Η σειρά «Ποια είναι η Έριν Κάρτερ;» έχει σκαρφαλώσει στο No2 του Netflix, προκαλώντας όμως αντικρουόμενες κριτικές: η Guardian τη θάβει, το κοινό την θεωρεί εθιστική.
Η Έριν Κάρτερ, μια νεαρή αναπληρώτρια δασκάλα ιδιωτικού σχολείου σε κάποιο ευκατάστατο προάστιο της Βαρκελώνης, μπαίνει μαζί με την μικρή κόρη της κατά τύχη σε ένα σούπερ μάρκετ, τη στιγμή που σε αυτό γίνεται ένοπλη ληστεία. Η ηρωίδα, προσπαθώντας να σώσει το παιδί της, εξουδετερώνει τον έναν από τους δύο αδίστακτους μασκοφόρους που σκορπούν τον τρόμο και ξαφνικά βρίσκεται αντιμέτωπη με το μυστηριώδες σκοτεινό παρελθόν της. Μια ομάδα σεσημασμένων ληστών αρχίζει να την κυνηγά, στοχοποιώντας την κόρη της και τον Ισπανό νοσηλευτή σύζυγό της, ενώ στην πορεία ο εφιάλτης γίνεται ακόμα μεγαλύτερος, καθώς η μαφία που λυμαίνεται την περιοχή μπαίνει στο παιχνίδι. Όσο η πλοκή εξελίσσεται και το παιχνίδι χοντραίνει, τόσο περισσότερο αναρωτιούνται όλοι: «μα ποια είναι η Έριν Κάρτερ»;
Η Guardian σε αυτή την ερώτηση απαντά επιθετικά: «Ποιος νοιάζεται πραγματικά;». Κι όμως οι τηλεθεατές τη διαψεύδουν πανηγυρικά. Η κριτικός της βρετανικής εφημερίδας μπορεί να παραμίλησε (από την πλήξη) παρακολουθώντας τη σειρά «Ποια είναι η Έριν Κάρτερ;», δηλώνοντας χαρακτηριστικά ότι τα πρώτα επεισόδια «αυτού του θανατηφόρα βαρετού δράματος μυστηρίου είναι το ισοδύναμο της τηλεοπτικής κραυγής για βοήθεια», αλλά το κοινό μίλησε και όσα λέει απέχουν πολύ από όσα η κριτικός καυτηριάζει. Η Έριν Κάρτερ, η νέα σειρά δράσης του Netflix, έχει καταφέρει μέσα σε λίγες μόνο ημέρες όχι απλώς να σκαρφαλώσει στο No2 του Top-10 με τα πιο δημοφιλή σόου της πλατφόρμας, αλλά και να γίνει θέμα στα κοινωνικά δίκτυα. Ποιος όμως έχει δίκιο: το κοινό που έκανε τη σειρά γρήγορα best seller ή η έξαλλη κριτικός της Guadrian;
Η κριτική την απαξιώνει, το κοινό τη βλέπει εθιστικά
Συμβαίνει συχνά αυτό με την κριτική: «Αλλού βαρούν τα όργανα κι αλλού χορεύει η νύφη», που λέει και η παροιμία. Ή το μαζικό κοινό -που γεμίζει ασφυκτικά τα θερινά σινεμά για να δει ανάλαφρες ταινίες τύπου Barbie και Τop Gun και καθηλώνεται με τις ώρες στις πλατφόρμες τύπου Netflix, HBO, Hulu, Αpple TV κτλ για να δει καταιγιστικές σειρές με ωμή, αυθεντική δράση, αυτοκινητιστικές καταδιώξεις, μακελειά με εφέ καράτε, ληστείες, ανθρωποκυνηγητά με απίθανα παρκούρ και πιστολίδια- είναι ηλίθιο (πράγμα απίθανο) ή οι κριτικοί σνομπάρουν εξ' ορισμού οτιδήποτε μπορεί να ξετρελάνει τις μάζες και να γίνει καταιγιστικό.
