Την βραδυφλεγή άνοδο του Δημήτρη Παπαϊωάννου στη διεθνή σκηνή αποδίδει στην έκρηξη της ελληνικής κρίσης που έκανε την Αθήνα σέξι η εφημερίδα Financial Times σε μια εκτενή συνέντευξη με τον Ελληνα δημιουργό που σήμερα κάνει πρεμιέρα στο περίφημο Sadler's Wells του Λονδίνου.
Nαι, μπορεί η τελετή που εξαρχής και ως τελευταίας λεπτομέρειας σχεδίασε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας να αποτελούν παγκοσμίως της πλέον επιτυχημένη καλλιτεχνικά και συναισθηματικά. Μπορεί για εμάς τους Ελληνες, ως σήμερα να εκφράζει με τον ιδανικό και τον πιο βαθύ τρόπο αυτό που εμείς θεωρούμε ελληνικότητα -και να μας πληγώνει η αδυναμία συνέχισης αυτής της αφήγησης. Ομως η αλήθεια είναι ότι η μεγάλη έξοδος του Δημήτρη Παπαϊωάννου στις μεγάλες σκηνές του κόσμου, μέσα από τις παραστάσεις του -αυτό το ειδικό genre χορογραφίας, σκηνοθεσίας, εικαστικής επικράτειας- ήρθε αργά στη ζωή του. Οταν ήταν ήδη 50 ετών, το 2014, σημειώνουν οι Financial Times σε μια εκτενέστατη συνέντευξη του Ελληνα δημιουργού.
Αφορμή για τη συνέντευξη που εξελίσσεται σε μια ωδή για το έργο του, είναι η πρεμιέρα της νέας παράστασης του Δημήτρη Παπαϊωάννου «Εγκάρσιος Προσανατολισμός» στο περίφημο θέατρο Sadler's Wells του Λονδίνου. Η παράσταση θα έρθει στην Ελλάδα τον Δεκέμβριο, στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση που είναι συμπραγωγός και από τους διαχρονικούς υποστηρικτές του έργου του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Δικαιολογείται όμως να μιλάμε για μια συνέντευξη ωδή στον Ελληνα δημιουργό;
«Ευχαριστίες στην θύελλα του ελληνικού χρέους, λοιπόν, για ένα από τους πλέον συναρπαστικούς χορούς του αιώνα» σημειώνει η αρθρογράφος. Είχε προηγηθεί η εξήγηση που έδωσε ο ίδιος ο Παπαϊωάννου για την αργή του εκτόξευση στην κορυφή της διεθνούς σκηνής. «Μέχρι την ελληνική κρίση κανένας επιμελητής δεν ενδιαφερόταν για την Αθήνα. Οταν μια χώρα καταστρέφεται γίνεται ξαφνικά σέξι για τον κόσμο της Τέχνης. Ετσι δεν είναι;». Εχει ενδιαφέρον μάλιστα το σημείο στο οποίο αναφέρει ότι ένα από τα μεγαλύτερα debate που υπήρχαν όταν ετοίμαζε την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004 ήταν ότι «δεν θα έπρεπε να μιλάμε για την αρχαιότητα γιατί την έχουμε βαρεθεί». Τίποτε δεν ήταν τόσο σύγχρονο όσο η απεικόνιση αυτή τελικά...
Μετά από αυτή την εισαγωγή, η δημοσιογράφος δεν αργεί να παρασυρθεί στην ηδονική σχεδόν περιγραφή της παράστασης «Εγκάρσιος Προσανατολισμός», που φέρνει εικόνες από την Ιστορία της Τέχνης και τη Μυθολογία. Γυμνές φιγούρες γεννιούνται από ή στέκονται όρθιες πάνω σε ταύρους, δύο Αφροδίτες αναδύουν διαφορετικές όψεις της θεάς του Ερωτα. Γίνεται σαφείς αναφορά στους δυο φάρους, τουλάχιστον παρασταστικά του Παπαϊωάννου: την Πίνα Μπάους και τον Ρόμπερτ Γουίλσον.
Το άρθρο αναφέρεται στην πρώτη επαφή του Παπαϊωάννου με τη ζωγραφική και δη με την βυζαντινή τέχνη, με τον ίδιο να λέει ότι στην εφηβεία πίστευε ότι είναι θρήσκος, όμως τελικά ήταν η τέχνη του Βυζαντίου και της εικονογραφίας αυτή που τον προσέλκυε. Ως σήμερα συνεχίζει να πηγαίνει στο Αγιον Ορος. Ανατρέχει στα πρώτα το βήματα, στον σημαντικό ρόλο του Τσαρούχη, στην αντίδραση των γονιών του όταν τους είπε ότι θέλει να γίνει καλλιτέχνης και ότι είναι ομοφυλόφιλος, στην δημιουργία της Ομάδας Εδάφους κ.ο.κ.
Δηλώνει ότι νιώθει περίεργα όταν τον αποκαλούν χορογράφο διότι νιώθει τεράστιο σεβασμό για δημιουργούς που ξέρουν καλά την τέχνη του χορού όπως οι William Forsythe και Anne Teresa De Keersmaeker. Και κάπως έτσι, ο τίτλος του άρθρου δεν θα μπορούσε παρά να είναι «Δημήτρης Παπαϊωάννου, η τέχνη της ζωγραφικής με σώματα».