Όλοι οι λογικοί άνθρωποι πιστέψαμε ότι οι θεωρίες για ξυλόλιο στο τρένο των Τεμπών κατέρρευσαν. Ότι οι κατηγορίες για μπάζωμα και συγκάλυψη διαψεύστηκαν. Ότι οι δήθεν ειδικοί και «πραγματογνώμονες» των καναλιών ξεγυμνώθηκαν. Και ότι ήρθε η ώρα απόδοσης δικαιοσύνης. Μάλλον κάναμε λάθος, κάποιοι δεν το βάζουν κάτω.
Εδώ και δέκα ημέρες ένας πατέρας θύματος πραγματοποιεί απεργία πείνας μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη, στο κέντρο της Αθήνας. Σπαρακτικό το θέαμα, αναμφίβολα, αγγίζει τον καθένα μας. Τι ζητάει ο άνθρωπος αυτός, ο Πάνος Ρούτσι; Την εκταφή των οστών του παιδιού του. Με το επιχείρημα ότι η εκταφή θα δώσει απαντήσεις για τα αίτια θανάτου -υποθέτω να ερευνήσει μεταξύ άλλων για ξυλόλιο. Δεν γνωρίζω τι θα αποφασίσει η δικαιοσύνη και αν επιστημονικά αυτό μπορεί να συμβεί. Ξέρω όμως ότι επί 2,5 χρόνια που διήρκεσε η ανάκριση, απ' ό,τι έχει δημοσιευτεί, ο πατέρας αυτός δεν εμφανίστηκε ποτέ να δηλώσει ένα παράπονο για την ανάκριση, ή να ζητήσει κάτι. Είναι new entry στο σίριαλ «Τέμπη». Εμφανίστηκε αφού έκλεισε η ανάκριση, μια ή δυο ημέρες μετά -και ενώ δεν υπάρχει δυνατότητα να ξανανοίξει. Προκύπτουν επομένως κάποια σοβαρά ερωτήματα.
Η απεργία πείνας του Ρούτσι πλαισιώνεται φυσικά από διάφορους μπιζιμπόντηδες αριστερούς -και από τον Σαμαρά βεβαίως, γνωστό λάτρη των υπερβολικών αντιδράσεων. Ως και το ΠΑΣΟΚ υπέβαλε διαπιστευτήρια στον απεργό του Συντάγματος και ζήτησε εκταφή νεκρού. Πράγμα τουλάχιστον ακατανόητο για ένα σοβαρό κόμμα που διεκδικεί υποτίθεται τη διακυβέρνηση της χώρας. Πόσο μυαλό θέλει για να καταλάβει κάποιος τι διακυβεύεται στον Άγνωστο Στρατιώτη; Δεν πρόκειται για μια κλασική αντιπαράθεση κυβέρνησης-αντιπολίτευσης. Αλλά για μια αντιπαράθεση μεταξύ πολιτικής και χάους, μεταξύ λογικής και παραλογισμού, μεταξύ πολιτικού διαλόγου και κανιβαλισμού, μεταξύ σεβασμού των θεσμών και χειραγώγησης της δικαιοσύνης. Είναι μια αντιπαράθεση δημοκρατίας. Πιστεύω ότι αυτό υπονόησε και η Άννα Διαμαντοπούλου όταν καταχέριασε τον Νίκο Ανδρουλάκη λέγοντάς του να μη γίνει «Καρυστιανού ή Κωνσταντοπούλου».
Σκεφτείτε το παράλογο σε όλη του τη διάσταση: Σε ποια χώρα του κόσμου οι συγγενείς ανάλογης τραγωδίας έχουν προαποφασίσει ποιος φταίει, έχουν αθωώσει ενόχους, έχουν μηνύσει και στοχοποιήσει δικαστές, αμφισβητούν συνεχώς τη δικαιοσύνη, καθυστερούν την ανάκριση, εκβιάζουν με απεργίες και συλλαλητήρια. Αυτή η χώρα είχε και άλλα τραγικά δυστυχήματα με νεκρούς, είχε το Μάτι, είχε τη Μάνδρα, ποτέ δεν έγιναν τέτοιες εκδηλώσεις από μερίδα ανθρώπων που εκμεταλλεύονται τον πόνο των συγγενών. Και που επιπλέον θέλουν να κάνουν και κόμμα.
Ποιοι έχουν συμφέρον να επικρατήσει η παραφροσύνη δεν το γνωρίζω. Διακρίνω όμως μετά λύπης μου ότι η κυβέρνηση δεν διαθέτει πλέον τις απαραίτητες αντοχές και το σθένος για να στήσει αναχώματα λογικής. Στο πρώτο συλλαλητήριο δειλιάζει. Στις κραυγές παραλογισμού αντιδρά ενοχικά και με καθυστέρηση. Επιτρέπει στον καθένα να προπηλακίζει τη Δικαιοσύνη. Δείχνει να άγεται και να φέρεται από μια ατζέντα παραλογισμού χωρίς προηγούμενο. Όπως τώρα στο θέμα εκταφής νεκρών. Κυρίως δυσκολεύεται να βρει την ισορροπία ανάμεσα στην ενσυναίσθηση και τον απαραίτητο πολιτικό τσαμπουκά. Απέναντι στο τσουνάμι λαϊκισμού που καραδοκεί, το μέτωπο της λογικής δείχνει να έχει εξασθενήσει.
Πού θα καταλήξει αυτή η ιστορία με τα Τέμπη είναι άγνωστο. Όσοι υποτιμούν τη δυναμική του παραλογισμού στην Ελλάδα κάνουν λάθος. Κάποια στοιχεία δείχνουν ότι υπάρχει σχέδιο να μην κλείσει η υπόθεση και να μην αρχίσει η δίκη. Αν όντως προκύψει και κόμμα Τεμπών ή κόμμα Καρυστιανού από την όλη διαδικασία, τα πράγματα θα δυσκολέψουν περισσότερο. Σύμφωνα με δημοσκόπηση της Interview, η Πλεύση Ελευθερίας πέφτει στην τέταρτη θέση με σημαντική πτώση, από το 10% στο 7,6%. Τα ίδια συμβαίνουν και στα υπόλοιπα κόμματα της Αριστεράς. Επομένως, όχι μόνο ξυλόλιο. Μέχρι και πλουτώνιο είναι ικανοί να ανακαλύψουν στο τρένο.
Δεν ξέρω αν η χώρα έχει μπει σε ανεξήγητη πολιτική υπερδιέγερση, αν η τοξικότητα έχει μετατραπεί σε καθημερινότητα, αν η έλλειψη επαρκούς αντιπολίτευσης έχει χτυπήσει στα νεύρα. Πάντως αυτό που βλέπουμε δεν έχει πλέον λογική: κάποιοι υποδαυλίζουν μια φωτιά που έχει τα στοιχεία δήθεν πολιτικής διαμαρτυρίας, ενώ στην πραγματικότητα έχει μοναδικό στόχο να κρατάει την κοινωνία σε αναβρασμό. Και όσο ορισμένοι δεν διακρίνουν στον ορίζοντα μια λύση για να αντικαταστήσει την (ακόμη ισχυρή και μακράν πρώτη) Νέα Δημοκρατία, τόσο η αναταραχή θα συνεχίζεται, με οποιαδήποτε υπαρκτή ή φαντασιακή αφορμή.