Για την αντιπολίτευση και τα συνδικάτα η απεργία της περασμένης Πέμπτης υποτίθεται ότι ήταν η «μητέρα των μαχών» εναντίον του κυβερνητικού νομοσχεδίου για το εργασιακό. Τελικά αποδείχτηκε απλώς μια Πέμπτη σαν όλες τις άλλες, με περισσότερη ταλαιπωρία για τους πολίτες. Ανθρακες ο θησαυρός - καμμιά «Βαστίλη» δεν έπεσε.
Τα υποτιθέμενα «θύματα» του εργασιακού «μεσαίωνα» που δημιουργεί το νομοσχέδιο του Κ.Χατζηδάκη, δηλαδή οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, έλαμψαν δια της απουσίας τους. Το «παρών» έδωσαν εργαζόμενοι του ευρύτερου δημοσίου, τους οποίους, σημειωτέον, δεν αφορά καμμιά διάταξη του νομοσχεδίου. Αλλά κι αυτοί που έδωσαν το παρών στις τρείς διαφορετικές συγκεντρώσεις, στο κέντρο της Αθήνας, στην καλύτερη περίπτωση να ήταν λίγο περισσότεροι από τους «επαγγελματίες πεζοπόρους» του ΠΑΜΕ, που κατά τα ειωθότα παρευρίσκονται σε όλες τις αντίστοιχες παρελάσεις για «επαναστατική γυμναστική», που οργανώνει σε τακτά διαστήματα το «Κόμμα». Άλλωστε το περπάτημα κάνει καλό, εκτός από την επανάσταση και στην υγεία -το λένε και οι διαιτολόγοι.
Γιατί λοιπόν οι «μάζες» έστησαν στο ραντεβού τους ονειροπόλους της «μητέρας των μαχών»;
Ακόμη μια φορά αποδείχτηκε σε όλους -εκτός απ΄αυτούς που υποφέρουν από πολιτική τύφλωση- ότι ο συνδικαλισμός που γεννήθηκε στα χρόνια της μεταπολίτευσης είναι εδώ και δεκαετίες κλινικά νεκρός.
Τον συντηρούν τεχνητά στη ζωή μια κάστα επαγγελματιών συνδικαλιστών, μια «συνδικαλιστική γραφειοκρατία», η οποία αναπαράγει τα στενά συμφέροντα και τα προνόμια που απολαμβάνει απ' αυτήν την ιδιότυπη κατάσταση «νεκροφάνειας». Στον ιδιωτικό τομέα είναι ανύπαρκτη και στον δημόσιο τομέα έχει επιβάλλει ένα καθεστώς συνδιαχείρισης, που συντηρεί την ακινησία και τις παθογένειες του συστήματος. Ακόμη και καταστάσεις διαφθοράς.
Όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι το αμετάκλητο τέλος του συνδικαλισμού της μεταπολίτευσης. Αλλά το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και τα μικρότερα κόμματα της αντιπολίτευσης επιμένουν να ταυτίζονται με αυτόν τον κλινικά νεκρό συνδικαλισμό. Και μάλιστα με υπερηφάνεια!
Ο ΣΥΡΙΖΑ θεώρησε το εργασιακό νομοσχέδιο τη μεγάλη ευκαιρία να συγκρουσθεί με την κυβέρνηση, σε ένα ζήτημα που θεωρούσε προνομιακό. Και έχασε. Γιατί δίπλα στον συνδικαλιστικό αναχρονισμό προσέθεσε τον δικό του πολιτικό αναχρονισμό. Επανήλθε σε συνθήματα και θέσεις που είχαν νόημα πριν από τέσσερεις δεκαετίες, στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Μόνο που η κοινωνία έχει αλλάξει και όλη αυτή η ρητορική έχει θέση πλέον μόνο στα «Μουσεία της Ιστορίας».
Ακόμη και η παρουσία του Αλέξη Τσίπρα (το ίδιο ισχύει και για τη Φώφη Γεννηματά) στις αναιμικές συγκεντρώσεις της Αθήνας δεν συμβόλιζε μια πρωτοβουλία με δυναμική, αλλά περισσότερο μια αντανάκλαση πολιτικής καθυστέρησης και αμηχανία. Γι'αυτό και η συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας δεν «ακούμπησε» καθόλου στα μηνύματα. Γιατί έχει αλλάξει και δεν είναι πρόθυμη να ξαναζήσει ούτε ένα déjà-vu της περιόδου 2012-15 ούτε πολύ περισσότερο ένα κακοστημένο remake της μεταπολίτευσης.
Οσο ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να μην αλλάζει πρόσωπα, θέσεις και πολιτικές πρακτικές, τόσο θα παρακολουθεί με αμηχανία και σκεπτικισμό να παρατείνεται το βήμα σημειωτόν και η στασιμότητα.
Το εργασιακό νομοσχέδιο του Κ. Χατζηδάκη, με μια ψύχραιμη ματιά, όχι μόνο δεν μπορεί να κατηγορηθεί ότι φέρνει έναν «εργασιακό μεσαίωνα», αλλά μάλλον για μια light και επιφανειακή μεταρρύθμιση πρόκειται. Άλλωστε και ο αρμόδιος υπουργός δεν φημίζεται για τον μαχητικό και ριζοσπαστικό μεταρρυθμισμό του.Mόνο στη φαντασία στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ ένα τόσο «διαχειριστικό» νομοσχέδιο μπορεί να θεωρηθεί «επέλαση του νεοφιλελευθερισμού» και «θατσερικής» έμπνευσης.
Αρα η «μητέρα των μαχών», εξ αρχής, ήταν μια χαμένη μάχη. Γιατί λοιπόν την έδωσαν; Εδώ εμφανίζεται ανάγλυφα η κρίση ταυτότητας και στρατηγικής που ταλανίζει τα τελευταία δύο χρόνια τον ΣΥΡΙΖΑ. Επιχειρεί με έναν αντιπολιτευτικό ακτιβισμό να δημιουργήσει κύμα αγανάκτησης στην κοινωνία. Για να επανέλθει στο προσκήνιο, με έναν τρόπο-φωτοτυπία της περιόδου 2012-15. Μόνο που όπως είναι γνωστό η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Εκτός για όσους αρέσκονται στις φάρσες…