Το ενδεχόμενο συγκυβέρνησης Τσίπρα μαζί με Ανδρουλάκη και Βαρουφάκη θεωρείται ιδιαίτερα αρνητική εξέλιξη, για τους περισσότερους Έλληνες. Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις το πιστοποιούν.
Αλλά ειδικά για τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, που πίστεψαν ότι ο νέος αρχηγός τους θα τηρούσε την υπόσχεση της «αυτόνομης πορείας» και θα κρατούσε το τιμόνι προς την μεταρρυθμιστική κεντροαριστερά, το ενδεχόμενο προκαλεί οργή. Μια τέτοια εξέλιξη θα τους καθιστούσε άστεγους πολιτικά, ορφανούς ιδεολογικά, με διλήμματα σκέτο φαρμάκι. Άντεξαν τόσα χρόνια στο ΠΑΣΟΚ για να το δουν να εξελίσσεται σε ροζ δεκανίκι του ΣΥΡΙΖΑ;
Οι υπεκφυγές και τα ήξεις αφήξεις των ηγετικών στελεχών συσκοτίζουν περισσότερο το τοπίο. Καθαρή κυβερνητική πρόταση δεν υπάρχει στο τραπέζι. Και η ανησυχία αυξάνεται: αντί το ΠΑΣΟΚ να χτίζει ένα πειστικό αφήγημα και να κερδίζει συνεχώς πόντους, χαρίζει τα καλύτερα αντιπολιτευτικά χαρτιά του στον ΣΥΡΙΖΑ. Η Κουμουνδούρου του υπέκλεψε ακόμη και τις υποκλοπές, ποιος να το φανταζόταν. Από μια ιστορία που το ευνοούσε τρομερά, το ΠΑΣΟΚ έφτασε να χειραγωγείται από το Documento.
Το πιο ανησυχητικό για τους κεντροαριστερούς ψηφοφόρους είναι ότι το ηγετικό επιτελείο δεν πασχίζει να διαφοροποιηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ. Στα κοινωνικά θέματα συχνά ταυτίζεται, στα διεθνή δεν ξεχωρίζει εμφατικά. Αμφιταλαντεύεται, διστάζει, παραπαίει: τη μια γίνεται μεγάφωνο του Τσίπρα, την άλλη επιστρέφει στον θολό σοσιαλισμό. Πρόσφατα, σε αμόκ συριζοποίησης, το ΠΑΣΟΚ καταψήφισε ακόμα και την εξυγίανση των ναυπηγείων Ελευσίνας. Τι θα σκεφτεί, λοιπόν, ένας σοβαρός ψηφοφόρος; Ότι ψηφίζοντας π.χ. Σκανδαλίδη μπορεί να του προκύψει Αχτσιόγλου στο Οικονομικών, Πολάκης στο ΕΣΥ και Βαρουφάκης στα ταμεία του κράτους. Ούτε στους χειρότερους κεντροαριστερούς εφιάλτες του!
Όσοι έμειναν να ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ, το επέλεξαν συνειδητά. Και για πολύ συγκεκριμένους λόγους: πρώτον, διότι θεωρούν ολέθρια την συγκυβέρνηση του 2015 που κόντεψε να ρίξει τη χώρα στα βράχια. Δεύτερον, διαφωνούν καθέτως και οριζοντίως με τον ΣΥΡΙΖΑ, στα περισσότερα: για την Ευρώπη, τον Πούτιν, την οικονομία, το μεταναστευτικό, τη διεθνή πολιτική, τον τρόπο που ερμηνεύουν την Ιστορία τέλος πάντων, έχουν εντελώς διαφορετική κοσμοθεωρία.
Με άλλα λόγια, Κεντροαριστεροί είναι σήμερα όσοι δεν επιθυμούν παλινόρθωση της παλαβής Αριστεράς του 2015, μαζί με τον «Αγάπη μου έκλεισα τις τράπεζες». Ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ επειδή το ιστορικό και συναισθηματικό φορτίο της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας δεν ταυτίζεται με τα νεοκομμουνιστικά όνειρα του ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν κατανοούν πώς γίνεται να συμμαχήσεις με αυτόν που κανιβάλισε στελέχη και ψηφοφόρους και γκρέμισε το ΠΑΣΟΚ στο 8%. Δεν διανοούνται ότι δικά τους στελέχη θα παρακάθονται σε υπουργικό μαζί με όσους διαδήλωναν για τον Κουφοντίνα, έβριζαν τα εμβόλια και ευλογούσαν την εισβολή Πούτιν στην Ουκρανία. Γνωρίζουν ότι στην κοιλιά του κήτους το ΠΑΣΟΚ θα είναι πάντα ο αδύναμος Ιωνάς. Για αυτούς, αποτελεί ομολογία πολιτικής αποτυχίας να συνδεθείς με τον σφαγέα σου.
Αυτό που εδώ τρομάζει ως ενδεχόμενο, δοκιμάστηκε ήδη σε Ισπανία και Πορτογαλία, όταν οι διάφοροι Podemos έμπλεξαν στην διακυβέρνηση. Οι δύο χώρες πάλεψαν καιρό για να διασωθούν από τους ερασιτέχνες επαναστάτες και να επανέλθουν στην κανονικότητα.
Ακόμη πιο πρόσφατο είναι το πείραμα της Γαλλίας, με την αριστερή σύμπραξη Nupes. Αντιπολίτευση μεν, αλλά εξίσου καταστροφική.
Μέσα σε επτά μήνες, η παλαβή αυτή συμμαχία (Ανυπότακτοι, Σοσιαλιστές, Κομμουνιστές και Πράσινοι) έγινε παράδειγμα προς αποφυγήν. Οι 4 εταίροι της Nupes διαφωνούν και μαλώνουν από το Ουκρανικό ως τις μουσουλμανικές μαντήλες και από την Ταϊβάν ως τους ...Ουιγούρους! «Ναι» ψηφίζουν οι Σοσιαλιστές για τους υγειονομικούς, όχι οι «Ανυπότακτοι» και οι Κομμουνιστές. Στην παραζάλη τους να αντιπολιτευθούν τον Μακρόν κατέθεσαν ακόμα και πρόταση μομφής μαζί με τη Λεπέν.
«Η Αριστερά φιλήθηκε με τον διάβολο», έγραψε σοκαρισμένη η Le Monde. Δύσκολο να αντέξει αυτή η ετερόκλητη συμμαχία, δεν συμφωνούν στη στρατηγική, έκρινε το έγκριτο think tank «Jean-Jaurès». Αυτό που ξεκίνησε τον Ιούνιο 2022 ως μέτωπο της προοδευτικής Αριστεράς έφτασε να θεωρείται σήμερα μια «εκλογική ληστεία» [un sacré hold-up électoral], μια μανούβρα για να πάρουν κάποιοι έδρα στη βουλή. Το Σοσιαλιστικό κόμμα βαδίζει ολοταχώς προς διάσπαση. Καλά νέα για τον Μακρόν, άσχημα νέα για την ευρωπαϊκή Αριστερά και τη σοσιαλδημοκρατία. Μακάρι εμείς να μη φτάσουμε ποτέ εκεί.