Λατέξ, μέταλλο, γωνίες που κόβουν τον αέρα. Σε μια βιομηχανία που εξευγενίζει τα πάντα, οι δημιουργίες του Τhierry Mugler που έφυγε από τη ζωή πριν από τρία χρόνια, επιστρέφουν βρώμικες, επικίνδυνες και απόλυτα συναρπαστικές.
Οι κοφτερές σαν ξυράφι γωνίες επιστρέφουν. Μαζί τους, τα εφαρμοστά κορσάζ, οι στιβαρές λεπτές μέσες, οι εξωγήινες σιλουέτες ενός οίκου που δεν φοβήθηκε ποτέ τη σύγκρουση με το μέτρο. Ο Τhierry Mugler, έντυσε τις γυναίκες σαν πλάσματα μυθολογίας και επιστημονικής φαντασίας. Tώρα επανέρχεται όχι με νέες χειρονομίες, αλλά ανοίγοντας το θρυλικό αρχείο του και όπως πάντα με όρους καθαρής πρόκλησης.
Στην καρδιά αυτής της επιστροφής βρίσκεται η Sharon Stone που στα 67 της πρωταγωνιστεί στη νέα καμπάνια Mugler Re/Edit Capsule — μια επιλογή 24 εμβληματικών δημιουργιών του ίδιου του Thierry Mugler από το 1985 ως το 2000.
Όμως η συλλογή δεν είναι απλή ρετροσπεκτίβα. Είναι επιστροφή στις ρίζες, στο ακραίο, στο γλυπτικό. Είναι μια δήλωση ότι η γοητεία δεν εξαντλείται στη νεότητα αλλά στην αδιαπραγμάτευτη ταυτότητα.
Mugler: Ο σχεδιαστής που έχτισε μύθους
Ο Thierry Mugler, γεννημένος το 1948 στο Στρασβούργο δεν χωράει στον προσδιορισμό «σχεδιαστής». Για τον ίδιο, η μόδα δεν ήταν ποτέ αρκετή. Η πραγματική του εμμονή ήταν η εικόνα, το απόλυτα ενορχηστρωμένο σύμπαν όπου κάθε λεπτομέρεια -από τα ρούχα και τη σκηνογραφία, μέχρι τη μουσική και τη φωτογράφιση- λειτουργούσε σαν σκηνικό κινηματογραφικής φαντασίας.
Από πολύ νωρίς, αρνήθηκε να αφήσει το έργο του στα χέρια τρίτων· ο ίδιος φωτογράφιζε τις καμπάνιες του, σχεδίαζε μέχρι και την τελευταία σκιά, μετατρέποντας το κάθε project σε μικρόκοσμο δικής του αισθητικής εξουσίας. Οι συνεργασίες του με εμβληματικά πρόσωπα, όπως η Jerry Hall, η Linda Evangelista και η Naomi Campbell, χαλύβδωσαν την εικόνα του οίκου: γυναίκες γυαλιστερές, ανέγγιχτες, πλασμένες για να προκαλούν δέος.
Το 1992, η εμμονή του με τη θεατρικότητα βρήκε νέα διέξοδο μέσα από τον κόσμο των αρωμάτων. Το Angel, με τη γλυκιά, εθιστική του υπογραφή, καθόρισε μια ολόκληρη εποχή. Παράλληλα, οι πασαρέλες του μεταμορφώνονταν σε θεάματα που ξεπερνούσαν τη μόδα: το show για τα 20 χρόνια του οίκου, το 1995 στο Cirque d’Hiver στο Παρίσι, θεωρείται μέχρι σήμερα μια από τις πιο ακραίες και εμβληματικές επιδείξεις όλων των εποχών, με supermodels να μοιάζουν με αμαζόνες του μέλλοντος, φουτουριστικά πλάσματα με γλυπτές επιφάνειες και λάμψη μεταλλική, σαν να προορίζονταν όχι για τη γη, αλλά για έναν πλανήτη όπου το σώμα υπακούει στην τέχνη.
Υπήρξε και ο ίδιος ζωντανό δείγμα της θεωρίας του. Σταδιακά, διέγραψε τη δημόσια εικόνα του ως «σχεδιαστής» και επέστρεψε με νέο πρόσωπο, νέο κορμί. Μέσα από πλαστικές επεμβάσεις, και εξαντλητικές ώρες body building σόκαρε και έσβησε τα όρια μεταξύ ανθρώπου και δημιουργίας.
Η φυσιογνωμία του στα τελευταία χρόνια της ζωής του έμοιαζε σχεδόν εξωγήινη. Είναι σαν να μεταμόρφωνε τη σάρκα του με την ίδια αυστηρότητα και γεωμετρική προσήλωση που διαμόρφωνε τα φουτουριστικά του σύνολα. Για τον Mugler, το σώμα δεν ήταν ποτέ κάτι δεδομένο· ήταν υλικό για πλάσιμο, ένα πεδίο απόλυτου ελέγχου, είτε ανήκε σε γυναίκες στις πασαρέλες του, είτε στο δικό του είδωλο στον καθρέφτη.
