Τρία χρόνια μετά το δημοφιλές και βραβευμένο «Ιστορία Χωρίς όνομα», που έγινε και πετυχημένη θεατρική παράσταση, ο Στέφανος Δάνδολος επιστρέφει με έναν άλλο μεγάλο έρωτα
Εναν έρωτα από την σκόνη της Ιστορίας: την πολυτάραχη ιστορία της Κυβέλης και του Γεωργίου Παπανδρέου.
Γράφει ο Νίκος Νυφούδης (οικονομολόγος και πρώην βουλευτής)
Έχοντας βρει το ύφος των βιβλίων που του ταιριάζουν περισσότερο από όλα, ο Στέφανος Δάνδολος κατάφερε μέσα από το καινούργιο του έργο «Φλόγα και Άνεμος» (Εκδόσεις Ψυχογιός) να δημιουργήσει ένα επικό μυθιστόρημα που παντρεύει εμπνευσμένα τον θάνατο με τον έρωτα, την ατομική με τη συλλογική ευθύνη καθώς ταυτόχρονα συνδυάζει την Ιστορία με τη Μυθοπλασία.
Ο ερωτας της Κυβέλης και του Γιωργου Παπανδρέου στο νέο βιβλίο του Στεφανου Δάνδολου
Κεντρικό στοιχείο πάντα ο κινηματογραφικός έρωτας των ηρώων του, της Κυβέλης και του Γεωργίου Παπανδρέου, που περίτρανα αποδεικνύει πως πολλές φορές η ίδια η ζωή ξεπερνά τη φαντασία συγγραφέων και σεναριογράφων. Ταυτόχρονα όμως με την κεντρική ιστορία ξετυλίγονται μπροστά μας ιστορίες άλλων ανθρώπων που αναδεικνύουν τόσο τα χαρακτηριστικά της εποχής όσο και των ανθρώπων που ζούσαν σε αυτή.
Ο Φώντας (ένας εκ των υπασπιστών του Παττακού), ο άσημος ηθοποιός Κροντυράς, η δυστυχισμένη Όλγα και η Βαλεντίνη Ποταμιάνου, η δισέγγονη της Κυβέλης, είναι μόνο μερικά από τα πρόσωπα που μας συστήνει ο συγγραφέας, όλα φυσικά έχοντας έναν συνδετικό κρίκο με την ίδια την Κυβέλη που αναμφίβολα είναι ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας του Δάνδολου. Που φυσικά έχει δίπλα της πάντα τον άνθρωπό της, ακόμα και όταν αυτοί αποφασίζουν να ζήσουν χώρια. Τον Γεώργιο Παπανδρέου, τον αυτοδημιούργητο, γιο του παπά, που βλέπουμε πως ξεκινά από το χωριό του και εξελίσσεται σε μια από της ποιο σημαντικές προσωπικότητες της νεότερης Ελλάδας.
Ο Γέρος της Δημοκρατίας. Ένας άνθρωπος βαθιά δημοκράτης που δεν παίρνει τυχαία αυτό το προσωνύμιο μια και είναι από τους λίγους πολιτικούς στην ιστορία της χώρας με συνθετικό και όχι διχαστικό λόγο, αφοσιωμένο στην πατρίδα, την Εθνική Ανεξαρτησία, την Κοινωνική Δικαιοσύνη και την Πρόοδο του τόπου. Ελπίδα του λαού, αλλά και της ίδιας της Κυβέλης που τα αφήνει όλα για χάρη του.
Τέσσερις σημαδιακές μέρες στο βιβλίο του Στέφανου Δάνδολου
Το βιβλίο εκτείνεται χρονικά σε τέσσερις σημαδιακές μέρες, το φθινόπωρο του 1968, όταν ο Παπανδρέου πεθαίνει και η Χούντα στήνει την «Επιχείρηση Μαύρο Στάχυ» για να διαχειριστεί πολιτικά τον θάνατό του. Μέσα σε αυτές τις τέσσερις μέρες, από την παραμονή του τέλους του ως την κηδεία του που έγραψε Ιστορία, βλέπουμε την Κυβέλη να αφήνεται με πόνο ψυχής σε έναν απολογισμό ζωής, του οποίου το πιο σκληρό αγκάθι είναι η ατυχής κατάληξη αυτού του μεγάλου έρωτα.
