Ξαμολήθηκαν διάφορες γραφίδες να υβρίζουν και να υποτιμούν την Ευρώπη, με αφορμή τη συνάντηση κορυφής στον Λευκό Οίκο με τον Ζελένσκι.
Κάποιοι έφτασαν στο σημείο να γράψουν ότι ο Ζελένσκι πήγε στον Τραμπ με τη... μαμά του [Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν] και έξι κηδεμόνες. Ούτε η «Πράβντα» δεν το τόλμησε αυτό. Άλλοι περιέφεραν στα social μια fake φωτογραφία [που τους πλάσαρε η ρωσική προπαγάνδα] η οποία έδειχνε τους Ευρωπαίους ηγέτες δήθεν να περιμένουν σαν μαθητούδια με σκυμμένο κεφάλι μπροστά στο γραφείο του πλανητάρχη, στην Ουάσιγκτον. Και δώστου αναλύσεις για την υπεροχή Τραμπ και λιβανιστήρια για τον δήθεν ανίκητο Πούτιν. Και ύβρεις για τους «απελπισμένους» και «αστείους» Ευρωπαίους ηγέτες που διαγκωνίζονται -υποτίθεται- για να αποκτήσουν την εύνοια του Αμερικανού προέδρου. Λες και η Ευρώπη έχει την επιλογή, στην παρούσα φάση, με έναν αλλοπρόσαλλο και ανεκδιήγητο πολιτικό στην ηγεσία των ΗΠΑ που αλλάζει λόγω τρέλας γεωπολιτικές ισορροπίες δεκαετιών, να κινηθεί διαφορετικά ή πιο επιθετικά.
Δείτε την ψεύτικη φωτό που διακινεί η ρωσική προπαγάνδα:
Πρέπει να είσαι αφελής, και κυρίως αντιευρωπαϊστής, για να μην καταλαβαίνεις ότι ο Πούτιν δεν έχει πρόθεση να κάνει τις συμφωνίες που κανονίζει η ελεύθερη δημοκρατική Ευρώπη για την Ουκρανία. Επομένως, τι να πάρεις σοβαρά και να λιβανίζεις από πάνω; Ο στρατηγικός στόχος του Κρεμλίνου παραμένει αμετάβλητος, όπως το περιέγραψε απαισιόδοξα και ο Economist: αποδόμηση της μεταψυχροπολεμικής αρχιτεκτονικής ασφαλείας, πολιτική αποσταθεροποίηση της Ουκρανίας, απομάκρυνση της Αμερικής από την Ευρώπη και υπονόμευση της ευρωπαϊκής στήριξης. Ακόμη κι αν οι μάχες κοπάσουν, η προσπάθεια του Πούτιν να διαλύσει τη Δυτική ενότητα θα συνεχιστεί.
Τίποτα από αυτά δεν συμφέρει την Ελλάδα. Και όσο κι αν ο ρωσικός ολοκληρωτισμός έχει πολλούς φίλους στη χώρα μας, οι ευρωπαϊστές έχουμε χρέος να δώσουμε τη μάχη ως την ύστατη στιγμή: Απέναντι σε όσους τάσσονται αναφανδόν υπέρ της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, σε όσους αντιευρωπαϊστές ζητούν τον επαναπροσανατολισμό της εξωτερικής μας πολιτικής προς τη Ρωσία του Πούτιν, ή σε όσους φλερτάρουν με τον Τραμπισμό και τους αντισημίτες οπαδούς της Χαμάς.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν φέρνει αντιμέτωπους μόνο δύο στρατούς, αλλά και δυο διαφορετικές αντιλήψεις του κόσμου: από τη μια το αυταρχικό καθεστώς που εκπροσωπεί η Μόσχα (με δορυφόρο της την Αμερική του Τραμπ) και από την άλλη μια τραυματισμένη δυτικού τύπου Δημοκρατία, την Ουκρανία, που πολλοί θα ήθελαν να δουν διαμελισμένη και παραδομένη στον εισβολέα. Πίσω από τα ερείπια του Κιέβου και τα χαρακώματα του Ντονμπάς δίνεται μια μεγαλύτερη μάχη: της ίδιας της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Παίζεται η ικανότητα των Δυτικών χωρών να υπερασπιστούν αυτές τις έννοιες - πέρα και πάνω από τα ιδιοτελή συμφέροντά τους.
