Ο Βασίλης Μπισμπίκης είναι ο δημιουργός της παράστασης «Άνθρωποι και ποντίκια». Είναι παντρεμένος. Έχει έναν γιο. Στα «Κόκκινα Φανάρια» θα είναι η Μαντάμ Παρί αλλά τραβεστί.
«Ήμουν ανήσυχο παιδί. Μεγάλωσα στο Λουτράκι, σε μια υγιή οικογένεια. Ο πατέρας μου ήταν προπονητής σε ποδοσφαιρική ομάδα. Με την μάνα μου, μια χαρά, αγαπημένοι και ερωτευμένοι ως τώρα.
Ναι, πράγματι, δεν έχω τελειώσει σχολείο. Ευτυχώς υπήρχαν στην δραματική σχολή τα εξαιρετικά ταλέντα. Από μικρός διάβαζα τα κομμουνιστικά και τα αναρχικά βιβλία του παππού μου –ήταν κομμουνιστής. Δεν ξέρω αν τα διαστρέβλωσα ή όχι, αλλά όλα αυτά με οδήγησαν σε μια θέση απέναντι στο σχολείο, ότι θα μου καθοδηγεί την σκέψη, θα με κάνει ρομποτάκι. Τέλειωσα με το ζόρι το γυμνάσιο. Προσπάθησα να πάω στο λύκειο, με έδιωχναν από όλα τα σχολεία και τελικά το άφησα…»
«Το Καζίνο ήταν μια φρικτή εμπειρία -αν παίζεις. Όταν είσαι εκεί και δουλεύεις –ήμουν τρία χρόνια γκρουπιέρης στο Λουτράκι, μπλακ-τζακ, πόκερ και ρουλέτα, και βλέπεις τους ανθρώπους που χάνουν σπίτια, περιουσίες, οικογένειες, και βλέπεις ανθρώπους που αυτοκτονούν εκεί μπροστά σου, δεν έχει καμία γοητεία. Είναι σκέτη ντέκα… Δεν είναι ταξικό το φαινόμενο. Από τους λαχαναγορίτες με τις παντόφλες ως τον μεγάλο επιχειρηματία, τον τραγουδιστή, η κατάληξη είναι ίδια. Τους παρατηρούσα, όπως παρατηρούσα τους ανθρώπους σε όλες τις δουλειές που έκανα -μπάρμαν. Είχα πάντα έναν εσωτερικό παρατηρητή πολύ έντονο».
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο Bovary.gr