Ξανά στο στούντιο, ξανά με τη μούσα του Μπριάνα Ο' Μάρα, ξανά στην Αθήνα: ο Δημήτρης Παπαϊωάννου προετοιμάζει μια performance-αναδρομή που θα αντλεί εικόνες από τέσσερις δεκαετίες δημιουργίας και θα τις συνδέει με τη διαχρονικότητα των Κυκλάδων, σε μια επετειακή βραδιά με χαρακτήρα fundraising ειδικά για το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης.
Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου ξέρει να κάνει ακόμα και το στούντιο να μοιάζει με σκηνή που ιδρώνει από την δημιουργία. Εκεί, περιστοιχισμένος από ένα «μπουκέτο» νέων συνεργατών και τη μούσα του Breana O’Mara, ανεβάζει φωτογραφίες από τις πρόβες γράφοντας απλώς: «Together again in the studio!». Κι αυτό αρκεί για να ανάψει τη φαντασία: μια δημιουργία που «παίρνει σάρκα» στις αρχές Οκτωβρίου, για λογαριασμό του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης.
Η περφόρμανς δεν είναι απλώς μια νέα δουλειά. Είναι μια κατάδυση στη μνήμη: εικόνες από τέσσερις δεκαετίες καλλιτεχνικής διαδρομής, ξαναπλεγμένες με την αιώνια απλότητα και τη γοητεία του κυκλαδικού βλέμματος. Άλλωστε το Μουσείο τον Ιανουάριο συμπληρώνει 40 χρόνια από την ίδρυσή του από την Ντόλυ Γουλανδρή
Η βραδιά θα είναι κλειστή σύμφωνα με τις έως τώρα πληροφορίες, με την τιμή των εισιτηρίων να φτάνει τα 2.000 ευρώ, αφού ουσιαστικά η βραδιά έχει χαρακτήρα fundraising για να υποστηριχθεί το μουσείο και οι εργασίες ανανέωσής του. Είναι σημαντικό ότι ο καλλιτέχνης και το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης θα προσφέρουν δωρεάν θέσεις σε φοιτητές καλλιτεχνικών σχολών.
Η σχέση του Παπαϊωάννου με το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης δεν είναι καινούρια. Επιστρέφει συχνά στον χώρο. Δεν είναι τυχαίο ότι η Λόρι Άντερσον, μιλώντας μου, ανέφερε με τρυφερότητα πως κάθε φορά που βρίσκεται στην Αθήνα τρώει με τον Δημήτρη στο καφέ του μουσείου. Κάτω από την εμβληματική οροφή του Στέλιου Κόη — σαν μια τελετουργία φιλίας και δημιουργικής συνάντησης.
Το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης γιορτάζει τον Ιανουάριο τα 40 του χρόνια και αποφασίζει να κοιτάξει το μέλλον μέσα από το έργο ενός καλλιτέχνη που έχει μάθει να φτιάχνει παραστάσεις σαν γλυπτά από φως και σώμα. Στην ουσία, πρόκειται για μια συνάντηση μνήμης και παρόντος: το σώμα γίνεται αρχαίο εύρημα, η σιωπή θυμίζει μάρμαρο, και οι Κυκλάδες επιστρέφουν όχι ως τουριστικός παράδεισος αλλά ως μήτρα αισθητικής.
Κι αν κάτι υπόσχεται αυτή η παράσταση, είναι πως θα είναι ακριβώς όπως ο ίδιος: φτιαγμένη από κίνηση, σιωπή, λεπτομέρεια και εκείνη την ανείπωτη στιγμή που μοιάζει να κρατάς στο χέρι σου το παρελθόν, ζωντανό.