Δεν ξέρω τι τύχη θα έχει ο Τσίπρας και με ποιους θα πορευτεί, αλλά ο εξοβελισμός ενός γκρουπ παλαιοσυριζαίων από δίπλα του είναι, κατά την άποψή μου, το μόνο θετικό στοιχείο του rebranding.
Όσο κι αν γκρινιάζουν οι παραπεταμένοι στον εξώστη του «Παλλάς», θα ήταν αδύνατο για κάποιον με στοιχειώδες πολιτικό ένστικτο να κάνει νέο κόμμα με παλιά υλικά. Και ο ίδιος ο Τσίπρας φθαρμένο προϊόν θεωρείται, αλλά όλοι αντιλαμβάνονται ότι στον «χώρο» δεν έχουν κάποιον καλύτερο.
Το πρόβλημα είναι ότι τώρα που θα απαλλαγεί από τον Σκουρλέτη, τον Τζανακόπουλο, τον Ευκλείδη και την υπόλοιπη παλιοπαρέα, πρέπει να βγει στελέχη για να τους αντικαταστήσει, χωρίς να κάνει λάθος επιλογές. Για τους προηγούμενους ο Τσίπρας μας είπε το λάθος του: ότι κυβέρνησε με νάρκισσους, ανυπόληπτους, ψυχιατρικά περιστατικά, ψώνια και προβληματικές προσωπικότητες, τους οποίους κατήγγειλε μέσω του βιβλίου του. Τους φόρτωσε τα αίτια της εκλογικής συντριβής του ΣΥΡΙΖΑ και τους έστειλε στον εξώστη του «Παλλάς».
Θα πρέπει επίσης να βρει οπαδούς να τον στηρίξουν και ψηφοφόρους να τον ψηφίσουν. Πράγμα όχι εύκολο, διότι άλλο να γράφεις βιβλίο κι άλλο να κάνεις κόμμα. Στο «Πάλλας», φάνηκε η εμβέλειά του να φτάνει μόνο ως τα όρια του γνωστού ΣΥΡΙΖΑ. Νέο αίμα, νέα πρόσωπα, νέες ιδέες δεν φύσηξαν τα πανιά για την «Ιθάκη». Πλειοψηφικό ρεύμα με τα παλιά υλικά που είχε ενώπιόν του δεν διαμορφώνεται στην κοινωνία.
Θα σταθώ όμως σήμερα σε ένα σημείο της ομιλίας του στο «Παλλάς», πολύ σημαντικό κατά την άποψή μου. Ο Τσίπρας τοποθετήθηκε εκεί και για τον πόλεμο στην Ουκρανία, υιοθετώντας μια καθαρά φιλορωσική γραμμή, εντέχνως μακιγιαρισμένη ως δήθεν φιλοειρηνική. Μίλησε για την ανάγκη η Ελλάδα «να είναι παράγοντας ειρήνης και όχι εν δυνάμει εμπόλεμη δύναμη στον πόλεμο της Ουκρανίας». Όμως δεν προκύπτει από πουθενά ότι η Ελλάδα είναι εν δυνάμει εμπόλεμη δύναμη. Απλώς στηρίζει την Ουκρανία, σε κοινή γραμμή με τους Ευρωπαίους συμμάχους της, απέναντι στον Ρώσο εισβολέα.
Και πρόσθεσε ο Τσίπρας: «Η Ελλάδα πρέπει να σταθεί απέναντι στη ρωσική εισβολή αλλά και απέναντι στην αντιρωσική υστερία». Αλλά καμία αντιρωσική υστερία δεν εκπέμπει η Ελλάδα, ούτε φυσικά η Ευρώπη. Απλώς οι Ευρωπαίοι, όπως και η χώρα μας, δεν θεωρούν ότι ο Πούτιν έχει δικαιώματα στην Ουκρανία. Τον κατηγορούν επίσης για πραγματικά γεγονότα: για υβριδικό πόλεμο, για drones στα ευρωπαϊκά αεροδρόμια, για κυβερνοεπιθέσεις, για παρεμβάσεις στις εκλογές.
Στο ίδιο πνεύμα ο Τσίπρας κατηγόρησε την «Ευρώπη της αύξησης των στρατιωτικών δαπανών σε βάρος του κοινωνικού κράτους». Δείχνει έτσι να διαφωνεί με την ενίσχυση της ΕΕ απέναντι σε μια χώρα, τη Ρωσία, που έχει διακηρυγμένη στρατηγική αναθεώρησης των συνόρων. Ο Τσίπρας εξισώνει την εισβολή της Ρωσίας με την ευρωπαϊκή αντίδραση (την ενίσχυση της άμυνάς της). Η δε συμβουλή του προς την Ελλάδα είναι να σταματήσουμε την ...αντιρωσική υστερία.
Είναι προφανές ότι ο Τσίπρας δεν έχει αλλάξει καθόλου. Παραμένει ο ιδεοληπτικός ριζοσπάστης που γνωρίσαμε, κατά βάση φιλορωσικής κοπής και αντιευρωπαϊστής. Και αυτό κανένα rebranding δεν μπορεί να το αλλάξει.