Η πολιτική ζωή κινείται κάθε χρόνο τέτοια εποχή στους ρυθμούς της ΔΕΘ.
Εκεί εξαγγέλλονται συνήθως μέτρα για την Οικονομία, ανακοινώνονται πολιτικές στρατηγικές και κορυφώνονται κομματικές αντιπαραθέσεις. Η παράδοση που έχει δημιουργηθεί δεν είναι η καλύτερη δυνατή. Συνήθως εξαγγέλλονται πολιτικές που δεν υλοποιούνται, πολλές φορές δίνονται εκ νέου υποσχέσεις που δεν έχουν τηρηθεί και σχεδόν πάντοτε καταγράφεται μια πλειοδοσία «λύσεων» για προβλήματα που χρονίζουν. Όλα αυτά μέσα σε ένα πλαίσιο μικροκομματικών αντιπαραθέσεων, σαν να βρισκόμαστε κάθε Σεπτέμβρη σε προεκλογική περίοδο.
Θα ήταν πολύ αισιόδοξο να προβλέψουμε ότι φέτος θα σπάσει αυτή η παράδοση. Από την άλλη, όμως, θα ήταν πολύ παραγωγικό αν κατάφερναν οι πολιτικοί αρχηγοί να ξεφύγουν από τα τετριμμένα. Εκτός από παραγωγικό, θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπό τις παρούσες πολιτικές συνθήκες είναι και απαραίτητο, εάν δεν επιθυμούμε να εισέλθουμε σε μια νέα φάση αστάθειας και αβεβαιότητας.
Από τις ευρωεκλογές μέχρι και σήμερα -δηλαδή κοντά ενάμιση χρόνο- η εικόνα της κοινής γνώμης δείχνει μια ολοένα αυξανόμενη απόσταση από τα πολιτικά κόμματα. Τον Μάιο του 2024 (ευρωεκλογές) είχαμε ρεκόρ αποχής, παρότι ψηφίζαμε και για δημάρχους και περιφερειάρχες. Εν συνεχεία καταγράφεται μια κλιμακούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια προς το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων και ανεβαίνουν συνεχώς στα γκάλοπ τα ποσοστά της αδιευκρίνιστης ψήφου και της προτίμησης προς τον… «κανέναν».
Όλα αυτά είναι ανησυχητικά όσο δεν γίνονται αντιληπτά από το πολιτικό δυναμικό της χώρας. Φαίνεται πως η ροπή της πολιτικής τάξης προς τα εύκολα -«τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» που λέει ο Γκάτσος- δεν συγκινεί πλέον τα πλήθη. Έχοντας περάσει μια βαθιά κρίση -οικονομική, κοινωνική, πολιτική-, που υπήρξε προϊόν του λαϊκισμού, της διαφθοράς και της λογικής του βραχυπρόθεσμου κομματικού οφέλους - οι πολίτες είναι πλέον πολύ πιο υποψιασμένοι και έχουν γίνει πιο απαιτητικοί.
Αυτό που περιμένουν, λοιπόν, να ακούσουν στη ΔΕΘ δεν είναι μια από τα ίδια, διανθισμένα ίσως με ελαφρώς διαφοροποιημένη ρητορική. Δεν αρκούν κάποια μέτρα ανακούφισης από την κυβέρνηση -εάν υπάρξουν-, ούτε βέβαια κάποιες ανεδαφικές υποσχέσεις από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Απαιτούνται πολιτικά προγράμματα ουσίας, με μακροπρόθεσμη εθνική στρατηγική και ξεκάθαρο προσανατολισμό για τη θέση και την κατεύθυνση της χώρας σε έναν κόσμο που αλλάζει με γοργούς ρυθμούς και γίνεται όλο και πιο ασταθής. Για να είναι ελκυστική, ρεαλιστική και εφαρμόσιμη μια πολιτική πρέπει να δίνει όραμα, να μπορεί να κερδίσει ευρεία κοινωνική συναίνεση και, βέβαια, να στηρίζεται σε πρόσωπα που μπορούν να την υπηρετήσουν. Όλα αυτά προϋποθέτουν σκληρή δουλειά, ολοκληρωμένο στρατηγικό σχεδιασμό και ξεκαθάρισμα της ήρας από το στάρι στο επίπεδο των προσώπων, ούτως ώστε να σταματήσει κάποτε ο φαύλος κύκλος της διαφθοράς. Άραγε, θα δούμε κάτι από όλα αυτά στη φετινή ΔΕΘ;