Τη δυνατότητα μείωσης των φόρων κάθε χρόνο μέσω της αύξησης των εσόδων του Κράτους έθεσε ως μία από τις προτεραιότητες της κυβερνητικής πολιτικής ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Παύλος Μαρινάκης.
Σε χθεσινή του συνέντευξη στην εκπομπή «Καλύτερα Αργά» του Action 24 με τη δημοσιογράφο, Αθηναίδα Νέγκα, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος τόνισε ότι η δεύτερη διετία της δεύτερης θητείας είναι πολύ δύσκολη περίοδος για μία κυβέρνηση, καθώς συσσωρεύονται παράπονα και υπάρχει η περιβόητη φθορά.
Εξ ου και σε άλλο σημείο της συνέντευξης ο Παύλος Μαρινάκης ξεκαθάρισε ότι «η δουλειά της κυβέρνησης αυτής τα επόμενα 1,5 - 2 χρόνια είναι να καταφέρει να τρέξει πιο γρήγορα από τη φθορά που δημιουργεί ένα μεγάλο πρόβλημα, το αυξημένο κόστος ζωής. Με λίγα λόγια να «μιλάει λίγο» και να φέρνει παραδοτέα».
Για την αύξηση των μισθών: «Ένας ελεύθερος επαγγελματίας ή μισθωτός το ίδιο είναι, σε κάποιες περιπτώσεις απλά διαφέρει η κλίμακα. Φόρος εισοδήματος μέχρι να αναλάβουμε εμείς 29%. Πόσο έχει πάει σήμερα; 20. Είχε πάει 22%. Τώρα το πήγαμε 20% και αν έχεις παιδιά 18%, 16% και πάει λέγοντας. Προκαταβολή φόρου 100% ήταν, άρα 29% και 29%, κάντε τον λογαριασμό 58% αν δεν κάνω λάθος. Το 20% τώρα δεν είναι επί 2, προκαταβολή φόρου, είναι 50%. Οι εισφορές 6 μονάδες λιγότερες, τα μερίσματα στις επιχειρήσεις έχουν συντελεστή 5%. Όλα αυτά είναι το λεγόμενο μη μισθολογικό κόστος, δηλαδή οι φόροι και εισφορές που πληρώνει κάποιος επιπλέον του μισθού του. Ένας ελεύθερος επαγγελματίας τις πληρώνει στο εκκαθαριστικό του, ο μισθωτός το βλέπει σε κρατήσεις και εκεί που πρέπει να πάρει 2 χιλιάρικα, παίρνει 1.300. Τώρα με αυτά που ανακοινώσαμε όλοι θα δουν λιγότερες κρατήσεις, άρα μεγαλύτερο μισθό. Πολύ παραπάνω, ποιοι; Οι νέοι: ο νέος μέχρι 25, μηδέν φόρο μέχρι 20.000 και ο μέχρι 30 χιλ. 9% φόρο και όσοι έχουν παιδιά. Ο στόχος ποιος είναι; Κάθε χρόνο με τα έσοδα του κράτους να μειώνουμε τους φόρους σε μια χώρα που λειτουργούσε με όρους -στην οικονομία- κομμουνιστικών κρατών, υπερφορολόγηση τα προηγούμενα χρόνια μέχρι, να αναλάβουμε την εξουσία».
Για την δεύτερη θητεία της Κυβέρνησης ανέφερε: «Η δεύτερη τετραετία και μάλιστα η δεύτερη διετία της δεύτερης τετραετίας, είναι πολύ πιο δύσκολη περίοδος για μία κυβέρνηση. Γιατί συσσωρεύονται κάποια παράπονα, υπάρχει η περιβόητη φθορά… Από την άλλη έχεις και παραπάνω πράγματα να πεις. Νομίζω ότι η ισορροπία είναι μεταξύ του να προβάλεις με πολύ πιο συγκεκριμένο και απλό τρόπο, όχι απλοϊκό, στον κόσμο, το πως αυτό που κάνεις εφάπτεται, ακουμπάει στη ζωή του άλλου. Τί σημαίνει δηλαδή ότι μειώθηκε αυτός ο φόρος; Τί σημαίνει το Ταμείο Ανάκαμψης; Σου λέει ο άλλος τρώγεται το Ταμείο Ανάκαμψης; Τί με νοιάζει εμένα;» ενώ μίλησε και για το αν υπάρχουν ψευδείς ειδήσεις στις οποίες καλείται να απαντήσει: «Η ζωή μου, δηλαδή τα τελευταία δυόμιση χρόνια και ειδικά το τελευταίο εξάμηνο και λίγο παραπάνω, είναι να απαντάω σε ψέματα τα οποία δεν μπορείς να φανταστείς ότι διατυπώνονται από το πολιτικό σύστημα- ένα μέρος του- και κάποιους δημοσιογράφους που τα αναπαράγουν. Εκεί είναι ακόμα πιο δύσκολο, γιατί υπάρχουν πράγματα που έχουν «ποτίσει». Δηλαδή τα έχουν κάνει λόγω και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, δεύτερη φύση των ανθρώπων με τον τρόπο που τα διαδίδουν οι διάφοροι του πολιτικού συστήματος».
