέφει εκεί που ανήκει: στο φως της σκηνής.
Η περιπέτειά σου μας συγκλόνισε όλους. Σε τι φάση είναι η υγεία σου τώρα;
Είμαι πολύ καλύτερα από όσο ήμουν πριν τέσσερα χρόνια, το 2017, όταν το έπαθα. Δεν ξέρω αν θα συνέλθω, κανένας δεν ξέρει. Για την ώρα κινούμαι καλύτερα, βλέπω καλύτερα, μιλάω πιο καθαρά. Ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο.
Είχες χάσει εντελώς την όρασή σου;
Ναι, είχα τυφλωθεί τελείως. Όταν ήμουν σε κώμα, εξαιτίας της διάτρησης του εντέρου και του σηπτικού σοκ που ακολούθησε, έγινε μια καλτ, εντελώς σουρεάλ αλυσίδα πραγμάτων που κανείς δεν περίμενε ότι θα συμβούν. Ούτε είναι λογικό, ούτε συμβαίνουν συχνά: Επηρεάστηκαν τα αγγεία, τα νεύρα, δημιουργήθηκαν θρομβώσεις. Ξύπνησα από το κώμα, μου είχαν σώσει τη ζωή, αλλά ήμουν παράλυτη από το λαιμό και κάτω, είχα γάγγραινα στα άκρα και δεν μπορούσα να μιλήσω γιατί από από τη διασωλήνωση είχαν χωριστεί οι φωνητικές χορδές. Προσπαθούσα να μιλήσω αλλά ούτε η οικογένειά μου δεν μπορούσε να καταλάβει τι έλεγα. Ήταν σαν παίζουμε ένα φρικτό επιτραπέζιο παιχνίδι, αφού ούτε νοήματα δεν μπορούσα να κάνω. Μόνο έστρεφα το κεφάλι, ανοιγόκλεινα τα μάτια και μπορούσα να κουνήσω λίγο τους ώμους. Ψιθύριζα «κρυώνω» και μου έλεγε η μητέρα μου «πεινάς;», ναι θέλω ένα κλαμπ σάντουιτς… Και που να δεις τι γινόταν με τις Μαλαισιανές νοσοκόμες που μιλούσαν σπαστά αγγλικά. Τους έλεγα «turn me over» και με ρωτούσαν «pain?». Τι pain μωρή καρακαλτάκα, στρίψε με, στρίψε με…
Το περιγράφεις με χιούμορ, αλλά δεν ένιωθες απόγνωση;
Ήταν μεταξύ απόγνωσης και αστείου. Όσο γίνονταν αυτά έλεγα έχω πολύ υλικό για να γράψω μια παράσταση (γέλια). Δυο εβδομάδες μετά που βγήκα από το κώμα, τυφλώθηκα. Είχε δημιουργηθεί ένας θρόμβος πίσω από το οπτικό νεύρο και δεν αιματωνόταν. Ξαφνικά σταμάτησα να βλέπω. Τσαντίστηκα. Ήμουν τελείως παράλυτη, είχα γάγγραινα, δεν με άκουγε κανείς, ε το να τυφλωθώ κιόλας ξεπερνούσε κάθε φαντασία. Too much. Aν ήταν σενάριο, θα ήταν σπλάτερ. Μου έδωσαν κορτιζόνη, βρήκαν τον θρόμβο και σιγά σιγά άρχισε να να αιματώνεται ξανά το οπτικό νεύρο. Επειδή δεν μπορούσε να αιματωθεί για δύο εβδομάδες δύσκολα θα επανέλθει τελείως. Αυτή τη στιγμή έχω διπλωπία, είναι πολύ στενό το οπτικό μου πεδίο και δεν είναι αρκετά ευρύ για να ενωθεί η όραση και στα δύο μάτια. Βλέπω μόνο ευθεία, βλέπω πολύ καλά μακριά και χάλια από κοντά. Το πιάτο δεν το βλέπω να φάω (μεγάλος καημός), αλλά βλέπω στο ένα χιλιόμετρο πινακίδα αυτοκινήτου.
«Όταν ήμουν σε καταστολή άκουγα και καταλάβαινα τα πάντα και γίνονταν όλα μέρος των ονείρων που έβλεπα. Έπιανα σκόρπιες κουβέντες. Καταλάβαινα που είμαι, τι συνέβαινε. Είχα αίσθηση του χρόνου που περνούσε».
Όταν σε βλέπει κάποιος, δεν καταλαβαίνει τίποτα από όλα αυτά, η εμφάνισή σου δεν έχει αλλάξει.