Από τον Τραμπ δεν περιμέναμε περισσότερα. Εκεί που φοβέριζε τον Πούτιν με κυρώσεις, τελικά του ξεδίπλωσε το κόκκινο χαλί στην Αλάσκα και του έκανε υποκλίσεις. Οι Τραμπικοί, που κέρδισαν την εξουσία υποσχόμενοι να κάνουν ξανά μεγάλη την Αμερική, παρήγαγαν τελικά το εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα. Οι ΗΠΑ, που τις πιστεύαμε εγγυήτριες παγκόσμιων και θεμελιωδών αξιών, είναι πλέον υποταγμένες στο απόλυτο υλικό συμφέρον.
Όταν ο Τζέι Ντι Βανς εξηγεί ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες παύουν να χρηματοδοτούν την Ουκρανία επειδή «οι Αμερικανοί κουράστηκαν να πληρώνουν για αυτόν τον πόλεμο», αυτό δεν είναι σημάδι μεγαλείου, αλλά ομολογία ηθικής κατάπτωσης. Ο Τραμπ πιστεύει πως όταν σταματήσει να υποστηρίζει τις Δημοκρατίες, η Αμερική θα ενισχυθεί. Συμβαίνει, φυσικά, εντελώς το αντίθετο, η Αμερική χάνει και τους τελευταίους συμμάχους της και αδυνατίζει στην παγκόσμια σκακιέρα. Και είναι αδιανόητη η απάθεια της Τραμπικής διοίκησης απέναντι στη ρωσική αυταρχική πολιτική και στην επεκτατική ιδεολογία που γεννήθηκε επί Πούτιν. Οι MAGA δεν αντέδρασαν ούτε όταν ο Ρώσος ΥΠΕΞ Λαβρόφ εμφανίστηκε στη Σύνοδο Κορυφής της Αλάσκας με το σήμα ΕΣΣΔ στο μπλουζάκι του, σηματοδοτώντας έναν ακομπλεξάριστο και αυθάδη νεο-ιμπεριαλισμό και περιγελώντας την αδυναμία των ΗΠΑ να του αντιπαρατεθεί.
Είναι θετικό ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση αφυπνίζεται, έστω εκ των υστέρων, μπροστά στον κίνδυνο της πολιτικής περιθωριοποίησής της. Δεν ήταν προετοιμασμένη ούτε περίμενε αυτή την ιστορική ανατροπή: Ο Τραμπ να ευλογεί τις μεθόδους και τον επεκτατισμό του Πούτιν. Ο ρωσικός ολοκληρωτισμός έχει όλο και περισσότερους φίλους στην Ευρώπη, στα δεξιά και στα αριστερά, με τις ευλογίες του Τραμπ. Και στη χώρα μας το κίνημα των φιλοπουτινιστών, της φιλορωσικής στάσης στην εισβολή στην Ουκρανία και του αντιευρωπαϊσμού γενικότερα, αναζωπυρώνεται.
Δικό μας χρέος είναι να επαγρυπνούμε. Όχι να μεμψιμοιρούμε για την Ευρώπη ή να εμπαίζουμε τους ηγέτες της, αφήνοντας χώρο στους υπονομευτές της Δημοκρατίας. Ούτε αδύναμη, ούτε άβουλη, ούτε ουραγός των εξελίξεων είναι η ΕΕ, όπως η ανατολική προπαγάνδα θέλει να τα παρουσιάζει. Η Ευρώπη, κοιτίδα κοινωνικών και δημοκρατικών κατακτήσεων, έχει τους δικούς της ρυθμούς και κανόνες απέναντι σε δικτατορικές ή ημιδικτατορικές χώρες που αδιαφορούν για τη δημοκρατία και παραβιάζουν κάθε προσωπική ελευθερία. Και καλό είναι να ορίσουμε εγκαίρως το πλαίσιο δράσης μας σε περίπτωση που έρχεται ένας νέος γύρος ανάμεσα στους οπαδούς του ολοκληρωτισμού και στους «Μένουμε Ευρώπη».