Για φαινόμενα αλαζονείας στην Κυβέρνηση: «Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι αντιλαμβάνονται το εφήμερο της πολιτικής. Λόγω και της επαγγελματικής μου ενασχόλησης και καλών φίλων που έχω, το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι όταν κάθομαι σε μία καρέκλα είναι ότι είμαι προσωρινός. Υπάρχουν και άνθρωποι που δεν το αντιλαμβάνονται διαχρονικά και επί των δικών μας ημερών και νομίζουν ότι είναι για πάντα. Έχοντας καθημερινή και στενή συνεργασία- έχοντας αυτή την τιμή- με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, θεωρώ ότι είναι μία από τις πιο άδικες κατηγορίες που η αντιπολίτευση του έχει επιρρίψει. Είναι το αντίθετο της αλαζονείας: η στάση του, η ζωή του, η προσωπική του ζωή. Από κει και πέρα, ναι, υπήρξαν συμπεριφορές τα τελευταία χρόνια και την πρώτη τετραετία και τη δεύτερη τετραετία. Θεωρώ λιγότερες αναλογικά σε σχέση με άλλες κυβερνήσεις, οι οποίες πλήγωσαν τον κόσμο και στοίχισαν σε όλους μας και τις είδαμε και στις ευρωεκλογές. Είναι στο χέρι μας λοιπόν να καταλάβουμε ότι στις θέσεις αυτές είμαστε για όσο θέλει ο Πρωθυπουργός, που είναι στη θέση αυτή, για όσο θέλει ο κόσμος. 'Αρα ποιος είναι ο τελικός κριτής; Η κοινωνία. Δύο πράγματα δεν συγχωρούνται. Η αχαριστία και η αλαζονεία και ειδικά στην πολιτική. Η δουλειά της κυβέρνησης αυτής τα επόμενα 1,5 - 2 χρόνια είναι να καταφέρει να τρέξει πιο γρήγορα από τη φθορά που δημιουργεί ένα μεγάλο πρόβλημα, το αυξημένο κόστος ζωής. Με λίγα λόγια να «μιλάει λίγο» και να φέρνει παραδοτέα».
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος απάντησε και σε πιο προσωπικές ερωτήσεις, όπως σχετικά με την οικογένεια του, το επάγγελμα του δικηγόρου ή το αυτοάνοσο νόσημα με το οποίο έχει διαγνωστεί. Επίσης, αποκάλυψε αν πιστεύει ότι η πολιτική έχει ημερομηνία λήξης και απάντησε στο αν η επικοινωνία επηρεάζει αρνητικά την πολιτική.
Μιλώντας για την πορεία του μέχρι τώρα τόνισε: «Όλη μου η ζωή είναι μία αμφισβήτηση όσων ήμουν απόλυτος. Από μένα τον ίδιο. Δηλαδή πέρασα στη Νομική λέγοντας ότι «παιδιά, αποκλείεται να γίνω δικηγόρος, θα πάρω το πτυχίο και θα γίνω δημοσιογράφος». Και τώρα έχω δικηγορική εταιρεία και έχω περάσει από αρκετά δικηγορικά γραφεία. Όταν ξεκίνησα να σπουδάζω έλεγα «μακριά από την ενασχόληση με τις φοιτητικές παρατάξεις». Στη συνέχεια εξελέγην πρόεδρος μετά από κάποια χρόνια της ΟΝΝΕΔ, αφού έκανα μία πορεία «ερασιτεχνικής» ενασχόλησης και τώρα είμαστε εδώ. 'Αρα, ποτέ μη λες ποτέ. Δεύτερον, όταν αναλαμβάνεις κάτι -γιατί μου έχει δώσει δύο πολύ μεγάλες ευκαιρίες ο Πρωθυπουργός και όταν εξελέγην γραμματέας του κόμματος και τώρα ως κυβερνητικός εκπρόσωπος- δεν ξέρεις αν μπορείς να το κάνεις αυτό καλά ή όχι. Σφίγγεις τα δόντια και προχωράς.».