Αν μη τι άλλο, έχω ομορφύνει κιόλας, έτσι; (γέλια) Να σημειωθεί αυτό, παρακαλώ. Εκ πρώτης όψεως δεν είναι εμφανές αλλά δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω ακόμα τα χέρια μου καλά. Δεν μπορώ να γράψω. Τα νεύρα έχουν επηρεαστεί από τη γάγγραινα. Επιστρέφει σιγά σιγά, αργά, η κινητικότητα, αλλά επειδή επηρεάστηκε η παρακεφαλίδα -δεν ήξερα καν ότι υπάρχει αυτό το πράγμα, είναι κάτι σαν τσόφλι στο πίσω μέρος του εγκεφάλου, το πιο πρωτόγονο μέρος του που ασχολείται μόνο με την ισορροπία και τον συντονισμό- δεν μπορώ να κάνω πράγματα μόνη μου. Έχω μία νοσοκόμα το πρωί και μία το απόγευμα. Χρειάζομαι πολλή βοήθεια. Δεν είναι ανάγκη να είναι νοσοκόμες στο στάδιο που είμαι πια, αλλά επειδή τα κορίτσια ήταν μαζί μου από το νοσοκομείο, δεν τις αφήνω να φύγουν. Έχουμε μάθει να με ανέχονται και να τις ανέχομαι, πολύ σημαντικό. Η Φωτεινή ανεβαίνει και στη σκηνή μαζί μου, έχει γίνει σταρ. Στη Θεσσαλονίκη στο δρόμο της φώναζαν «Φωτεινή, σ’ αγαπάμε», εμένα ούτε να με φτύσουν όταν σκάει μύτη η Φωτεινή (γέλια)
Στη σκηνή της παράστασής σας με τον Γιώργο Καπουτζίδη θα είναι η Φωτεινή μαζί σου;
Αναγκαστικά. Δεν βλέπω καλά, θα με καθοδηγεί η Φωτεινή, αλλιώς θα με μαζεύανε από την πλατεία (γέλια)
Πώς δικαιολογείται σκηνοθετικά αυτό;
Εδώ, σε θέλω! Έχουμε βρει άπειρα κολπάκια για να μην σηκώνομαι καθόλου.
Σου δίνει ενέργεια το θέατρο; Σε βοηθάει ψυχολογικά;
Δεν φαντάζεσαι πόσο! Καταρχάς είναι απαράδεκτο να δουλεύεις με τον Καπουτζίδη. Το χιούμορ του είναι ατελείωτο. Πετάει ατάκες συνέχεια. Εγώ κλαίω από τα γέλια, διαρκώς. Κάποιος θα περίμενε λόγω stand up comedy ότι θα έκανα εγώ αυτοσχεδιασμούς. Εγώ λέω τα λόγια μου σαν καλό κορίτσι, λέω μόνο αυτά που γράφει το σενάριο. Ο Γιώργος, όχι. Με λυγίζει… Αυτό το project ήταν για μένα πολύ μεγάλη πρόκληση, κυρίως λόγω όρασης, όχι μόνο κίνησης. Γιατί πολύ συχνά δεν ξέρω που είναι οι συνάδελφοί μου πάνω στη σκηνή. Τώρα το έχουν μάθει και εκείνοι και έρχονται μπροστά μου, κουνάνε λίγο τα χέρια για να μπορώ να τους βλέπω. Το να ανέβει στη σκηνή ένας ανάπηρος καλλιτέχνης είναι πρόκληση παντού. Γιατί στα θέατρα μπορεί να υπάρχει ειδική πρόσβαση για το κοινό, δεν υπάρχει πρόσβαση για καλλιτέχνες ή ομιλητές. Στα καινούργια κτίρια, σε μεγάλες αίθουσες μπορούν να γίνουν δομικές αλλαγές, αλλά στα θέατρα της Αθήνας που τα περισσότερα είναι σε παλιά κτίρια, είναι πολύ δύσκολες οι μετατροπές. Να φανταστείς, για εμένα, επειδή τα καμαρίνια είναι σε άλλο όροφο στο θέατρο Ήβη, θα μου χτίσουν καμαρίνι πάνω στη σκηνή.