Η γυναίκα Mugler δεν υπήρξε ποτέ αδύναμη. Ήταν θηλυκή και ταυτόχρονα τεχνητή, άγρια και ψυχρή, μοιραία και υπερφυσική. Στους ώμους-λεπίδες, στα σμιλεμένα κορσάζ, στα μεταλλικά ή latex υλικά, υπήρχε πάντα η αίσθηση του μεταανθρώπινου. Η μόδα του Mugler ήταν εξουσία, σαγήνη, θέαμα αλλά πάντα δομημένη, σαν αρχιτεκτονική.
Η συλλογή Re/Edit, που κυκλοφορεί τον Σεπτέμβριο 2025, περιλαμβάνει επανέκδοση θρυλικών δημιουργιών του. Το μαύρο κορσάζ με τις διαφάνειες και τις μεταλλικές λεπτομέρειες που φορέθηκε από την Jerry Hall το 1998, ορίζοντας την αισθητική του θηλυκού cyborg. Το εμβληματικό catsuit από βινύλιο, φόρος τιμής στη «δεύτερη επιδερμίδα» — ένα look που υπενθυμίζει τη συγγένεια του Mugler με τη fetish κουλτούρα και το clubbing των ‘90s. Την κρυστάλλινη τουαλέτα-γλυπτό με τα αιχμηρά cut-outs από το σόου του 1997 — όταν η μόδα έμοιαζε με θωράκιση, φτιαγμένη για θεές άλλης διάστασης.
Η Sharon Stone, στις φωτογραφίες της καμπάνιας, δεν υποδύεται κάτι νεανικό. Αντίθετα, ενσαρκώνει την ωριμότητα με την ίδια ψυχρή, απολύτως υπολογισμένη από την ίδια πρόκληση που έκανε εμβληματική την εμφάνισή της στο "Βασικό Ένστικτο". Με αισθητική εμπνευσμένη από Helmut Newton και Guy Bourdin, οι εικόνες ισορροπούν ανάμεσα στην πρόκληση και τον απόλυτο έλεγχο.
Το πολιτικό παιχνίδι στην υψηλή ραπτική
Η επιστροφή του Mugler δεν συμβαίνει τυχαία. Η βιομηχανία της μόδας βρίσκεται στη δίνη αναδιάρθρωσης. Ο Jonathan Anderson στον Dior, επανατοποθετώντας τον ιστορικό γαλλικό οίκο μόδας ανάμεσα στην avant-garde και την παράδοση. O Seán McGirr στοn Alexander McQueen, σε μια αμφιλεγόμενη πορεία που θέτει ερωτήματα για την κληρονομιά και την εμπορικότητα. O Alessandro Michele στon Valentino, φέρνοντας το ρομαντικό μεγαλείο του Gucci στην καρδιά της ιταλικής υψηλής ραπτικής.
Σε αυτό το τοπίο ανακατανομής ισχύος, η στρατηγική Mugler είναι διαφορετική: Καμία ήπια μετάβαση, κανένας διάλογος με τις αγορές, μόνο καθαρό DNA.
Ο οίκος Mugler επανέρχεται με το ίδιο θράσος που τον κατέστησε μοναδικό: αρχιτεκτονική, έλεγχος, υπερβολή, φαντασμαγορία. Χωρίς να εξηγήσει, χωρίς να εκλογικεύσει, μόνο να θυμίσει ότι η σαγήνη και η πρόκληση είναι αδιαπραγμάτευτες αξίες.
Ο Thierry Mugler αυτοδημιουργήθηκε σαν έργο τέχνης. Από τον εθισμό στη σωματική διάπλαση μέχρι τις πλαστικές μεταμορφώσεις του προσώπου του, έζησε ως περσόνα μεγαλύτερη από τη ζωή. Οι επιδείξεις του ήταν θεάματα-θρύλοι: supermodels-Αμαζόνες, άντρες σε latex, η μόδα σαν νυχτερινή ψευδαίσθηση μεταξύ clubbing και όπερας.
Η αναγέννηση του Thierry Mugler μοιάζει να είναι μια πράξη αντίστασης στη λογική της «ήσυχης πολυτέλειας», στη βιομηχανία των συμβιβασμών, στην ομοιομορφία της μόδας του 2025. Σε μια εποχή που τα πάντα ανακυκλώνονται και εξευγενίζονται, ο Mugler επιστρέφει για να θυμίσει ότι κάποιοι μύθοι, κάποιες γραμμές, κάποιες υπερβολές είναι πολύ κοφτερές για να ξεχαστούν.
