Δεν τους έφταναν όλα τα υπόλοιπα στον ΣΥΡΙΖΑ, ήρθε τώρα και η αρθρογραφία του Αριστοτέλη Οικονόμου στον Εθνικό Κήρυκα της Νέας Υόρκης να ρίξει κι άλλο λάδι στη φωτιά.
Ο αρθρογράφος-έκπληξη ήταν ο Στέφανος Κασσελάκης, που έγραφε με ψευδώνυμο από την Αμερική υπέρ των απολύσεων των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα. Αρθρογραφούσε, δηλαδή, το 2012 υπέρ των ρυθμίσεων που προωθούσε το Μνημόνιο. Αυτά τα «αμαρτωλά» άρθρα του -όπως δηλώνει τώρα- ήταν προϊόν της οργισμένης και αγχωμένης νεότητάς του στη σκληρή, ανταγωνιστική Νέα Υόρκη. Την ίδια περίοδο οι σημερινοί του σύντροφοι εξέφραζαν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού -στην πολύπαθη Αθήνα- την οργή τους για τις 15.000 απολύσεις Μνημονίου, αυτές που ο Αριστοτέλης (Στέφανος) θεωρούσε αναγκαίες και… λίγες.
Όλα αυτά συνέβαιναν το 2012. Στα χρόνια που ακολούθησαν, τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους και οι άνθρωποι άλλαξαν. Ο μεν Κασσελάκης υποστηρίζει ότι τώρα είναι ένας άλλος -ένας «αριστερός» προφανώς- τον οποίον εκείνος ο 24χρονος Στέφανος που έγραφε υπέρ των απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων στον «Εθνικό Κήρυκα» μάλλον δεν θα ψήφιζε σήμερα για πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Οι δε σύντροφοί του, που τώρα ξιφουλκούν εναντίον του για εκείνα τα άρθρα, έκαναν τρία χρόνια αργότερα, το 2015, ακριβώς αυτό που πρότεινε το 2012 ο Κασσελάκης: Πώς; Ψηφίζοντας και εφαρμόζοντας το τρίτο Μνημόνιο, μέρος του οποίου αποτελούσαν και οι 15.000 απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων που αποφασίστηκαν με το πρώτο και το δεύτερο Μνημόνιο.
Η αναδίφηση στον Εθνικό Κήρυκα και όπου αλλού έχει αρθρογραφήσει κατά το παρελθόν ο Κασσελάκης είτε ως οργισμένο νιάτο, είτε ως τεχνοκράτης, είτε ως wannabe δημοσιογράφος, γίνεται προκειμένου να αποδείξει ότι δεν είναι αρκετά «αριστερός» για να δικαιούται την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ, όμως, υποτίθεται ότι επιδιώκει να τον πλήξει πολιτικά, το μόνο που επιτυγχάνει είναι να του διευρύνει το εκλογικό ακροατήριο πέραν των στενών -πολιτικά και αριθμητικά- ορίων του ΣΥΡΙΖΑ.
Ας τα πάρουμε με τη σειρά:
Γιατί είναι υποκριτικό το «αριστερόμετρο» των συντρόφων του Κασσελάκη, ιδιαίτερα μάλιστα όταν αυτό σχετίζεται με τις 15.000 απολύσεις στο Δημόσιο; Διότι οι απολύσεις αυτές -που αποφασίστηκαν με το πρώτο και το δεύτερο Μνημόνιο- αποτέλεσαν αυτονόητη προϋπόθεση του τρίτου Μνημονίου, το οποίο οι σημερινοί σύντροφοι του Κασσελάκη θεωρούν μεγίστη επιτυχία τους. Με άλλα λόγια, οι απολύσεις που επικροτούσε ο 24χρονος Στέφανος φέρουν φαρδιά-πλατιά την υπογραφή αυτών που τώρα θυμήθηκαν ότι ήταν αριστεροί από τα νιάτα τους και ποτέ δεν πρόδωσαν τις ιδέες τους. Προφανώς, οι ίδιοι θεωρούν ότι δεν χρειάστηκε ποτέ να δώσουν τα διαπιστευτήρια αριστεροσύνης που απαιτούν από τον νέο αρχηγό τους. Λογικό, αφού προφανώς τα έδωσαν συγκυβερνώντας με τον Πάνο Καμμένο!
Τι συνεπάγεται, όμως, για τον Κασσελάκη αυτή η νέα εσωκομματική τρικυμία που προκαλεί η αρθρογραφία του; Όπως όλα δείχνουν, επιταχύνει τις εξελίξεις που ήδη έχουν δρομολογηθεί για τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Ο νέος πρόεδρος δείχνει έτσι κι αλλιώς την πόρτα της εξόδου στους εσωκομματικούς του αντιπάλους. Η αρχή έγινε με τον Στέφανο Τζουμάκα και έπεται συνέχεια. Η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ σε μια πρώτη ανάγνωση θα μπορούσε να συνιστά πρόβλημα για τον Κασσελάκη. Αν το δει όμως κανείς πιο προσεκτικά, θα διαπιστώσει ότι ίσως να είναι «βούτυρο στο ψωμί του».
