Τι κυριαρχεί στα πέντε νέα επεισόδια του σαρωτικού Lupin στο Netflix; Δεν θα κάνουμε spoilers για την πρεμιέρα του Σαββάτου, όμως αδιαμφισβήτητα πρωταγωνιστούν η γοητεία και το ταλέντο του Omar Sy -του δεύτερου δημοφιλέστερου Γάλλου όλων των εποχών- και η αποκάλυψη του Παρισιού. Από τις κατακόμβες μέχρι αυτή την τελευταία βόλτα με σκάφος στον Σηκουάνα.
Eχουμε συνηθίσει να λέμε για το Sex and the City, ότι οι πρωταγωνίστριες δεν είναι μόνο οι τέσσερις ηρωίδες, αλλά αδιαμφισβήτητα και η Νέα Υόρκη. Κάπως έτσι, ξεπερνώντας την μοναδική, σπιντάτη πλοκή και βέβαια την καθηλωτική παρουσία του πρωταγωνιστή Ομάρ Σι, συνειδητοποιείς ότι και το περίφημο Lupin, το σίριαλ φαινόμενο του Netflix με τα 70 εκατομμύρια views, έχει αναμφισβήτητο συμπρωταγωνιστή το Παρίσι. Και ο δεύτερος κύκλος που έκανε πρεμιέρα παγκοσμίως το Σάββατο, το ανέδειξε αυτό με έναν τρόπο όχι τουριστικό ή εικονακλαστικό. Αλλά με έναν τρόπο που σε κάνει να νιώθεις ότι πατάς τα πόδια σου στα λιθόστρωτα της πόλης.
Ο δεύτερος κύκλος των επεισοδίων του Loupin, αρχίζει από εκεί που αφήσαμε τον αριστοκράτη ληστή Ασάν Ντιοπ, στην παραλιακή πόλη Ετρετά της Νορμανδίας, όπου απήχθη ο γιος τού Ντιοπ, ο Ραούλ. Χωρίς την δύναμη της εικόνας που είχαν τα πρώτα επεισόδια του Lupin μέσα στο Λούβρο, με την μοναδική αρχιτεκτονική και μερικά από τα μεγαλύτερα έργα Τέχνης όλων των εποχών να διατρέχουν την οθόνη μαζί με την καθηλωτική παρουσία του πρωταγωνιστή Ομάρ Σι, που ό,τι και αν κάνει δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του. Ο Γάλλος ηθοποιός – ο δεύτερος δημοφιλέστερος όλων των εποχών, έχει ξεπεράσει ακόμα και τον Κουστό- προκαλεί αυτή την αινιγματική έλξη που μοιάζει με αυτό που ένιωσε ο ίδιος ο σταρ όταν έφτασε για πρώτη φορά στο Λος Αντζελες το 2012 και νόμιζε ότι ανάμεσα σε μια έφηβη με Starbucks στα χέρια και έναν άνδρα που έκανε τζόκινγκ, είδε τον Χριστό. Όπως περιγράφει στον New Yorker. «Είχα μόλις αφήσει τα παιδιά στο σχολείο και οδηγούσα στην Sunset Boulevard, όταν είδα έναν άνδρα με μακριά μαλλιά και γενιάδα. Περπατούσε ξυπόλυτος στον δρόμο και έκοψα ταχύτητα για να τον παρατηρήσω, καθώς αναρωτιόμουν αν έχω ψευδαισθήσεις».
Αυτή την αίσθηση σου δημιουργεί την πρώτη φορά που τον βλέπεις ο Σι, ενώ δέκα επεισόδια μετά, πάντα εξακολουθείς να σαστίζεις από τον τρόπο που κινείται, κοιτάζει τον φακό, γεμίζει ασφυκτικά την οθόνη. Στον δεύτερο κύκλο ο ήρωάς που υποδύεται, ο αιώνιος θαυμαστής του Αρσέν Λουπέν, ο ευγενικός ληστής Ντιοπ, μεταμορφώνεται από τον γιο που ζητά εκδίκηση για τον αδικοχαμένο πατέρα του, σε έναν πατέρα που θα κάνει τα πάντα για να σώσει και να προστατέψει τον γιο του. Η μετάβαση είναι έντονη, τα συναισθήματα ελεγχόμενα μεν αλλά κάπως ξένα στην αγέρωχη μορφή του ήρωα στον πρώτο κύκλο. Όταν κλαίει σπαρακτικά γονατισμένος στο χώμα, όταν για πρώτη φορά έχει άγχος πριν το επόμενο μεγάλο κόλπο… Φυσικά υπάρχει happy end – δεν θα δώσουμε πληροφορίες που θα χαλάσουν την έκπληξη της παρακολούθησης των πέντε επεισοδίων. Και φυσικά υπάρχει το Παρίσι. Αλλά όχι όπως στο Εmily in Paris, ή ακόμα και στον πρώτο κύκλο του Lupin. Ναι, θα έχουμε πάντα το Παρίσι, και τον Σι.
Mαζί με τον Σι κατεβαίνουμε στις κατακόμβες του Παρισιού, περπατάμε μέσα στα σκοτάδια της πόλης του φωτός. Μπαίνουμε για λίγο στο περίφημο μουσείο Ορσέ στο έβδομο διαμέρισμα του Παρισιού για μια παραισθησιογόνα εμπειρία όπως αποδεικνύεται. Τρώμε στα πιο ακριβά εστιατόρια. Κάνουμε βόλτα με μια βέσπα στις αποβάθρες σαν κυνηγημένοι. Βαδίζουμε στα σκοτεινά παρασκήνια και τους διαδρόμους πάνω από τη σκηνή του Théâtre du Châtelet, στην κατάμεστη βελούδινη αίθουσα ακούγοντας μια συμφωνική ορχήστρα. Ζούμε λαθραία στο μέγαρο του κακού Πελεγκρίνι. Περπατάμε σε υπαίθρις αγορές και στην περίφημη Marché aux Puces.
Αλλά η πιο έντονη σκηνή -με την ένταση προφανώς να εδράζει και στις ελλείψεις που μας έχει πυροδοτήσει η πανδημία και η συνθήκη του εγκλεισμού- είναι αυτή που ο Ντιοπ κλέβει ένα σκάφος και διασχίζει τον Σηκουάνα, μέσα στη νύχτα, με τα φώτα του Παρισιού να σε ζαλίζουν. Μερικά δευτερόλεπτα που εγγράφουν σαν μια μικρή αιωνιότητα ομορφιάς και λαχτάρας για ταξίδια.
Ναι, το μυστήριο υπάρχει αλλά ευγενικά υποχωρεί για να αναβληθούν συναισθήματα στον δεύτερο κύκλο. Η δράση είναι λιγότερο καταιγιστική. Τα πάντα είναι πιο ανθρώπινα, πιο κοντά στην κλίμακα που γνωρίζουμε, με το Παρίσι να λάμπει ακόμα και μέσα στα σκοτάδια του. Τα πέντε επεισόδια του δεύτερου κύκλου φάνηκαν τόσο λίγα -ευτυχώς οι παραγωγοί αφήνουν να εννοηθεί ότι θα ακολουθήσει και τρίτος κύκλος. Γιατί ο συνδυασμός του Παρισιού με τον Ομαρ Σι είναι το λιγότερο ακαταμάχητος.