Εθισμένοι πλέον στις κουλτουριάρικες κλάψες, στα αργόσυρτα κοινωνικά αδιέξοδα της πολιτικής ορθότητας, στον ωχαδερφισμό ενός στείρου δικαιωματισμού και στις δηθενιές του διδακτικού θεάματος που είναι πλέον, εδώ που τα λέμε, περισσότερο διδακτικό και λιγότερο θέαμα, η σύγχρονη κριτική σηκώνει συστηματικά το φρύδι ειρωνικά στη δράση, στην πλοκή, στο μπλοκμπάστερ, ακολουθώντας το δρόμο που χάραξε ο Μαρκούζε. Φτου κακά στον μονοδιάστατο άνθρωπο, στο καπιταλιστικό άθυρμα που θρέφεται με κινηματογραφική και τηλεοπτική σαβούρα, που καταναλώνει με το κιλό εύκολο και φτηνό συναίσθημα στις βρώμικες καντίνες του Netflix. Σκληροτράχηλοι ντετέκτιβ, καλόγριες που κρύβουν μέσα τους το δαίμονα, αφιονισμένες κορασίδες που κάνουν αεροπλανικά άλματα και προσγειώνονται άθικτες από την ταράτσα στο παράπηγμα του ισογείου, κοριτσάκια που γυρνάνε το κεφάλι 360 μοίρες και γελούν με διαβολική ηχώ μόλις βλέπουν μπροστά τους τον εξορκιστή, απέθαντοι καρατέγκα, μυστικοί πράκτορες του FBI, αναλώσιμοι κομπάρσοι που πέφτουν σαν κοτόπουλα μπροστά στον μέχρι χθες ανθρωπάκο της διπλανής πόρτας που τώρα τα βάζει με 100 και τους ξεκάνει όλους και λοιπές σατανούρες του Χόλιγουντ: είναι όλοι πιστά όργανα της πατριαρχίας, του μοχθηρού χρηματοοικονομικού συστήματος, της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ, των εξωγήινων που θέλουν να μας μακελέψουν, να μας αποκοιμίσουν με φτηνά πατριαρχικά θεάματα και να μας αρπάξουν τον πολιτισμό. Πίσσα και πούπουλα στα μούτρα της Έριν Κάρτερ. Μόνο για την Έριν Μπρόκοβιτς που κάνει αντικαπιταλιστικό αγώνα πρέπει να υπάρχει χώρος στον κινηματογράφο. Γιατί αν δεν σηκώσεις το λάβαρο της επανάστασης, του δικαιωματισμού, της πολιτικής ταυτοτήτων την ώρα που τρως αποσβολωμένος το ποπ-κορν, πότε θα το κάνεις;
Ανατροπές, ωραία location, καταιγιστική δράση, έξυπνο story
Για να μην μακρηγορούμε, η Έριν Κάρτερ ούτε «θανατηφόρα βαρετή» ούτε «δράμα μυστηρίου» είναι, όπως ισχυρίζεται η απαξιωτική αρθρογράφος της βρετανικής The Guardian, που μαζί με τους New York Times μάς έχουν ψοφήσει στον δικαιωματισμό και την τάχα κουλτουριάρικη δηθενιά. Η νέα σειρά δράσης του Netflix «Ποια είναι η Έριν Κάρτερ;» είναι απολαυστική, καταιγιστική και απολύτως εθιστική. Από το πρώτα κιόλας πλάνα με τη ληστεία στο σούπερ μάρκετ, κολλάς. Έχει ανατροπές, ωραία location και όλα αυτά που κάνουν μια σειρά δράσης να κόβει την ανάσα στο θεατή: καταδιώξεις με αυτοκίνητα, ανθρωποκυνηγητά, μάχες σώμα με σώμα, ίντριγκες, προδοσίες, αιμοβόρικα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, μαφιόζικα χτυπήματα, διαλυμένες κουζίνες, τρακαρισμένα αυτοκίνητα, άλματα στο κενό και όλα αυτά συνδυασμένα με μικρές ανάσες τρυφερότητας που σε κάνουν να συμπαθείς τους ήρωες και να συμπάσχεις μαζί τους.
Προσωπικά ξεκίνησα από περιέργεια να βλέπω το τρέιλερ και κόλλησα αμέσως. Είδα το πρώτο επεισόδιο και τελικά έκατσα στον καναπέ όλη νύχτα για να δω και τα επτά 50λεπτα (κατά μέσο όρο) επεισόδια back to back.
Είχε κλισέ; Είχε. Είχε σεναριακά κενά; Είχε και από αυτά. Είχε μέτριους ηθοποιούς; Ε ναι, βέβαια είχε. Ποιος ήθελες να παίξει την καρατέγκα; Η Μέριλ Στριπ; Παρά το γεγονός ότι τα είχε όλα αυτά, η σειρά ήταν πραγματικά απολαυστική. Και δεν βλέπω το λόγο να απαξιώνουμε με ύφος εκατό καρδιναλίων τα ευκολάκια που μας χαρίζουν λίγη ωμή διασκέδαση. Ούτε να συγκρίνουμε σειρές σαν αυτή με στρατευμένα κοινωνικά δράματα από αυτά που γίνονται τάχα σημαία του αντιρατσιστικού αγώνα ενός άκρατου φιλελευθερισμού, αλλά κατά βάθος τελικά προκαλούν ακροδεξιά ανάκλαση με τρέλες σαν τη μαύρη Κλεοπάτρα.
Σειρές σαν την Έριν Κάρτερ δεν είναι εδώ για να μας κουνήσουν το δάχτυλο παστορικά, ούτε να μας πουλήσουν ηθικοπλαστικά πολιτική ορθότητα. Δεν είναι όλες οι ώρες ίδιες, ούτε προσφέρονται συνεχώς για μαζοχιστική κλάψα, για συγκινητικές ιστορίες ενδυνάμωσης, για φεμινισμό, για κοινωνικά μηνύματα συμπερίληψης κτλ.
Σειρές και ταινίες τέτοιου τύπου βγαίνουν για να μας χαλαρώσουν και όταν τις βλέπουμε να έχουμε επίγνωση γιατί το κάνουμε: για να περάσουμε ευχάριστα την ώρα μας ένα βαρετό βράδυ Κυριακής. Μην πυροβολείτε λοιπόν την Έριν Κάρτερ, όποια κι αν είναι τέλος πάντων, επειδή μας έκανε να περάσουμε επτά ώρες καλά.