Ήταν κάπου το 2013 όταν άκουσα την κα. Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ να προσπαθεί να πείσει τον κ. Παπαδάκη ότι δεν υπάρχει κρίση και πως όλα είναι μέσα στο μυαλό μας. Η διακεκριμένη πανεπιστημιακός δεν έπεισε τον απαιτητικό δημοσιογράφο.
Από την 25η Ιανουαρίου 2015 ακολούθησαν 4,5 χρόνια τραγικών λαθών, αμετροέπειας, ψεύτικων υποσχέσεων, αλαζονείας, χειραγώγησης των θεσμών, κατάχρησης των κρατικών μέσων ενημέρωσης και καλλιέργειας ακραίου διχασμού. Το 2015, η έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στους κυβερνητικούς θώκους σήμανε την επικράτηση ενός νέου αφηγήματος για την Ελλάδα, το οποίο ένα σύστημα εξουσίας καλλιέργησε διαχρονικά, με τις «πλατείες», τα διάφορα γεγονότα στις παρελάσεις, τις συνεχείς καταλήψεις και πορείες, την καραμέλα της πανταχού παρούσας «μνημονιακής χούντας», τη ρητορική "ή εμείς ή αυτοί" τις από κοινού διαδηλώσεις με την ακροδεξιά για κρεμάλες.
Αυτή η επέτειος με απασχολεί, πρώτα ως επιστήμονα του χώρου της ψυχικής υγείας και έπειτα ως πολιτικό. Οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έγιναν κυβέρνηση για να βάλουν «τον άνθρωπο πάνω από τους αριθμούς». Μια κακή οικονομία και τεταμένη κοινωνία, που μόλις είχαν ξεκινήσει να ανακάμπτουν, κατέληξαν να επιβαρύνονται δραματικά από την κυβέρνηση Τσίπρα. Το πρώτο επτάμηνο του 2015, η ανάκαμψη του 2014 αντιστράφηκε ολοσχερώς, με την ανεργία να επανακάμπτει, το κόστος δανεισμού του Δημοσίου να αυξάνεται, το ΑΕΠ και το οικονομικό κλίμα να επιστρέφουν στην ύφεση, την βιωσιμότητα του χρέους μας να επιβαρύνεται σημαντικά, ενώ η στάση πληρωμών παρέλυσε τους Έλληνες πολίτες για πολλούς μήνες.
Δεν έγινε ποτέ αναστοχασμός και αυτοκριτική για αυτά τα αποτρόπαια λάθη από τον ΣΥΡΙΖΑ που κόστισαν βαρύτατα στους Έλληνες πολίτες και δεν ακούστηκε μία συγνώμη, έτσι απλά για ηθικούς λόγους. Καθώς δυστυχώς οι χαμένοι πόροι, οι χαμένες ευκαιρίες, οι χαμένες δουλειές, τα χαμόγελα που χάθηκαν αυτά τα 4,5 χρόνια δεν επανακτώνται.
Το δημοψήφισμα που ακολούθησε επέτεινε την πολιτικο-οικονομική κάμψη και τη θλίψη στο συνολικό θυμοειδές της κοινωνίας.
Οφείλουμε να μετρήσουμε το αποτέλεσμα αυτού του διλήμματος στις ανθρώπινες σχέσεις που διερρήχθησαν. Θεωρώ πως επηρεάστηκε βαθιά κάθε πτυχή της ζωής των Ελλήνων, με μια ρητορική που δίχασε, στρέφοντας τους «πολλούς» εναντίον «λίγων», της «ελίτ» και της «Ευρώπης», σκαλίζοντας παλιές πληγές. Και πολλοί προοδευτικοί ψηφοφόροι μπολιάστηκαν με την αναγκαία βεβαιότητα του μίσους.
Κι έπειτα με τη βεβαιότητα της τέλειας ανικανότητας δημιουργίας, ελπίδας, εμπιστοσύνης… Η ανεργία, άλλωστε, ποτέ δεν εμφανίζεται εν κενώ.
Πρόσφατα η δημοσιογράφος Βίκυ Χατζηβασιλείου αναφέρθηκε σε 4,5 χρόνια όπου «ντρεπόμασταν να πούμε ότι είμαστε καλά». Έχουμε σκεφτεί το μέγεθος της ζημιάς;
Το αντίκτυπο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στην ψυχολογία των Ελλήνων, αποτυπώθηκε και στις μετρήσεις που διαθέτουμε για την διάδοση της κατάθλιψης και της αυτοχειρίας μεταξύ των συμπολιτών μας. Τα κρούσματα της κατάθλιψης παρέμειναν σε υψηλότατα νούμερα καθ’ όλη τη διάρκεια των 4,5 ετών2. Οι πολίτες δεν σταμάτησαν να δηλώνουν διαρκώς την απώλεια εμπιστοσύνης τους απέναντι στους θεσμούς, ειδικά την Βουλή και τα κόμματα, ενώ η οργή και η απογοήτευση τους για το μέλλον της χώρας και της οικονομικής κατάστασης παρέμειναν ψηλά κατά τη θητεία του ΣΥΡΙΖΑ.
Ταυτόχρονα, ο αριθμός των αυτοκτονιών συνέχιζε να παραμένει υψηλός και να αυξάνεται παρά τις θριαμβολογίες της ανάκαμψης, με τα στατιστικά του 2016 να αναγράφουν 484 αυτοκτονίες για το έτος εκείνο. Η κλιμάκωση της ελπίδας των πολιτών για αλλαγή σε ένα μοτίβο κυβερνητικών αποτυχιών, καθώς και η πόλωση και η επιπολαιότητα με τις οποίες χειρίστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ τη διακυβέρνηση, διατήρησαν και ενίσχυσαν την απογοήτευση και την έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών.
Για λόγους σεβασμού στους πολίτες, οφείλουμε να εξετάσουμε τα γεγονότα και τα ευρύτερα αποτελέσματα τους και να κλείσουμε τις πληγές.
Η ομόνοια χτίζει σπίτια, η διχόνοια τα γκρεμίζει
Οι εκλογές της 7ης Ιουλίου δεν σήμαναν απλώς την ήττα κάποιων κομμάτων αλλά μιας διχαστικής νοοτροπίας. Η ανάκτηση της εμπιστοσύνης των πολιτών στους θεσμούς, για πρώτη φορά μετά το ξέσπασμα της κρίσης, η θετική αξιολόγηση των πολιτών για το κυβερνητικό έργο, το κλίμα αισιοδοξίας για την οικονομία που έχει ξεκινήσει να εδραιώνεται, αποτελούν ελπιδοφόρα μηνύματα. Η ύπαρξη ικανών και άξιων ανθρώπων, ανεξαρτήτως πολιτικής ή μη προέλευσης τους στους κορυφαίους κυβερνητικούς και πολιτειακούς ρόλους λειτουργεί εξαιρετικά ευνοϊκά στη ψυχολογία μας και μας επιτρέπει να νιώσουμε ικανοί να σχεδιάσουμε το μέλλον μας.
Να πιστέψουμε ότι μπορούμε.
*Ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος είναι Ευρωβουλευτής της ΝΔ