Η Δήμητρα Σελεμίδου, μία νέα φωνή στο ελληνικό τραγούδι, μοιράζει το χρόνο της ανάμεσα στην ιατρική και τις μουσικές σκηνές.
Από τα φοιτητικά έδρανα, αυτή την Παρασκευή 6 Μαρτίου, θα βρεθεί στο Αμφιθέατρο Ιδρύματος Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή , όπου μέσα από τα τραγούδια της και την παράσταση «Blue» θα μάς ταξιδέψει με οδηγό μία φωνή και ένα πιάνο. Οπως αναφέρουν οι κριτικές, μετά από κάθε της παράσταση, «αυτή η φωνή, ήρθε για να μείνει».
«Δέχομαι συχνά ερώτηση για το πώς προέκυψε η Ιατρική πέρα από το τραγούδι από όσους με γνωρίζουν μέσα από την μουσική και την αντίστροφη, επίσης, από όσους με συναντούν ως φοιτήτρια Ιατρικής και μαθαίνουν ότι ασχολούμαι "επαγγελματικά" με το τραγούδι» αναφέρει η Δήμητρα Σελεμίδου μιλώντας στο iefimerida και σημειώνει. «Χρησιμοποιώ τα εισαγωγικά, γιατί επιλέγω να αισθάνομαι ερασιτεχνική την ενασχόλησή μου με τη μουσική, για να διατηρώ ανόθευτη την αγάπη και τον ενθουσιασμό μου, παρότι πάντα προσπαθώ να δουλεύω με επαγγελματισμό πάνω στη μουσική, είτε αυτό σημαίνει πως μελετάω για μια παράσταση, είτε ότι παρακολουθώ μαθήματα τραγουδιού, παραστάσεις συναδέλφων, αναζητώ νέα ακούσματα ή ότι πραγματοποιώ όλες τις μη μουσικές εργασίες που σχετίζονται με το τραγούδι- οργανωτική δουλειά, συναντήσεις, συνεντεύξεις και ό,τι άλλο μπορεί να προκύψει»
Από το τραγούδι στους Γιατρούς χωρίς σύνορα
«Η δική μου ιστορία, δεν ξεκίνησε από τη μουσική, όπου η Ιατρική προέκυψε σαν λύση ανάγκης και σαν "επάγγελμα" που θα μου εξασφαλίσει ένα καλό εισόδημα. Και αυτό να ήθελα, δε συμβαίνει ούτως ή άλλως στη χώρα μας (γέλια). Το πρώτο μου όνειρο από τότε που μπορώ να με θυμηθώ, ήταν να γίνω γιατρός, χωρίς να έχω κάποιον στο κοντινό μου περιβάλλον. Νομίζω ότι με συγκλόνισαν σαν παιδάκι, όσα έμαθα τότε, για τους Γιατρούς χωρίς σύνορα. Δεν χωρούσε το μυαλό μου τίποτα ανώτερο από το να ρισκάρεις ακόμη και τη ζωή σου, για να διαφυλάξεις ζωές ανθρώπων, που κρέμονται από μια κλωστή, επιστρατεύοντας τα λιγοστά μέσα που μπορεί να διαθέτεις, τη γνώση σου και τη δύναμη της αγάπης για το συνάνθρωπο. Βέβαια, δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο μεγάλες θα ήταν οι ανάγκες της εθελοντικής προσφοράς ακόμη και εντός συνόρων τώρα που πλησιάζω στο να γίνω γιατρός».
Τραγούδι και ακροάσεις της Μικρής Αρκτου
«Η μουσική υπήρχε στη ζωή μου από πολύ μικρή ηλικία, αφού ξεκίνησα μαθήματα πιάνου και θεωρητικών στο ωδείο της Φλώρινας, όπου μεγάλωσα. Το τραγούδι το ανακάλυψα στην εφηβεία μου και μάλιστα το αντιμετώπιζα με μεγάλη συστολή- δεν έχω να αφηγηθώ ρομαντικές ιστορίες από σχολικές παραστάσεις όπου πρωτοστατούσα στο τραγούδι. Περισσότερο με έσπρωχναν οι υπόλοιποι, παρά διεκδικούσα. Για καλή μου τύχη, όμως, έκανα κι εγώ την προσπάθειά μου αργότερα και κάπως έτσι βρέθηκα στη Μικρή Άρκτο του Παρασκευά Καρασούλου, στο πλαίσιο της τέταρτης ακρόασης, όπου κατάφερα να ανοίξω τα φτερά μου και θα είμαι πάντοτε ευγνώμων για αυτό».
«Εντός κι εκτός εισαγωγικών, το να είσαι επαγγελματίας τραγουδιστής ή και στιχουργός, συνθέτης, μουσικός, ιδίως μη έχοντας οικονομικές πλάτες, είναι φοβερά δύσκολο σε μια εποχή που δυσκολεύεσαι να εξασφαλίσεις τα προς το ζην από αυτόν τον εργασιακό χώρο, όχι μόνο γιατί δεν υπάρχει αρκετή ζήτηση, αλλά και γιατί δεν αποδίδονται ακόμη και τα στοιχειώδη - αξίζει να αναζητήσει κανείς λεπτομέρειες για όσα συμβαίνουν με τα πνευματικά δικαιώματα των δημιουργών, για να πάρει μια ιδέα για όσα συμβαίνουν. Καλείσαι συνεχώς να αναμετρηθείς όχι μόνο με τις λογικές και αναμενόμενες καλλιτεχνικές αμφιβολίες, το αισθητικό σου κριτήριο, την ανάγκη σου να εξασφαλίζεις εφόδια και να γίνεσαι καλύτερος, αλλά και πιθανά με το να δουλεύεις παράλληλα σε μια άλλη δουλειά, που πρέπει να είσαι πολύ τυχερός για να την αγαπάς και να μην την κάνεις καταναγκαστικά, όπου φυσικά μοιράζεις το χρόνο και την ενέργειά σου. Δεν είναι λίγες οι στιγμές που νιώθεις όλη αυτή την παράλληλη δραστηριότητα να σε καταβάλλει».
«Προσωπικά, συχνά αναρωτιέμαι αν αξίζει να συνεχίζω την προσπάθειά μου στο χώρο της μουσικής και την απάντηση την βρίσκω στην ανάγκη και τη δημιουργικότητα που νιώθω μέσα μου, αλλά και στη δύναμη που αντλώ από τους ανθρώπους που θαυμάζω, που μου δείχνουν εμπιστοσύνη και που "συνθέτουμε" από κοινού όσα θέλουμε να μοιραστούμε με τον κόσμο. Δεν γνωρίζω με σιγουριά να σας πω, πώς θα μοιράσω τη ζωή μου ανάμεσα στην Ιατρική και το τραγούδι. Προς το παρόν δεν βλέπω καμία μάχη, με έχουν κερδίσει και τα δύο. Αν έρθει η στιγμή που θα πρέπει να διαλέξω, μάλλον θα ανακαλύψω τότε τι είναι το καλύτερο για εμένα. Όπως και να έχει, το μόνο που εύχομαι είναι να σταθώ επάξια στο ύψος των παιδικών μου ονείρων».
Συναισθησία Δήμητρα Σελεμίδου – Blue
Δήμητρα Σελεμίδου φωνή, Γιάννης Παπαδόπουλος πιάνο
Αμφιθέατρο Ιδρύματος Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή / Παρασκευή 06 Μαρτίου | 20.30