Παρακολουθώντας τον Ευαγ. Βενιζέλο στη συζήτηση με τον Κουβαρά, κατάλαβα τελικά ότι το μεγαλύτερο ελάττωμα των πολιτικών είναι η φιλαυτία. Σύμφωνα με τον πρώην αντιπρόεδρο, όλα έγιναν σωστά όταν εκείνος ήταν στην κυβέρνηση Σαμαρά και σήμερα η χώρα δεν είναι «διακυβερνήσιμη», φυσικά με ευθύνη του Μητσοτάκη.
Τα ίδια πάνω κάτω υπαινίχθηκε και ο Κώστας Καραμανλής στην πρόσφατη εκδήλωση στην Παλαιά Βουλή. Διαπίστωσε ότι σήμερα [επί Μητσοτάκη] υπάρχει «κρίση απαξίωσης, κρίση απονομιμοποίησης, κρίση αμφισβήτησης και απόρριψης του θεσμικού πλαισίου και του πολιτικού συστήματος». Και ότι έρχεται πολιτική και εθνική κρίση. Ουφ, ολόκληρος Αρμαγεδδών. Και η ειλικρινής απορία όσων τον άκουσαν είναι: πως γίνεται κάποιος πρώην πρωθυπουργός, που έβαλε το λιθαράκι του στη χρεοκοπία της χώρας και δεν ανησύχησε ποτέ στα μολυβένια χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ (όταν η Ελλάδα κόντεψε να τιναχτεί στον αέρα), να ανησυχεί τώρα για θεσμούς και κυβερνησιμότητα;
Την ίδια εύλογη απορία έχει κάποιος ακούγοντας τον Αλέξη Τσίπρα να κόπτεται για δικαιοσύνη, κράτος δικαίου, κλπ. Είναι το σαράκι της φιλαυτίας που σας έλεγα. Ένας πρώην πρωθυπουργός που παρ'ολίγον να αποβεί μοιραίος για τη χώρα το 2015, ηττήθηκε πέντε φορές σε εκλογές, διέλυσε το κόμμα του και τώρα μεταμφιέζεται για να επανέλθει στα πράγματα, τι κάνει; Απαριθμεί ξανά γενικολογίες περί πολιτικής, ηθικής και διακυβέρνησης και επαναλαμβάνει καταγγελίες, χωρίς ειδικό βάρος.
Είναι βέβαια αξιοπερίεργος ο συνωστισμός όλων αυτών των ανησυχούντων, την ίδια χρονική στιγμή. Πολλά αναξιοποίητα εθνικά κεφάλαια ένιωσαν την ανάγκη να βγουν να δηλώσουν την ανησυχία τους για την πορεία της χώρας. Την ερχόμενη εβδομάδα επανέρχεται και ο Αντώνης Σαμαράς, όπως αποκάλυψε το iefimerida, προαναγγέλλοντας ουσιαστικά νέο κόμμα.
Προφανώς έχουν γίνει και τρομερά λάθη στα 6,5 χρόνια διακυβέρνησης της ΝΔ. Δεν είναι όμως σοβαρό να λες ότι βρισκόμαστε στο πρόθυρα Αρμαγεδδώνα. Κανένα δεδομένο δεν μπορεί να στηρίξει την εκτίμηση ότι έρχεται εθνική κρίση. Ούτε διαφαίνεται κίνδυνος για πραξικόπημα, πόλεμο, εισβολή, η κάτι άλλο, προς Θεού. Έχουν συγκεκριμένες πληροφορίες ή πρόκειται για σενάρια ώστε να προκληθεί ανησυχία χωρίς συγκεκριμένη βάση; Και εν τέλει, είναι δυνατόν πρώην πρωθυπουργοί, μέσα στη φούρια τους για κριτική στον Μητσοτάκη, να εμφανίζουν τη χώρα μας ως μια μια αναξιόπιστη δικτατορία, χωρίς θεσμούς, έτοιμη να καταρρεύσει;
Όλοι καταλαβαίνουμε τη φαγούρα των «πρώην» να επανέλθουν στο προσκήνιο. Άλλος με νέο κόμμα, άλλος με αναβαθμισμένο ρόλο, άλλος σαν μια διέξοδο από τη «χρυσή αποστρατεία». Το ζήτημα είναι ότι οι καταστροφολογικές διαπιστώσεις δεν αρκούν για να φύγει ο Μητσοτάκης. Χρειάζεται και το κατάλληλο πρόσωπο. Το οποίο σήμερα δεν υπάρχει στον ορίζοντα. Και κανείς δεν δείχνει να πιστεύει ότι τυχόν νέα κόμματα Σαμαρά και Τσίπρα, δηλαδή παλιές λύσεις, αποτελούν διέξοδο.
Αν κάνει κάποιος μια αναδρομή στην πολιτική αντιπαράθεση στη χώρα μας τα τελευταία 6,5 χρόνια, δεν θα βρει κάποιο κόμμα της αντιπολίτευσης να προβάλλει μια εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Να καταθέτει ολοκληρωμένη, αιτιολογημένη και κοστολογημένη πρόταση. Υπάρχουν μόνο γενικότητες και κοινοτοπίες ή αριστερίστικες νοοτροπίες που καταγγέλλουν τα πάντα και προσδοκούν σε τραγωδίες και καταστροφές. Οπότε κενό αντιπολίτευσης υπάρχει, ναι, αλλά ας μην το βαφτίζουμε κενό διακυβέρνησης.
Και εντέλει, χωρίς να υποτιμηθεί η αξία και η εμπειρία πρώην πρωθυπουργών, το ειλικρινές ερώτημα είναι: αν η διακυβέρνηση της χώρας έχει καταστεί όντως τόσο δύσκολη όσο την περιγράφουν, υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να την αναθέσουν σε εκείνους;