Πώς πήρες την απόφαση να το κάνεις με τόσες δυσκολίες;
Είναι νομίζω το ίδιο πράγμα ακριβώς που οδηγεί έναν αθλητή χωρίς πόδια να παλεύει να παίξει μπάσκετ με αμαξίδιο. Απορούσα βλέποντας τους παραολυμπιακούς πώς το κάνουν αυτό και ένας φίλος μου μού λέει «εδώ εσύ δεν μιλάς καλά και κάνεις stand up comedy». Εκεί κατάλαβα πόσο μακριά μπορεί να σε πάει η τρέλα σου.
Σκέψου μόνο πόσο κόσμο βοηθάτε με αυτό που κάνετε, κι εσύ και όλοι αυτοί οι αθλητές…
...Ξέρεις πόσο χαίρομαι που το λες αυτό; Εγώ το κάνω για μένα, αλλά αν σκεφτώ ότι κάποιος άλλος κερδίζει κάτι από αυτό, μου δίνει φοβερή δύναμη. Αυτό που με εντυπωσιάζει στην Ελλάδα είναι ότι μπορεί να μην έχουμε υποδομές, αλλά έχουμε ψυχή. Δεν κώλωσε κανένας να μου προσφέρει δουλειά ενώ είμαι ανάπηρη. Τον Ιούνιο μου έκαναν πρόταση να παρουσιάσω τα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Το έψαξα, είμαστε η πρώτη χώρα στον κόσμο που έχει παρουσιαστή σε τελετή απονομής μεγάλων βραβείων ανάπηρο. Ποιοι; Εμείς, που δεν έχουμε ράμπες ούτε στα βασικά. Έχουμε όμως ψυχή. Ξέρουμε να δουλεύουμε έξω από τα κουτάκια. Κάνουμε εγχειρήσεις, ξέρω γω, με ένα συρραπτικό και δύο βελόνες. Κάνουμε ταινίες μεγάλου μήκους με κινητό και ένα λάπτοπ. Οι αθλητές μας προπονούνται σε στάβλους, σε αχυρώνες, σε γκαράζ. Έχουμε θέληση όμως. Λίγο να αρχίσει η πολιτεία να στηρίζει, νομίζω μπορούμε να κάνουμε μαγικά πράγματα.
Εσένα σε βοήθησε η πολιτεία;
Ανοίγεις πολύ μεγάλο κεφάλαιο. Όχι. Είμαι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση, γιατί όλα μου τα χαρτιά είναι στην Αγγλία. Προσπάθησα να δηλώσω την αναπηρία μου επισήμως στην Αγγλία, αλλά πάνω που μπόρεσα να ταξιδέψω έσκασε ο κορωνοϊός. Εδώ δεν μπορούσα να κάνω αίτηση γιατί δεν είχα δουλέψει στην Ελλάδα για είκοσι χρόνια και δεν είχα ασφαλιστικό φορέα. Έκανα κινήσεις για να κάνω έναρξη επαγγέλματος ως ελεύθερη επαγγελματίας. Ακόμα, η υπόθεσή μου στον ΕΦΚΑ δεν έχει προχωρήσει. Έπεσα πάνω στην καραντίνα, έπρεπε να γίνουν όλα online, δεν είχα όλα τα δικαιολογητικά εδώ στην Ελλάδα. Και πάει λέγοντας. Να φανταστείς στην Ελλάδα δεν είμαι επισήμως εγγεγραμμένη ως ανάπηρη.
Αν διάβαζε αυτή τη συνέντευξη κάποιος από την πολιτεία, τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις ως ανάπηρη;
Θα βοηθούσε πολύ αν ήταν πιο ξεκάθαρα τα βήματα που πρέπει να κάνει κάποιος όταν μένει ανάπηρος. Εγώ για παράδειγμα ήμουν τυφλή και ανάπηρη και δεν μπορούσα να βγάλω άκρη. Ούτε οι γονείς μου. Θεωρητικά μπορεί να υπάρχει κάποιος που έχει αυτό το ρόλο του συντονισμού, πρακτικά όμως δεν υπάρχει κανένας συντονισμός. Να σου πει κάποιος τι να κάνεις όταν βγαίνεις από το νοσοκομείο, πώς να οργανωθείς. Άλλες ανάγκες έχει κάποιος που έπαθε τροχαίο, άλλες κάποιος με εγκεφαλικό… Πρέπει να ψάχνεις μόνος σου πού θα πας για φυσικοθεραπεία, τι σου καλύπτει το κράτος, πράγματα που θα έπρεπε να είναι απλοποιημένα για έναν ανάπηρο. Εγώ ήμουν πολύ καιρό σαν χαμένη.