Ταυτόχρονα όμως η αφήγηση αγκαλιάζει ογδόντα χρόνια πολυτάραχης Ελληνικής Ιστορίας, καθώς παρακολουθούμε να ξεδιπλώνονται, είτε σε φλας μπακ είτε σε παρόντα χρόνο, πολλές παράπλευρες ιστορίες, σημαντικές για τον τόπο μας. Την ίδρυση της Νέας Σκηνής από τον Κωνσταντίνο Χρηστομάνο, στις αρχές του εικοστού αιώνα. Τα χρόνια της Κυβέλης με τον Μήτσο Μυράτ και τον Κώστα Θεοδωρίδη, τους δύο πρώτους συζύγους της. Το ζουμερό παρασκήνιο της δημιουργίας του Εθνικού Θεάτρου, όταν ο Παπανδρέου ήταν υπουργός Παιδείας στην κυβέρνηση Βενιζέλου. Τη συνεργασία της Κυβέλης με την Κοτοπούλη. Την πρεμιέρα του Δημήτρη Χορν ως Δον Ζουάν του Μολιέρου στο θέατρο Βρετάνια. Τον Βασίλη Βασιλικό και τον Κώστα Γαβρά που βάζουν, σε ένα στούντιο του Παρισιού, τις τελευταίες πινελιές του κινηματογραφικού «Ζ». Την Μελίνα Μερκούρη και τον Ζυλ Ντασέν στο Λονδίνο. Τον Αλέκο Παναγούλη που κείτεται βασανισμένος στο κελί του, περιμένοντας τη δίκη του για την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου.
Ένα ψηφιδωτό ανθρώπων, ιδεών και ελπίδων που ο συνδετικός τους ιστός είναι η Ελευθερία και το πέταγμα σε έναν καλύτερο κόσμο.
Από το μυθιστόρημα προκύπτει ότι ο Γεώργιος Παπανδρέου ήταν ένας βαθιά συναισθηματικός άνθρωπος. Στοιχείο που μας εκπλήσσει μια και δεν μας θυμίζει καθόλου τους πολιτικούς του σήμερα, που όντας εκτεθειμένοι στα social media δυσκολεύονται να ζήσουν σαν φυσιολογικοί άνθρωποι. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως μαζί με τον Ελευθέριο Βενιζέλο αποτέλεσαν τους δημόσιους άνδρες που ανέπτυξαν ένα ιδιαίτερο τρόπο επικοινωνίας με τους σύγχρονούς τους αλλά ταυτόχρονα αντιμετωπίζονται με σεβασμό ακόμα και σήμερα. Αξίζει να σημειώσουμε, επίσης, πως όπως προκύπτει και από το βιβλίο πέραν των όσων γνωρίζουμε, ο άνθρωπος αυτός έγινε το ίνδαλμα του ’60 για όλους όσους πρέσβευαν τον φιλελευθερισμό, έννοια που ακόμα και σήμερα είναι δύσκολο να νοηματοδοτήσουμε στην Ελλάδα.
Και μέσα σε όλα αυτά η Κυβέλη. Ή καλύτερα πάνω από όλα αυτά η Κυβέλη. «Τί θα ήταν η ζωή χωρίς την αγάπη μας;» της έγραψε. Ο Στέφανος Δάνδολος, αγγίζει τα πάντα με σεβασμό και σύνεση και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο κερδίζει στις καρδιές μας επάξια τη θέση που συγγραφικά άφησε κενή ο Φρέντυ Γερμανός, ίσως με μια πιο ερωτική-συναισθηματική αφήγηση των γεγονότων. Αφήγηση ιστοριών, «επώνυμων» ηρώων, που πέρα από δημόσια πρόσωπα ήταν άνθρωποι με… πάθη, λάθη και αδυναμίες.
Το «Φλόγα και Άνεμος» είναι λοιπόν ένα τέτοιο μυθιστόρημα που μας ταξιδεύει μαγικά στον έρωτα της Κυβέλης και του Γιώργη της. Και αφού το κλείσεις, αρχίζεις ευθύς αμέσως να αδημονείς πότε θα περάσει κι αυτό στην μεγάλη σκηνή του θεάτρου ή του σινεμά.