Η απόφαση της κυβέρνησης, διά του Νίκου Παππά, να επιχορηγήσει με 620.000 ευρώ την ταινία που γυρίζει ο Κώστας Γαβράς και βασίζεται στο βιβλίο του Βαρουφάκη, εγείρει μια σειρά από σοβαρά ζητήματα.
Είναι η πρώτη φορά (βέβαια με τον ΣΥΡΙΖΑ θα υπάρχει πάντα μια πρώτη φορά για να μας εκπλήσσει) που μια ελληνική κυβέρνηση επιχορηγεί μια κινηματογραφική ταινία, η οποία υποτίθεται ότι αγγίζει μία από τις πιο κρίσιμες περιόδους της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Οταν μια αριστερή-μετακομμουνιστική κυβέρνηση ανέλαβε την εξουσία σε συνθήκες χρεοκοπίας, υποσχόμενη τα πάντα στους πάντες, με αποτέλεσμα η χώρα να περάσει... σύριζα από μια εθνική καταστροφή.
Το σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης από τον Τσίπρα και τον Βαρουφάκη απέτυχε παταγωδώς, η κυβέρνηση αναγκάστηκε να αναθεωρήσει συνολικά την πολιτική της και να συμβιβαστεί πλήρως με τους δανειστές, υποχωρώντας πλήρως από την πολιτική διαπραγμάτευση απέναντι στην ΕΕ.
Και όχι μόνο υποχώρησε πλήρως, αλλά αντέστρεψε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος μετατρέποντας το «Όχι» σε «Ναι», απολύοντας ταυτόχρονα τον Βαρουφάκη που διαπραγματεύτηκε με τον Σόιμπλε το τέλος των μνημονίων.
Αντί για το τέλος των μνημονίων η κυβέρνηση εξαναγκάστηκε να υπογράψει ένα τρίτο μνημόνιο, το πιο εξευτελιστικό που υπέγραψε κυβέρνηση μετά το 2010.
Το ακόμη πιο περίεργο είναι ότι ο ίδιος ο Κώστας Γαβράς ζητά και παίρνει από την ίδια κυβέρνηση που διαχειρίστηκε το δημοψήφισμα και το κλείσιμο των τραπεζών το 2015 επιχορήγηση 600.000 ευρώ, προφανώς για να μπορέσει να ολοκληρώσει την ταινία του. Η προσφυγή σε κρατική επιχορήγηση μάλλον «δείχνει» ότι δεν υπάρχουν πρόθυμοι παραγωγοί να πληρώσουν την ολοκλήρωση της ταινίας.
Το πλέον σοβαρό ερώτημα είναι πώς ο Γαβράς, που χρηματοδοτήθηκε από μια κυβέρνηση για να κάνει ταινία τα έργα και τις ημέρες της, μπορεί να καταγράψει αντικειμενικά τα γεγονότα εκείνης της εποχής που απασχόλησαν ολόκληρο τον πλανήτη.
Φανταστείτε, δηλαδή, τι θα είχε γίνει σε οποιαδήποτε άλλη δυτική Δημοκρατία αν η κυβέρνηση επιχορηγούσε έναν σκηνοθέτη για να μεταφέρει στον κινηματογράφο ιστορικά γεγονότα που συνδέονται με τη θητεία της.
Αν, π.χ., ο Τραμπ επιχορηγούσε έναν σκηνοθέτη για να κάνει ταινία τη φημολογούμενη εμπλοκή της Ρωσίας στις τελευταίες αμερικανικές εκλογές που, όπως υποστηρίζεται, άλλαξε το αποτέλεσμα.
ΥΓ.1: Δεν είδα προς το παρόν ούτε ένα αριστερό μέσο ενημέρωσης να διατυπώσει -έστω για το θεαθήναι- κάποια επιφύλαξη για τέτοιου είδες πρακτικές.
ΥΓ.2: Δεν τολμώ να φανταστώ τι θα είχε γίνει από τους καλλιτέχνες του ΣΥΡΙΖΑ αν οι προηγούμενες κυβερνήσεις έδιναν 600.000 ευρώ για μια αντίστοιχη ταινία, π.χ. αν είχε πληρώσει ο ΓΑΠ τον... Σκορτσέζε να γυρίσει ταινία για το ξύλο που έφαγε το 2011 στις Κάννες...