Περιμένοντας με μεγάλο ενδιαφέρον το βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα, στο οποίο θα καταθέτει με σχετική καθυστέρηση την άποψή του για την ταραγμένη περίοδο των μνημονίων, πληροφορούμαστε μέσω της γαλλικής εφημερίδας Le Monde ότι του λείπει η ενεργός πολιτική και η επαφή με τον κόσμο.
Δεν το λέει αυτό ένας πρώην, αλλά ένας εν ενεργεία βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου! Μαθαίνουμε, λοιπόν, επισήμως, για πρώτη φορά ότι το να είναι κανείς βουλευτής δεν συνεπάγεται τη συμμετοχή του στην ενεργό πολιτική. Κάτι είχαμε υποψιαστεί σχετικά, αλλά είναι τελείως διαφορετικό να το ακούς αυτό από έναν Αλέξη Τσίπρα, πρώην πρωθυπουργό της χώρας.
Ερχόμαστε, λοιπόν… στο ψητό. Πώς θα «επιστρέψει» ο Τσίπρας στην ενεργό πολιτική; Φτιάχνοντας το δικό του κόμμα. Για να κυριολεκτούμε: φτιάχνοντας ένα νέο δικό του κόμμα, αφού πρώτα διέλυσε το προηγούμενο δικό του κόμμα, του οποίου, ωστόσο, παραμένει βουλευτής και το παρακολουθεί να φυλλορροεί.
Στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα δεν έχει τόσο νόημα να αναλωθούμε στα εσωτερικά ενός κόμματος ή στις προσωπικές αγωνίες και φιλοδοξίες ενός πρώην πρωθυπουργού. Αυτό που θα πρέπει να μας απασχολήσει είναι εάν υπάρχει πολιτικό κενό το οποίο θα μπορούσε ενδεχομένως να καλύψει ένα νέο κόμμα Τσίπρα.
Είναι φανερό από όλες τις έρευνες της κοινής γνώμης που έχουν δημοσιευθεί από τις ευρωεκλογές μέχρι σήμερα ότι οι η φθορά της κυβέρνησης επιτείνεται αλλά η αντιπολίτευση δεν είναι σε θέση να κεφαλαιοποιήσει αυτή τη φθορά προς όφελός της. Αυτή η εικόνα δείχνει ότι πράγματι υπάρχει μια συνολική απογοήτευση του κόσμου από το σημερινό πολιτικό σκηνικό, γεγονός που επιβεβαιώνεται και από το υψηλό ποσοστό των αναποφάσιστων και της λεγόμενης αδιευκρίνιστης ψήφου. Ως εδώ η ανάλυση θα μπορούσε να θεωρηθεί ενθαρρυντική για κάτι νέο που μπορεί να προκύψει στην πολιτική σκηνή. Η «επιστροφή» Τσίπρα, όμως, πώς μπορεί να συσχετιστεί και να παραπέμψει σε κάτι πραγματικά νέο; Υπάρχει έστω και μια ένδειξη για κάτι τέτοιο, που προκύπτει από πράξεις ή έστω δηλώσεις του πρώην πρωθυπουργού;
Κάθε άλλο! Στην ίδια συνέντευξη («Le Monde») που δηλώνει ότι του λείπει η ενεργός πολιτική ο Αλέξης Τσίπρας αναμασά όλα όσα έλεγε είτε ως αρχηγός της αντιπολίτευσης είτε ως πρωθυπουργός. Τίποτα νέο, τίποτα διαφορετικό. Τίποτα δύσκολο και απαιτητικό, μόνο τα εύκολα και τα κοινότοπα αναπαράγονται σα να μην πέρασε μια μέρα. «Η Ελλάδα», λέει ο πρώην πρωθυπουργός στη συνέντευξή του, «οδηγήθηκε στην κρίση για τρεις βασικούς λόγους: δυσλειτουργικό παραγωγικό μοντέλο, γενικευμένη διαφθορά και πελατειακό κράτος». Αυτά, ωστόσο, είναι τα εύκολα. Εκείνα, δηλαδή, που λέγονται εκ του ασφαλούς, δίχως πολιτικό κόστος. Υπάρχουν, όμως και τα άλλα, τα δύσκολα, που θα περίμενε κανείς να τα ακούσει από έναν πρώην πρωθυπουργό που κάηκε στα μνημόνια και θα όφειλε πια να λέει όλη την αλήθεια, προκειμένου να μας πείσει ότι μπορεί όντως να ηγηθεί του «νέου» κι όχι απλώς να αναβιώσει το παλιό. Εν προκειμένω, ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει καλά ότι η χώρα δεν χρεοκόπησε μόνο για τους λόγους που αναφέρει. Χρεοκόπησε και γι αυτούς αλλά κυρίως λόγω του ασφαλιστικού συστήματος, που μέσα σε μια δεκαετία αύξησε το χρέος πάνω από 200 δις ευρώ. Ξέρει κάτι επ´ αυτού ο πρώην πρωθυπουργός; Ή θεωρεί ότι και το επόμενο κόμμα που θα φτιάξει μόνο θα χαϊδεύει αυτιά, όπως το προηγούμενο;
Αυτό που χρειάζεται η χώρα για να προχωρήσει μπροστά δεν είναι μια αντιπαράθεση Δεξιού - Αριστερού λαϊκισμού, την οποία εμμέσως πλην σαφώς εγγυάται ο Τσίπρας αν προχωρήσει στη δημιουργία νέου κόμματος. Η ιδέα ότι η χώρα θα βιώσει μια τρίτη εκλογική αναμέτρηση (μετά το 2019 και το 2023) με το δίλημμα Μητσοτάκης ή Τσίπρας είναι εντελώς εκτός τόπου και χρόνου και παραπέμπει στο γνωστό « η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα». Την… τραγωδία τη βίωσε ο πρώην πρωθυπουργός το 2023 χάνοντας με 23 μονάδες διαφορά. Τη φάρσα κινδυνεύει να τη βιώσει το εκλογικό σώμα εάν ο Αλέξης Τσίπρας δεν συνειδητοποιήσει ότι μια πραγματική και ουσιαστική επιστροφή στον πολιτικό στίβο απαιτεί να ξέρεις και να μπορείς να περιμένεις. Άλλωστε, δεν τον πήραν τα χρόνια…