Ναι, όταν εσύ, για παράδειγμα, έχεις δύο νοσοκόμες τη μέρα, είναι από μόνο του ένα τεράστιο κόστος.
Εγώ επειδή δεν βλέπω, δεν μπορώ να πάρω και αμαξίδιο που θα το κινώ μόνη μου. Χρειάζομαι αρκετή βοήθεια.
Τι έχεις μπροστά σου από θεραπείες;
Αυτή τη στιγμή, λόγω προβών κάνω μόνο λογοθεραπεία. Έχω κόψει όλα τα άλλα, γιατί έχω καθημερινές πρόβες στο θέατρο και είναι εξαντλητικό. Κανονικά, κάνω κάθε μέρα φυσικοθεραπεία για την κίνηση και την ισορροπία, δυο φορές την εβδομάδα εργοθεραπεία για τις λεπτές κινήσεις των χεριών και μία φορά την εβδομάδα λογοθεραπεία.
Όλα αυτά τα πληρώνεις μόνη σου;
Αναγκαστικά. Δεν έχω ασφαλιστικό ταμείο στην Ελλάδα.
Πώς ένιωσες, ενώ είχες περάσει μια τέτοια κατάσταση, όταν έσκασε η πανδημία;
Το βρήκα λίγο ειρωνικό γιατί μόλις είχα αρχίσει να παίρνω τα πάνω μου. Μπορούσα να βγω, να ταξιδέψω. Από τη μία με εκνεύρισε, από την άλλη με χαλάρωσε πολύ στην αρχή. Ξεκουράστηκα. Πήρα το χρόνο μου. Πρόσεχα και προσέχω πάρα πολύ, γιατί νομίζω έχω νοσήσει αρκετά, για δέκα ζωές.
Με την πανδημία συνειδητοποιήσαμε όλοι ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο και δεδομένο. Εσύ είχες κάνει αυτή τη συνειδητοποίηση πολύ πιο πριν, μέσα από τη δική σου προσωπική κρίση. Τι άλλο σε έκανε να συνειδητοποιήσεις αυτή η κατάσταση;
Ότι η ζωή είναι μία. Πρέπει να κάνεις αυτό που θες. Μη χαλιέσαι με μικροπράγματα. Τα μικρά πράγματα ενώ είναι πολύ ενοχλητικά, δεν αξίζουν το άγχος μας. Τα μικρά είναι αυτά που σε φθείρουν. Τα μεγάλα, είναι τόσο μεγάλα, που αναγκάζεσαι να αλλάξεις εξαρχής τα πάντα για να τα αντιμετωπίσεις.
Πόσο άλλαξε η κοσμοθεωρία σου μετά από όλα αυτά;
Προσπαθώ να μην αγχώνομαι, να μην μου τρώει η καθημερινή τριβή τη διάθεση. Είμαι τυχερή. Νιώθω σαν να μου δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία. Απέκτησα μεγαλύτερη αίσθηση της πνευματικότητας. Δεν πιστεύω σε έναν συγκεκριμένο Θεό, αλλά υπήρχαν στιγμές που… Είναι δύσκολο να τα συζητάς αυτά χωρίς να ακούγονται τετριμμένα… Ας πούμε ότι ένιωσα δύο πράγματα έντονα: ότι ανήκω σε ένα πολύ μεγαλύτερο πράγμα από εμένα, ότι είμαι μέρος κάποιου μεγαλύτερου πράγματος. Ένιωσα ότι δεν είμαι μόνη μου. Ένιωσα, πολύ έντονα, μια απίστευτη αίσθηση αγάπης και γαλήνης. Δεν τα πολυλέω αυτά, μην πει κανένας, «κουκλίτσα μου λογικό με τόσα φάρμακα που σου δίνανε» (γέλια). Δεν ήταν όμως τα φάρμακα. Όταν ξύπνησα από το κώμα ένιωσα πλημμυρισμένη από αγάπη. Για όλους. Έλεγα στην οικογένειά μου «σας αγαπάω τόσο πολύ, σας λατρεύω» και μου έλεγε η μαμά μου «Τι λες; Πεινάς;». Ο αδερφός μου λέει ότι ήμουν σαν να έχω πάρει ecstasy. Ένιωθα πολύ βαθιά και ολοκληρωτικά ότι η βάση όλων είναι η αγάπη. Η νοσοκόμα μου, η Φωτεινή μου, λέει ότι έχω γίνει φοβερά αφελής και αγαθή, αλλά δεν ξέρει αυτή…
Είχες επίγνωση όταν ξύπνησες τι είχες περάσει ή έπρεπε να σου εξηγήσουν την κατάσταση;
Ναι. Όταν ήμουν σε καταστολή άκουγα και καταλάβαινα τα πάντα και γίνονταν όλα μέρος των ονείρων που έβλεπα. Έπιανα σκόρπιες κουβέντες. Καταλάβαινα που είμαι, τι συνέβαινε. Είχα αίσθηση του χρόνου που περνούσε. Κάποια στιγμή αγχώθηκα, ενώ ήμουν σε κώμα, ότι πέρασε η ημερομηνία του Φεστιβάλ της Σιγκαπούρης όπου είχα να πάω. Δεν είχα καταλάβει μόνο ότι ήμουν τελείως παράλυτη. Όταν ήρθα στην Ελλάδα στο νοσοκομείο συνειδητοποίησα το μέγεθος της ζημιάς που είχε γίνει ή πόσο χρόνο και προσπάθεια θα χρειαζόμουν για να κάνω ξανά τα αυτονόητα.
