Δεν ξέρω γιατί, αλλά τον τελευταίο καιρό ο Αλέξης αρχίζει να θυμίζει τον Καστίγιο.
Ο Καστίγιο ήρθε στην Ελλάδα και τον Ολυμπιακό πιτσιρίκι, έκανε μερικές εμφανίσεις που δημιούργησαν μεγάλες προσδοκίες, το έφερε από δω, το έφερε από κει, αλλά τελικά δεν κατάφερε ποτέ να ριζώσει, ούτε να ικανοποιήσει τις προσδοκίες που δημιούργησε όταν ήρθε. Έμεινε σαν ένα μεγάλο ταλέντο που δεν κατάφερε να παίξει την μπάλα που πολλοί περίμεναν.
Σήμερα, ο Τσίπρας είναι σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, όπως ο Καστίγιο πριν φύγει για τη Σαχτάρ (αν δεν με προδίδει η μνήμη μου) που τον πούλησε ο Κόκκαλης όταν είδε και απόειδε.
Δεν νομίζω να υπάρχει στη σύγχρονη ιστορία της χώρας αντίστοιχο παράδειγμα πολιτικού που από το πουθενά και χωρίς κόμμα να βρεθεί πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Αν δεν είχε μεσολαβήσει η κρίση, το πιθανότερο είναι να βολόδερνε εσαεί στο Χημείο και τις καταλήψεις κυνηγώντας τους δαίμονες και τις φαντασιώσεις μιας Αριστεράς που δεν είχε καμία σχέση με την πραγματική ζωή.
Η κρίση τον οδήγησε στην πρωθυπουργία, στο τέλος των ψευδαισθήσεων και τελικά τον έβαλε να τρακάρει με τον τοίχο της πραγματικότητας.
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις ικανότητες του Τσίπρα, τη σκηνική παρουσία του, τη ρητορική του δεινότητα ή τον τακτικισμό του. Όπως δεν μπορεί να αγνοήσει και τα μεγάλα ελλείμματα -κυρίως την απουσία μιας στέρεης παιδείας- που τον οδήγησαν σε βαριά θεσμικά ατοπήματα. Κατά έναν τρόπο, τα ελλείμματα αυτά ήταν ο καθρέφτης της μετακομμουνιστικής Αριστεράς που έζησε με τις νευρώσεις του εμφυλίου πολέμου και αυτοεγκλωβίστηκε σε ένα σχεδόν υπαρξιακό ταξικό μίσος.
Ο νέος κύκλος για τον Τσίπρα μόλις αρχίζει. Η ήττα που διαγράφεται περιλαμβάνει όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα και προϋποθέτει ένα πολιτικό και υπαρξιακό πένθος.
Κατά έναν τρόπο, ο Τσίπρας μοιάζει με ένα βαριά βομβαρδισμένο αεροπλανοφόρο, εγκλωβισμένο στη λίμνη των Ιωαννίνων, που δεν μπορεί ούτε να βουλιάξει ούτε να προχωρήσει. Και οι επιλογές είναι προφανείς: είτε θα μείνει στην Κουμουνδούρου (δηλαδή στη λίμνη των Ιωαννίνων) είτε θα βγει στην ανοιχτή θάλασσα.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, το μέλλον του θα κριθεί από τον τρόπο που θα πολιτευτεί στην αντιπολίτευση.
Είτε θα στηρίξει τις μεταρρυθμίσεις που θα χρειαστεί η χώρα για να κάνει το σωτήριο άλμα προς το μέλλον, ώστε να χτίσει μια αξιόπιστη εναλλακτική προοπτική για το αύριο. Είτε θα ενδώσει σε όλους αυτούς τους φανατικούς που έχει δίπλα του και οι οποίοι τον οδήγησαν στη σημερινή στρατηγική ήττα.
Η Ελλάδα σήμερα χρειάζεται όσο ποτέ μια σύγχρονη φιλελεύθερη Κεντροδεξιά, η οποία χωρίς ενοχές οφείλει να βγάλει τη χώρα από τα αδιέξοδα του λαϊκισμού, των επιδομάτων που συντηρούν τους κομματικούς στρατούς, τον αναχρονισμό της παλιάς Δεξιάς και της αδράνειας. Χρειάζεται όμως και μια μοντέρνα Κεντροαριστερά, απαλλαγμένη από τα μετακομμουνιστικά σύνδρομα, τον λαϊκισμό, τα ταξικά μίση, τη γενικολογία και τα κολλήματα ότι δήθεν κατέχει όλα τα ανθρωπιστικά μονοπώλια.
Το εκλογικό σώμα αυτήν την Αριστερά την αποδοκίμασε με τον πιο σαφή τρόπο. Στο χέρι του Τσίπρα είναι να γίνει Μέσι ή Καστίγιο. Μπλερ ή Ματέο Ρέντσι.