Έχω μαζέψει 3-4 εικόνες της περασμένης εβδομάδας για να σχολιάσω. Από αυτές που είδαμε και ζήσαμε όλοι μας, αφού η ζωή προχωρά παρά (και παράλληλα με) την πανδημία.
Εικόνα πρώτη: η παρέλαση στο κέντρο της Αθήνας, σε άρτιο σχηματισμό, με διαδηλωτές σε στρατιωτικό βηματισμό και με συνθήματα μίσους, να καλούν σε εξέγερση. Αντιδρούν στο (λογικό) σχέδιο της κυβέρνησης να διώξει τους αιώνιους φοιτητές, να καθαρίσει τις σχολές από τους παράνομους και να μην επιτρέπει πλέον την φοίτηση στα ΑΕΙ με λευκή κόλλα. Η αριστερή αντιπολίτευση στηρίζει όλα τα αιτήματα των διαδηλωτών και πρωτοστατεί στις κινητοποιήσεις. Τα βλέπεις και τρελαίνεσαι. Μα, λες, είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε αυτή την καθυστέρηση; Θα μείνουμε καθηλωμένοι στο ‘80 και στην περιττή επαναστατική γυμναστική; Ακούς όλο το ρεπερτόριο της μεταπολίτευσης για «χούντα», «κοινωνία που μπαίνει στον γύψο», «ιδιώνυμο», «φασίστες» και θες να γελάσεις. Το πιο αστείο είναι πως αυτοί που φωνάζουν για χούντα είναι οι υμνητές της ΕΣΣΔ, της Βενεζουέλας και της Βόρειας Κορέας!
Εικόνα δεύτερη: κάποιοι γνωστοί 35χρονοι ημι-πιτσιρικάδες, που λέει και ο Βούτσης, διαδήλωσαν και πέταξαν τρικάκια υπέρ του φυλακισμένου δολοφόνου της 17Ν Κουφοντίνα. Πόσο παραλογισμό μεγατόνων θα αντέξουμε! Είχαν προηγηθεί κείμενα συμπαράστασης και συλλογές υπογραφών από πολιτικά στελέχη και εκπαιδευτικούς ΑΕΙ. Κατά τη γνώμη μου, συνδέονται άρρηκτα η πρώτη και η δεύτερη εικόνα. Άλλωστε τι είναι τα πανεπιστήμια; Ένας χώρος όπου «ωριμάζουν οι νέοι πολιτικά, σε μαχητικές, αριστερές, προοδευτικές απόψεις», όπως είπε, σοκαριστικά, και ο Νίκος Φίλης. Δεν το χωράει ανθρώπου νους ότι υπάρχουν ακόμη κάποιοι που συμπαθούν το πλέον θρασύδειλο και παρανοϊκό φαινόμενο της μεταπολίτευσης, την τρομοκρατία. Πως μπορεί να εξηγηθεί λογικά ότι άνθρωποι της Αριστεράς και εκπαιδευτικοί των ΑΕΙ επιλέγουν έναν δολοφόνο και τρομοκράτη για να επισημάνουν την (ενδεχόμενη) καταπάτηση του κράτους δικαίου και τις συνθήκες του σωφρονιστικού συστήματος; Δεν τους ενοχλούν οι δολοφονίες αθώων από τον Κουφοντίνα, αλλά τους ενοχλεί τι ώρα παίζει τένις ο Μητσοτάκης απέναντι από το Ζάππειο!
Τα λέμε και τα ξαναλέμε, χίλιες φορές: Δύσκολα θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο των καθυστερήσεων (ενώ μας χρειάζεται ένα τσουνάμι μεταρρυθμίσεων και ανάπτυξης) όσο ένα σημαντικό τμήμα της Αριστεράς εξακολουθεί να λειτουργεί με τρόπο αντιδραστικό («όχι σε όλα») και αντισυστημικό (προστασία του μπάχαλου). Σημαδεμένη από την ήττα του Εμφυλίου, αυτή η Αριστερά συνεχίζει να υποστηρίζει συνθήματα ξεπερασμένα από την ίδια τη ζωή: κατά του φιλελευθερισμού και του καπιταλισμού (τον οποίο, ωστόσο, χρησιμοποιεί), της Δύσης γενικά, της Ευρωπαϊκής Ένωσης ειδικότερα (ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του 2015), της έννομης τάξης, των «μπάτσων», της αξιολόγησης, της αξιοκρατίας. Έχει προσκολληθεί σε προ-μεταπολιτευτικές, αντιδυτικές και, εντέλει, καθυστερημένες αντιλήψεις. Πρόκειται για μια βαθιά αντιδημοκρατική κουλτούρα αφού ανέχεται την αντικοινοβουλευτική δράση (Ρουβίκωνας), τους μπαχαλάκηδες (στα ΑΕΙ) και τα κείμενα υπέρ της τρομοκρατίας (Κουφοντίνας). Είναι, επίσης, καχύποπτη σε κάθε μεταρρύθμιση που επιβάλλει η τεχνολογική εξέλιξη -το «ψηφιακό κελί» της Κεραμέως κατήγγειλε ο παραιτηθείς καθηγητής Νομικής Θράκης, τα εμβόλια και τις επιτυχίες της επιστήμης του 21ου αιώνα αμφισβητούν άλλοι.
Εικόνα τρίτη: οι υγειονομικοί που αρνήθηκαν να εμβολιαστούν. Οι άνθρωποι που καλούνται να μας σώσουν μπορεί να γίνουν και οι θύτες μας! Υπάρχουν κάποιοι που εμπιστεύονται περισσότερο τις θεωρίες συνωμοσίας στο facebook και στο YouTube παρά τα επιτεύγματα της Ιατρικής επιστήμης που ορκίστηκαν να υπηρετούν. Εξεγείρονται ενάντια στην ίδια τη λογική. Αρνούνται την πραγματικότητα, ότι δηλαδή η ζωή είναι γεμάτη αναγκαστικούς περιορισμούς και υποχρεωτικούς εμβολιασμούς. Σφίγγεται η ψυχή σου να ακούς ότι στη ΜΕΘ του Ρίου βρέθηκε 9χρονος με κορωνοϊό, γιατί κόλλησε από τη νοσηλεύτρια μητέρα του, που αρνήθηκε να εμβολιαστεί.
Εικόνα τέταρτη και τελευταία: Aπέναντι σε καλλιτέχνες που στέλνουν εξώδικα για να κλείσουν τα στόματα στο ελληνικό #metoo, αξίζει απεριόριστος σεβασμός και εκτίμηση για την μορφή του ελληνικού κινηματογράφου και θεάτρου, Κάτια Δανδουλάκη. Απέλυσε από παράστασή της τον Πέτρο Φιλιππίδη, επειδή εκείνος παρενοχλούσε νεαρή ηθοποιό και υπερασπίστηκε, γραπτώς, τα θύματα. Υπάρχει και μεγαλείο έξω από το βούρκο.