«Δεν ένιωσα ποτέ πολύ κοντά στο θάνατο. Μου είπαν ότι σχεδόν πέθανα, κινδύνεψα δυο φορές άσχημα, αλλά δεν το ένιωσα. Φοβήθηκα, αλλά ήθελα να ζήσω, ποτέ δεν ήταν οψιόν το να πεθάνω. Γραπώθηκα από τη ζωή».
Άρα, ουσιαστικά, μαθαίνεις τα πάντα από την αρχή;
Ναι. Όταν βγήκα από το νοσοκομείο, και μετά από πέντε μήνες δεν μπορούσα να περπατήσω, έκανα μια μαγνητική και ανακαλύψαμε ότι είχε γίνει μεγάλη ζημιά στην παρεγκεφαλίδα που σου έλεγα. Το κέντρο ισορροπίας μου είχε πάθει πατατράκ. Δεν ήταν μυικό θέμα. Το σώμα μου δεν ξέρει πώς να σταθεί όρθιο, να στηριχτεί. Δεν ξέρω πώς να διανείμω το βάρος μου από βήμα σε βήμα.
Αυτό θα το καταφέρεις σιγά σιγά με φυσικοθεραπεία;
Κανένας δεν ξέρει. Ελπίζω στην επόμενη συνέντευξη που θα κάνουμε να μπορώ να χορεύω και να είμαι στο Dancing With The Stars. Όρθια.
Όταν βιώνεις κάτι τόσο δύσκολο, οι δυσκολίες βάζουν τα πράγματα στη σωστή τους θέση ή διαλύονται όλα τόσο που αναγκάζεσαι να μπεις εσύ σε νέα θέση βλέποντας τα πράγματα αλλιώς;
Το δεύτερο. Μπαίνεις σε έναν εντελώς άλλο τρόπο ζωής. Εγώ πάντως, παρά τα όσα έχουν συμβεί, από τη στιγμή που μπορώ να κάνω αυτό που αγαπάω, να ανέβω στη σκηνή, να είναι οι δικοί μου άνθρωποι καλά, να απολαμβάνω το φαγητό, είμαι ΟΚ. Όταν μπορείς να κάνεις όσα αγαπάς, όλα παλεύονται.
Τι σου έχει λείψει πιο πολύ;
Σινεμά, ταινίες και σειρές. Επειδή δεν βλέπω καλά, δεν μπορώ να δω τίποτα. Τα βιβλία μου λείπουν, αλλά έχω τα audio books. Και φυσικά μου λείπει τρελά ο χορός. Λικνίζοναι πάνω στο αμαξίδιο.
Στο θέατρο σε λίγες μέρες θα υποδύεσαι τη Φλόρενς, τη φάλτσα σοπράνο που γνωρίσαμε από την ταινία με τη Μέριλ Στριπ. Πόσο δύσκολο ήταν να χτίσεις τη δική σου ερμηνεία στο ρόλο μετά από μια τόσο χαρακτηριστική ερμηνεία από εκείνη;
Είδα την ταινία το 2016. Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα. Και καλύτερα, γιατί δεν θέλω να επηρεαστώ. Το θεατρικό έργο είναι διασκευασμένο αρκετά. Είναι πιο χιουμοριστικό. Ο κορμός όμως του έργου, είναι η αγάπη. Η αγάπη της Φλόρενς για τη μουσική, η αγάπη για ζωή και η αγάπη δύο ανθρώπων ο ένας για τον άλλον.