Το ερώτημα είναι αν ο Κασσελάκης θέλει και μπορεί να αλλάξει πραγματικά το κόμμα του οποίου η βάση τον εξέλεξε αρχηγό. Εάν το θέλει πραγματικά, θα πρέπει να μιλήσει με ειλικρίνεια και ίσως και να βρει το θάρρος να επαναλάβει κάποια από αυτά που έγραφε πριν ακόμη συνταχθεί με τον Αλέξη Τσίπρα.
Παραθέτω ενδεικτικά ένα απόσπασμα από άρθρο του 2015 στον Εθνικό Κήρυκα, με την υπογραφή «Στέφανος Κασσελάκης» -χωρίς ψευδώνυμο-, στο οποίο εύστοχα επισημαίνει κοινά στοιχεία αλλά και διαφορές Τραμπ - Τσίπρα:
«Πιστεύω ότι και οι δύο υπερέβαλαν για το πόσο κακή ήταν η κατάσταση στις χώρες τους τη στιγμή που ο καθένας τους ξεκινούσε την προεκλογική του εκστρατεία. Αλλά, τελικά, ο κόσμος ψηφίζει με το ένστικτο. Στην Ελλάδα, οι πολίτες δεν είναι αρκετά εκλεπτυσμένοι για να γνωρίζουν ποιες είναι οι πολιτικές τους πεποιθήσεις. Αντίστοιχα, στις Ηνωμένες Πολιτείες υπάρχουν πολλοί Αμερικανοί και πολύ συντηρητικοί που θα ψηφίσουν τον Ντόναλντ Τραμπ παρότι στο παρελθόν έχει υπάρξει φιλελεύθερος. Πολλοί Έλληνες θα ψηφίσουν ξανά τον Αλέξη Τσίπρα μόνο και μόνο επειδή είναι μια φρέσκια και συμπαθητική πολιτική φιγούρα, παρά τη δραματική απόκλισή του από προηγούμενες προεκλογικές του υποσχέσεις.
Στην πραγματικότητα, ο κ. Τσίπρας δεν έχει πολιτική για να εκλεγεί, αφού το 90% των πολιτικών που θα μπορούσε να επηρεάσει έχουν ήδη καθοριστεί με βάση τη συμφωνία που υπέγραψε με την ευρωζώνη. Αν ο κ. Τσίπρας και ο κ. Τραμπ κρίνονταν με βάση παραδοσιακά κριτήρια (πολιτικές προτάσεις, προηγούμενη εμπειρία, δηλώσεις, γκάφες κ.λπ.), κανένας από τους δύο δεν θα είχε την παραμικρή ελπίδα να εκλεγεί…
Προφανώς, τα δύο πολιτικά πρόσωπα έχουν και πολύ μεγάλες διαφορές. Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, ο κ. Τραμπ έχει επιτύχει πολλά, καθώς διαθέτει πραγματική εμπειρία στη ζωή που θα μπορούσε να μεταφέρει στο οβάλ γραφείο.
Ο κ. Τσίπρας, από την άλλη, παρότι μαθαίνει γρήγορα (αγγλικά και οικονομικούς όρους), έχει έλλειψη εμπειρίας που μεταφράζεται σε έλλειψη ικανότητας. Και αυτό φάνηκε ιδιαίτερα όταν αποφάσισε να εμπιστευτεί τη μοίρα της χώρας σε έναν εγωπαθή καθηγητή-διασημότητα».
Διαβάζοντας σήμερα αυτά που έγραφε το 2012 ή το 2015, συνειδητοποιεί κανείς ότι ο Κασσελάκης ανήκε στο μέτωπο της λογικής, απέναντι στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ είχε κηρύξει τον πόλεμο. Ο αρθρογράφος Κασσελάκης ίσως ήταν πιο ειλικρινής από τον σημερινό πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Αν θέλει, λοιπόν, πράγματι να γυρίσει σελίδα ο νέος αρχηγός, πρέπει να αφήσει τις προσχηματικές συγγνώμες για τα άρθρα της νιότης του, να αποφύγει τις λαϊκίστικες δηλώσεις περί «φτωχοποίησης των Ελλήνων» επί Μητσοτάκη -κάτι που δεν πιστεύουν ούτε καν οι σύντροφοί του στον ΣΥΡΙΖΑ- και να θέσει τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων, λέγοντας καθαρά στους συντρόφους του και στους ψηφοφόρους τι πραγματικά πρεσβεύει. Πιθανώς ένα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ θα του γυρίσει την πλάτη, αλλά αυτό μπορεί να αποδειχθεί πολιτικά ευεργετικό για τον ίδιον και όσους τον ακολουθήσουν. Όσο πιο σύντομα βγει από αυτή την ιδεολογική σύγχυση, τόσο το καλύτερο για όλους!