Για το κομμάτι της επικοινωνίας: «Θεωρώ ότι αυτό που χρειάζεται η κυβέρνηση και ευτυχώς έχει τέτοια στελέχη, είναι να βγαίνουν μπροστά και να υπερασπίζονται τις θέσεις όχι μόνο του δικού τους χαρτοφυλακίου, που είναι το βασικό τους που πρέπει να κάνουν, αλλά και συνολικά σε δύσκολες στιγμές. Για παράδειγμα, όταν είχαμε την επέτειο των Τεμπών του τραγικού δυστυχήματος και μαζί με τη συλλογική ανάγκη για δικαιοσύνη της κοινωνίας, χτίστηκε και το πιο απαράδεκτο αφήγημα εργαλειοποίησης από την αντιπολίτευση. Εκεί ήταν πάρα πολύ σημαντικό ότι κάποια κυβερνητικά στελέχη βγήκαν μπροστά και βοήθησαν στη δική μας δουλειά. Γιατί στο τέλος της ημέρας επιχειρήθηκε να σπιλωθεί όχι μια κυβέρνηση, ένας Πρωθυπουργός, μια ολόκληρη παράταξη με πράγματα τα οποία λίγους μήνες μετά φάνηκε, ότι δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Τότε ναι, «μετρούσαμε» αυτούς οι οποίοι πραγματικά το «έλεγε η καρδιά τους».»
Πώς μπορεί κάποιος να συμβαδίσει με το εφήμερο της πολιτικής; «Με δύο τρόπους. Ο πρώτος τρόπος είναι να διατηρείς την επαγγελματική σου ιδιότητα, αν μπορείς. Ο δεύτερος τρόπος είναι να είσαι αιρετός. Για μένα λοιπόν, ό,τι πιο σημαντικό στην πολιτική είναι ο σταυρός, δηλαδή η ψήφος, η επιδοκιμασία, εφόσον το θέλουν, των πολιτών. Γι' αυτό και είμαι υποψήφιος, πρώτα ο Θεός στις επόμενες εκλογές στον Βόρειο τομέα. Γιατί θεωρώ ότι στην πολιτική πρέπει να μένεις όσο σε θέλει ο κόσμος, οι πολίτες. Αυτό νομίζω ότι είναι η μόνη απάντηση σε αυτό. Θεωρώ ότι πρέπει να έχεις στο μυαλό σου, ότι την ίδια συμπεριφορά που έχεις τώρα πρέπει να την έχεις και την επομένη των εκλογών. Εγώ έχω υπάρξει κυρίως ακροατήριο, δηλαδή ως νέος δικηγόρος, στη συνέχεια μεγαλύτερης ηλικίας, μέλος πάντοτε της Νέας Δημοκρατίας. Έχω κάνει πολλές συγκεντρώσεις με φίλους μου, συνεργάτες μου, ομοϊδεάτες μου για υποψηφίους και εδώ στην Αθήνα κυρίως και στη γενέτειρά μου στην Αχαΐα. Έχω ζήσει θετικές συμπεριφορές, έχω υποστεί και αρνητικές συμπεριφορές, δηλαδή να μη θυμούνται ποιοι είμαστε λίγο καιρό μετά. Οπότε όλα αυτά είναι ένα ψηφιδωτό εμπειριών που όταν τα φέρνει έτσι η ζωή και αναλαμβάνεις κάποιες σημαντικές θέσεις, για τις οποίες είμαι ιδιαίτερα ευγνώμων, τα έχεις στο μυαλό σου να μην τα κάνεις και εσύ. Εμπειρίες είναι».
Αν «ζεις» από την πολιτική: «Αν περιμένεις να ζήσεις από την πολιτική, «καλά κρασιά». Η πολιτική δεν επιτείνει το άγχος. Η πολιτική επειδή έχει πολλά τοξικά χαρακτηριστικά, μην τα παρουσιάζουμε τα πράγματα… Τώρα αν ακούνε και νεότερα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν, να ασχοληθούν. Τους χρειαζόμαστε. Αλλά δεν είναι το «μικρό σπίτι στο λιβάδι». Υπάρχουν, αυτό που λέμε έριδες… Εντάξει, μπορείς να επιλέξεις εσύ να προχωράς, αλλά όλο αυτό είναι το δύσκολο. Γιατί αυτό σου δημιουργεί μια πίεση και μια ένταση που υπό κανονικές συνθήκες στη ζωή σου δεν θα την είχες. Πιστεύω ότι πρέπει να μειώνονται συνέχεια τα ασυμβίβαστα και οι υποχρεώσεις για αναστολές. Εάν θέλουμε να γίνει ένα «σπορ για κανονικούς ανθρώπους» και είναι ένα από τα βασικά μου προτάγματα, δηλαδή ανθρώπους κανονικούς που έχουν ένσημα είτε είναι στη μεσαία ή στη μικρομεσαία τάξη αναλόγως ο καθένας τι έχει κάνει μέχρι ένα σημείο στην ζωή του, πρέπει να επιτρέπει η πολιτική ενασχόληση σε κάποιον να έχει και μια δουλειά. Εντάξει, εκτός από κάποια αξιώματα που προφανώς δεν προλαβαίνεις κιόλας. Διαφορετικά ναι, δεν γίνεται.
ΑΠΕ-ΜΠΕ