Γιατί η Φλόρενς αγαπήθηκε τόσο; Επειδή ήταν φάλτσα ή επειδή επέμενε τόσο σε κάτι που αγαπούσε;
Νομίζω ότι αγαπήθηκε γιατί αυτό που έκανε το έκανε με όλη της την ψυχή. Δεν καταλάβαινε πόσο φάλτσα ήταν, μέσα της άκουγε τον εαυτό της σαν αηδόνι, τραγουδούσε με την καρδιά.
Πρέπει να επιμένουμε σε αυτό που είμαστε, σε αυτά που θέλουμε, ακόμα κι αν όλα γύρω μας συνηγορούν για το αντίθετο; Αυτό είναι το μήνυμα της Φλόρενς;
Όχι, νομίζω το μήνυμα της Φλόρενς είναι ό,τι κάνεις να το κάνεις με αγάπη.
Ποια στοιχεία άντλησες από μέσα σου για να χτίσεις το χαρακτήρα της Φλόρενς;
Καλά, εντάξει, δεν έπρεπε να σκάψω και πολύ βαθιά (γέλια) Το ότι μία γυναίκα κρατιέται ζωντανή μέσα από την τέχνη, κάνοντας αυτό που αγαπάει, μιλάει στην ψυχή μου, στην καρδιά μου, στα μαλλιά μου. Κι εγώ έκανα πλάκα με τις νοσοκόμες ενώ ήμουν παράλυτη.
Γραπώθηκες από τη ζωή όπως έκανε η Φλόρενς;
Δεν ένιωσα ποτέ πολύ κοντά στο θάνατο. Μου είπαν ότι σχεδόν πέθανα, κινδύνεψα δυο φορές άσχημα, αλλά δεν το ένιωσα. Φοβήθηκα, αλλά ήθελα να ζήσω, ποτέ δεν ήταν οψιόν το να πεθάνω. Οπότε, ναι, γραπώθηκα από τη ζωή. Θεώρησα δεδομένο ότι θα ζήσω. Όταν τυφλώθηκα παρηγορούσα τον γιατρό, του έλεγα «Μην ανησυχείς. Αποκλείεται να είναι μόνιμο αυτό. Είναι τόσο μα...κία που δεν μπορεί να είναι μόνιμο. Δεν το δέχομαι. Όχι».
Πώς είναι η σκηνή χωρίς τον αυθορμητισμό και τους αυτοσχεδιασμούς του stand up comedy;
Βγάζω όλα μου τα απωθημένα στην πρόβα. Θα προσπαθήσω πάρα πολύ να μην αρχίσω κάποια στιγμή μέσα στην παράσταση να λέω τα δικά μου (γέλια)
Σηκώνει η Ελλάδα το stand up comedy; Πόσο εύκολο είναι κάνεις σάτιρα σε μια χώρα με τόσα πολλά ταμπού;
Το σηκώνει μια χαρά. Αυτό που δεν σηκώνει η Ελλάδα είναι ο αυτοσαρκασμός. Παίρνουμε τους εαυτούς μας πολύ σοβαρά.
Πόσο εύκολο είναι να γίνεις στόχος όταν κάνεις σάτιρα σε έναν κόσμο που αλλάζει τόσο ραγδαία και στον οποίο επικρατεί η πολιτική ορθότητα;
Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να κρατάς ανοιχτό το διάλογο. Θα κάνεις λάθη. Η πολιτική ορθότητα καλά κάνει και υπάρχει. Ανοίγει έναν διάλογο για πράγματα που δεν συζητιούνταν ανοιχτά. Είναι πολύ σημαντικό που ανοίγει ένας διάλογος, ακόμα και μέσα από τη διαφωνία. Είναι σημαντικό να εξηγείς γιατί είναι μη πολιτικά ορθό κάτι, να εξηγείς με επιχειρήματα γιατί κάτι είναι ρατσιστικό. Επειδή όμως δεν γίνεται αυτό, η πολιτική ορθότητα είναι το πρώτο αναγκαίο βήμα. Θα στο εξηγήσω με τη δική μου περίπτωση: εγώ είμαι ανάπηρη. Ο κόσμος στην Ελλάδα κολλάει γιατί έχει ταυτίσει τη λέξη ανάπηρος με τη λέξη σακάτης. Η πολιτική ορθότητα έρχεται και απενοχοποιεί τη λέξη ανάπηρος. Της αφαιρεί το στίγμα και τη νοηματοδοτεί ξανά.