Βλέποντας τη συνέντευξη Σαμαρά στον ΑΝΤ1, αναρωτήθηκα γιατί τόση προβολή. Ποια «κέντρα» αποφασίζουν να χαρίσουν μια μαραθώνια τηλεοπτική συνέντευξη σε έναν απόμαχο πολιτικό. Μόνο ο Φιντέλ Κάστρο έδινε στον εαυτό του δύο ώρες για έναν μονόλογο.
Ακούγοντάς τον κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο Σαμαράς, και 3% να έπαιρνε στις εκλογές, ικανοποιημένος θα ήταν. Αν το έχω αντιληφθεί σωστά, δεν προτίθεται να κάνει κόμμα για να διεκδικήσει την εξουσία. Αλλά για να τη στερήσει -αν μπορέσει- από τον Μητσοτάκη. Θα παρατείνει την πολιτική του δραστηριότητα, παρά την εμφανή κούραση της ηλικίας και τα χτυπήματα της μοίρας, λόγω της εμμονής του εναντίον του πρωθυπουργού. Δεν είναι πλέον θέμα αντιπαλότητας με πολιτικούς όρους, είναι κυριολεκτικά θέμα εμμονής. Θα ιδρύσει κόμμα όχι για να κυβερνήσει, αλλά για να πέσει η κυβέρνηση. Σίκουελ του 1993.
Υπό αυτό το πρίσμα, δεν κατάλαβα να απασχολεί τον κ. Σαμαρά ποιος θα ανέβει αν χάσει ο Μητσοτάκης. Ούτε αν θα προκληθεί κρίση και ακυβερνησία σε περίπτωση που γίνουν απανωτές εκλογές, χωρίς λύση, ή διασπάσεις κομμάτων. Δεν έδειξε να τον ενδιαφέρει αν με τη στάση του δίνει χώρο σε Τσίπρα, Ζωή, Καρυστιανού, Ρούτσι - έφτασε στο σημείο να τον υπερασπιστεί με την απεργία πείνας, ακόμα και για ξυλόλια μιλούσε, εις βάρος της κυβέρνησης. Δεν τον αφορά αν δυσφημιστεί η χώρα μας με την κυβερνητική αστάθεια, χαθούν οι επενδύσεις. Τώρα μάλιστα που η Ελλάδα διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην απεξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο και πολλοί θα υπονομεύουν το έργο, αντιλαμβανόμαστε ότι ο κ. Σαμαράς θα βάλει κι αυτός το λιθαράκι του στο χάος.
Σαμαράς και Τσίπρας, όπως ο ΓΑΠ και σίγουρα ο Καραμανλής, μοιάζουν γιατί μοιράζονται το ίδιο απωθημένο. Τους ακολουθεί το παράπονο της δικαίωσης, νομίζουν ότι αδικήθηκαν από την Ιστορία και ότι δικαιούνται νέα ευκαιρία. Οι τρεις πρώτοι καταποντίστηκαν στις Συμπληγάδες της χρεοκοπίας, με τη χώρα υποτελή στην τρόικα. Νομίζουν λοιπόν πως η Ελλάδα τούς χρωστάει. Κυρίως, δεν μπορούν να αποδεχθούν ότι, ενώ εκείνοι εγκατέλειψαν αδικαίωτοι και πρόωρα την εξουσία, ο υπερτυχερός Μητσοτάκης ετοιμάζεται να διεκδικήσει και τρίτη θητεία.
«Η πολιτική είναι και διαχείριση συμβόλων», είπε ο κ. Σαμαράς στη συνέντευξη στον ANT1, και το επανέλαβε αρκετές φορές. Προφανώς, αλλά και οι εντυπώσεις μετράνε. Η εντύπωση που άφησε ο ίδιος μιλώντας επί μία ώρα και πενήντα λεπτά ήταν μια ανιαρή επανάληψη από το παρελθόν. Υπερασπίστηκε ακόμη και τα «Ζάππεια», το απόγειο του λαϊκισμού. Περίπου διεκδίκησε και την πατρότητα του κουρέματος του χρέους. Δεν έδωσε καν τα εύσημα στον Βαγγέλη Βενιζέλο, που έφαγε -μαζί με το ΠΑΣΟΚ- τεράστιο πολιτικό κόστος στη συγκατοίκηση. Αν βρισκόταν απέναντί του ένας στοιχειωδώς ενήμερος δημοσιογράφος, θα του τα επεσήμαινε όλα αυτά, αλλά δυστυχώς δεν υπήρχε.
Τρία ζητήματα θα συναντήσει μπροστά του ο κ. Σαμαράς αν αποφασίσει να κάνει κόμμα: Πρώτον, θα τον κατηγορήσουν (ξανά) για προδοσία - όσο κι αν ο ίδιος προκαταβολικά ανταποδίδει λέγοντας ότι άλλοι πρόδωσαν τη ΝΔ, μετατρέποντάς την σε «υβρίδιο Σημιτικό με μπλε χρώμα». Δεύτερον, θα τον κατηγορήσουν ότι θα αναστήσει τον Τσίπρα, κόβοντας δυνάμεις από την παράταξή του. Και, τρίτον, ότι στα 74 του χρόνια, και παρά την πρόσφατη προσωπική του τραγωδία με την απώλεια της κόρης του, ο Σαμαράς κάνει κόμμα για το προσωπικό του μένος. Και δεν ξέρω κατά πόσον οι ψηφοφόροι εκτιμούν τα αρνητικά μηνύματα προσωπικής εκδίκησης.