Εν μέσω προανακριτικής για τα Τέμπη, σκανδάλου ΟΠΕΚΕΠΕ και διαφόρων άλλων καθημερινών «ευκαιριών» για την άσκηση του αντιπολιτευτικού του ρόλου, το ΠΑΣΟΚ περιέπεσε τις τελευταίες μέρες στη δίνη της εσωστρέφειας με αφορμή το πρώτο μνημόνιο.
Ο Νίκος Χριστοδουλάκης είπε ότι ίσως μπορούσαμε να το αποφύγουμε, ο Χάρης Δούκας, ο Νίκος Παπανδρέου και δυο πρώην υπουργοί Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ (Σαχινίδης, Παπακωνσταντίνου) έπεσαν να τον φάνε. Αν αναλογιστεί κανείς ότι έχουμε υποστεί άλλα δυο μνημόνια - και αυτά με τη σύμφωνη γνώμη και την ψήφο του ΠΑΣΟΚ - μπορούμε εύλογα να υποθέσουμε ότι προσεχώς πιθανόν να θεωρήσουν σκόπιμο να επιλύσουν και τις λοιπές εκκρεμότητες που κουβαλάνε από εκείνη την περίοδο. Αφού τις επιλύσουν, ίσως βρουν χρόνο να ασχοληθούν με τα παρόν και το μέλλον του τόπου.
Η διαδρομή του ΠΑΣΟΚ από το 2009 που ξεκίνησε η οικονομική κρίση μέχρι και σήμερα υπήρξε περιπετειώδης, όπως και η πορεία της χώρας. Το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε αρχικά μόνο του και εν συνεχεία μαζί με τη ΝΔ τη δύσκολη αποστολή της διάσωσης της χώρας. Πλήρωσε βαρύ πολιτικό κόστος και μετατράπηκε από μεγάλο σε μικρό ή μεσαίο κόμμα, τροφοδοτώντας τις κυβερνήσεις της ΝΔ με κάποια από τα κορυφαία στελέχη του. Ενώ, όμως, βρίσκεται εκτός κυβέρνησης επί 10 ολόκληρα χρόνια δεν φρόντισε το στοιχειώδες για ένα κόμμα που θέλει να προχωρήσει μπροστά: να αποφασίσει, δηλαδή, τι έκανε σωστά και τι λάθος, πού δικαιώθηκε, για ποιες επιλογές του αισθάνεται υπερήφανο και για ποιες μετανιώνει. Η συζήτηση αυτή έπρεπε να είχε γίνει εδώ και πολύ καιρό με ειλικρίνεια και καθαρά επιχειρήματα, ώστε να γνωρίζει και η βάση του κόμματος αλλά και ψηφοφόροι των άλλων κομμάτων πού ακριβώς κινείται πολιτικά το ΠΑΣΟΚ και τι μπορούν να περιμένουν από αυτό στο μέλλον.
Το γεγονός ότι η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου άργησε να πάρει μέτρα το 2009, όταν ήρθε στην εξουσία, είναι μια πραγματικότητα. Αυτό, βεβαίως, δεν απαντά στο ερώτημα αν το μνημόνιο ήταν μονόδρομος. Το προφανές μετά από όσα ακολούθησαν είναι ότι ακόμη κι αν η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε λάβει εξ αρχής από μόνη της κάποια μέτρα, τελικά θα επιβαλλόταν στη χώρα κάποιο μνημόνιο γιατί το χρέος ήταν αδύνατο να ελεγχθεί χωρίς κούρεμα. Σε κάθε περίπτωση το ΠΑΣΟΚ ήταν εκεί και όταν αποφασίστηκε το πρώτο σκληρό και αδιέξοδο μνημόνιο και όταν εφαρμόστηκε το δεύτερο - επίσης σκληρό αλλά ευεργετικό σε ό,τι αφορά το κούρεμα του χρέους - και όταν ψηφίστηκε το τρίτο, ακόμη πιο σκληρό μιας και υποθηκεύει τη δημόσια περιουσία για πολλά χρόνια. Ανέλαβε τις ευθύνες του - πολλές και βαριές σε σχέση με όσα μας οδήγησαν στη χρεοκοπία, πλήρωσε όμως πολύ πιο βαρύ κόστος από τη ΝΔ, η οποία επίσης είχε σημαντική συμβολή στη χρεωκοπία με τις κυβερνήσεις της.
Παρά ταύτα, το ΠΑΣΟΚ φοβήθηκε να μιλήσει με ειλικρίνεια μετά την αποχώρηση του από την κυβέρνηση. Από το 2015 μέχρι σήμερα αρνείται να ξεκαθαρίσει τα σωστά και τα λάθη του. Για να είμαστε ακριβείς δεν αρνείται, φοβάται! Γιατί τα μνημόνια είναι μια δύσκολη περίοδος που όλοι θέλουν να ξεχάσουμε αλλά που όσοι ντρέπονται να την αγγίξουν και να την αντιμετωπίσουν με ειλικρίνεια, το μόνο που καταφέρνουν είναι να απαξιώνονται πολιτικά.
Ας θυμηθούμε κάποια βασικά πράγματα που δεν θα έπρεπε να ξεχνούν στο ΠΑΣΟΚ και όφειλαν να τα έχουν προ πολλού αποδεχθεί και ξεκαθαρίσει: ο Κώστας Σημίτης προειδοποίησε σε ανύποπτο χρόνο - πολύ πριν γίνει πρωθυπουργός ο Γιώργος Παπανδρέου - ότι οδεύουμε στο Δ.Ν.Τ. Δεν τον έλαβαν υπόψη τους! Ο Ευάγγελος Βενιζέλος εισηγήθηκε αυξημένη πλειοψηφία 180 βουλευτών για το πρώτο μνημόνιο. Ούτε αυτός εισακούστηκε! Όσα ακολούθησαν ήταν ακόμη πιο προβληματικά. Ο Γιώργος Παπανδρέου παρέδωσε οικειοθελώς την πρωθυπουργία - αφού πρότεινε ένα δημοψήφισμα που δεν έγινε ποτέ - και στήριξε με την κοινοβουλευτική του πλειοψηφία μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑΟΣ υπό τον Παπαδήμο που ψήφισε το δεύτερο μνημόνιο. Στη συνέχεια, όταν ο διάδοχος του στην ηγεσία Ευάγγελος Βενιζέλος συγκυβέρνησε με τον Αντώνη Σαμαρά για την εφαρμογή του, ο Γιώργος Παπανδρέου εμφανίστηκε θιγμένος για τη συγκυβέρνηση με τη Δεξιά και διέσπασε το ΠΑΣΟΚ φτιάχνοντας το ΚΙΔΗΣΟ που δεν κατάφερε να μπει στη Βουλή. Η συνέχεια είναι γνωστή: το ΠΑΣΟΚ από το 2015 μέχρι σήμερα κινείται σε ποσοστά από 6% έως 12% και προσπαθεί να ορθοποδήσει κλείνοντας τα μάτια και τη συζήτηση για όσα αφορούν το πρόσφατο παρελθόν. Ελάχιστα στελέχη του, όπως Ευάγγελος Βενιζέλος, τολμούν να μιλήσουν ξεκάθαρα για την επίμαχη εκείνη περίοδο. Η κυρίαρχη τάση είναι ο πολιτικός στρουθοκαμηλισμός, που κάποιοι νομίζουν ότι εμποδίζει την εσωστρέφεια, όπως αποδεικνύουν όμως τα πράγματα, τελικά την τροφοδοτούν και την ενισχύουν.