Έχουν περάσει πολλά χρόνια - ήταν το τέλος της δεκαετίας του ‘90 - όταν ο Δημήτρης Αβραμοπουλος, με τον αέρα της υψηλής δημοτικότητας του και της ευρύτερης αποδοχής που απολάμβανε ως δήμαρχος της Αθήνας - δήλωνε ότι «τα κόμματα έχουν κλείσει το βιοιστορικό τους κύκλο».
Παρά το γεγονός ότι ο κλασικός δικομματισμός διήρκεσε λίγα χρόνια ακόμη, ο Αβραμόπουλος είχε διαβλέψει ότι έκλεινε ένας κύκλος και άνοιγε ένας καινούργιος. Οι ιδεολογικές, πολιτικές διαφορές ανάμεσα στα δυο μεγάλα αστικά κόμματα είχαν ήδη λειανθεί και επρόκειτο να υπάρξει συνέχεια. Το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη κατάφερε να υπερβεί τα παραταξιακά όρια της Κεντροαριστεράς και να κερδίσει την υποστήριξη κεντροδεξιών ψηφοφόρων. Οι διαχωριστικές γραμμές έπεσαν σε βαθμό που το 2004, με αρχηγό του ΠΑΣΟΚ τον Γιώργο Παπανδρέου, εντάχθηκαν στο ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ ο Στέφανος Μάνος και ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος!
Δεν έχει νόημα να αναλύσουμε λεπτομερώς πώς το ξεθώριασμα των διαχωριστικών γραμμών συνεχίστηκε τα επόμενα χρόνια - παρά τις σφοδρές αντιπαραθέσεις - έτσι που φτάσαμε τελικά μέσω κρίσης στη συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Ακόμη κι ο αριστερός ΣΥΡΙΖΑ, που βρέθηκε απέναντι, συγκυβέρνησε τελικά με τους ακραιφνείς δεξιούς ΑΝΕΛ, στο όνομα μιας αντισυστημικής, αντιμνημονιακής συμμαχίας, στο όνομα των συμφερόντων του λαού και του τόπου!
Και φτάνουμε στο σήμερα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο μοναδικός πολιτικός αρχηγός που έχει συνειδητοποιήσει απόλυτα ότι έχουμε περάσει σε μια νέα εποχή που τα παλιά κομματικά στερεότυπα είναι πια ξεπερασμένα. Το κατάλαβε από πολύ νωρίς, όταν έγινε αρχηγός της ΝΔ και εξ αρχής έθεσε ως στόχο τη μετεξέλιξη της ΝΔ σε ένα κεντροδεξιό κόμμα μεγάλη διείσδυση στο χώρο του ΠΑΣΟΚ.
Οι συμβολικές πολιτικές επιλογές του Μητσοτάκη στόχευαν πάντοτε σε ένα συγκεκριμένο στόχο: την υπέρβαση των παραδοσιακών κομματικών γραμμών και την οικοδόμηση μιας νέας παράταξης, με χαρακτηριστικά που θα ανταποκρίνονται στις ανάγκες της νέας εποχής. Ο Μητσοτάκης έχτισε αυτό το προφίλ με πολλή προσοχή. Καταψήφισε τον Προκόπη Παυλόπουλο ως ΠτΔ, χρεώνοντας του τις μαζικές προσλήψεις στο Δημόσιο. Κέρδισε τον Βαγγέλη Μειμαράκη στη μάχη της ηγεσίας της ΝΔ, χρεώνοντας του την ταύτιση με την παραδοσιακή Δεξιά. Επένδυσε το πολιτικό του μέλλον στο άνοιγμα της ΝΔ προς το Κέντρο, προσελκύοντας στελέχη προερχόμενα από την Κεντροαριστερά και αξιοποιώντας τα σε βασικούς τομείς της κυβερνητική πως πολιτικής.
Αν δει κανείς σήμερα τη σύνθεση της κυβέρνησης, θα διαπιστώσει ότι ο Νόμος και η Τάξη - βασικοί πυλώνες της δεξιάς ατζέντας - έχουν ανατεθεί στον Γιώργο Φλωρίδη και τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, δυο πολιτικούς προερχόμενους από το ΠΑΣΟΚ, οποίοι ήταν κορυφαίοι υπουργοί των κυβερνήσεων Σημίτη. Στην Παιδεία την εμβληματική μεταρρύθμιση της ίδρυσης μη κρατικών ΑΕΙ έχει αναλάβει ο Κυριάκος Πιερρακάκης, ο οποίος το 2014 ακόμη ήταν υποψήφιος ευρωβουλευτής της Ελιάς (ΠΑΣΟΚ) ενώ στο στενό κύκλο των συνεργατών που πρωθυπουργού περιλαμβάνονται επίσης άλλα δυο στελέχη κεντροαριστερής προέλευσης, ο Γιώργος Γεραπετριτης (ΥΠΕΞ) και ο Άκης Σκερτσος(υπουργός Επικρατείας, στον οποίον μάλιστα έχει ανατεθεί το νομοσχέδιο για την ισότητα στο γάμο).
Γιατί έχουν σήμερα σημασία όλα αυτά; Πολύ απλά, γιατί με αφορμή το νομοσχέδιο για την ισότητα στο γάμο, κάποιοι βρήκαν την ευκαιρία να αμφισβητήσουν τη στρατηγική Μητσοτάκη και να διεκδικήσουν την επιστροφή της ΝΔ στο στενό παραταξιακό της χώρο. Το γεγονός ότι ο Μητσοτάκης άλλαξε ουσιαστικά την πολιτική ταυτότητα του κόμματος, οδηγώντας το σε μια νέα εποχή, προκαλεί αντιδράσεις. Αυτοί που ανθίστανται στη μετεξέλιξη της ΝΔ αντλούν επιχειρήματα από τη στροφή που σημειώνεται στην Ευρώπη προς τα δεξιά και θεωρούν ότι εκεί θα έπρεπε να στραφεί ο Μητσοτάκης για να παραμείνει πολιτικά κυρίαρχος. Κάνουν λάθος!
Όσο πιο πολύ κλειστεί η ΝΔ στο δεξιό εαυτό της, τόσο πιο δύσκολο είναι να διατηρήσει τον πρωταγωνιστικό της ρόλο. Άλλωστε, αυτό το λάθος έκαναν οι πολιτικοί της αντίπαλοι και την βοήθησαν να κυριαρχήσει. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ περιχαρακώθηκε στην Αριστερά με μεγάλες δόσεις τοξικού πολιτικού λόγου και το πλήρωσε ακριβά. Το δε ΠΑΣΟΚ φοβήθηκε να πορευτεί στο δύσκολο δρόμο που χάραξε συγκυβερνώντας με τη ΝΔ και επέλεξε την πολιτική των ίσων αποστάσεων από ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ που δεν του επιτρέπει να διαδραματίσει έναν πρωταγωνιστικό ρόλο ως παράταξη με κυβερνητικές προοπτικές.
Ο Μητσοτάκης έχει αποκτήσει με πολύ κόπο και σωστή στρατηγική ένα πλεονέκτημα που θα ήταν μοιραίο λάθος να απωλέσει, προκειμένου να ικανοποιήσει τη δεξιά πτέρυγα του κόμματός του. Η επιστροφή στις διαχωριστικές γραμμές του παρελθόντος, μόνο κόστος θα είχε για τον ίδιον και την κυβέρνηση του, καθώς θα απελευθέρωνε δυνάμεις προς τον προοδευτικό χώρο που «ψάχνεται» για να αποτελέσει ξανά εναλλακτικό πόλο εξουσίας.