Από εδώ και στο εξής όταν ακούμε τη λέξη δημοψήφισμα να βγαίνει από τα χείλη αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ θα είμαστε έτοιμοι για δυνατές συγκινήσεις.
Η πρώτη διάσπαση του κόμματος έγινε το 2015 μετά το δημοψήφισμα που έκανε ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος τελικά αναγκάστηκε να μετατρέψει το «όχι» σε «ναι» για να παραμείνει η χώρα στο ευρώ και ο ίδιος με τον Πάνο Καμμένο στην εξουσία. Τότε έφυγαν αυτοί που δεν άντεξαν την «κωλοτούμπα». Έμειναν όλοι οι υπόλοιποι - ανάμεσα τους και αυτοί που χτες έφυγαν από το κόμμα, γιατί θεωρούν εαυτούς τόσο αριστερούς ώστε να μην ανέχονται τον Κασσελάκη, ενώ είναι οι ίδιοι που συνεργάστηκαν αρμονικά με τους ΑΝΕΛ, πριν και μετά το δημοψήφισμα του 2015.
Η δεύτερη διάσπαση ήρθε χθες μετά το δημοψήφισμα που εξήγγειλε μεν, αλλά τελικώς δεν χρειάστηκε να πραγματοποιήσει ο Στέφανος Κασσελάκης, προκειμένου να διαγράψει μέρος της εσωκομματικής αντιπολίτευσης και να παραμείνει ο ίδιος κυρίαρχος στο κόμμα. Το δημοψήφισμα μπορεί να μην έγινε, αλλά το αποτέλεσμα, σε αντίθεση με το προηγούμενο, ήταν αυτό που επεδίωκε ο αρχηγός! Έφυγαν μόνοι τους και του άδειασαν τη γωνιά.
Και τα δυο δημοψηφίσματα, αυτό που έγινε το 2015 κι αυτό που δεν έγινε το 2023- αν και εντελώς άσχετα μεταξύ τους - επιβεβαιώνουν το ίδιο πράγμα: Οτι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα συνονθύλευμα πολιτικών τάσεων της λεγόμενης Αριστεράς που συνυπήρξαν ευκαιριακά λόγω της κρίσης κι έφτασαν να συναποτελούν ένα κόμμα εξουσίας το οποίο στην πραγματικότητα έχει κλείσει εδώ και καιρό τον πολιτικό του κύκλο.
Ο Αλέξης Τσίπρας, φυσικός ηγέτης αυτού του χώρου, δεν τόλμησε να παραδεχτεί και να αποδεχτεί αυτή την πραγματικότητα, αλλά προτίμησε να παρατείνει το χρόνο ζωής του ΣΥΡΙΖΑ μέσα από την οβιδιακή του μεταμόρφωση, κρατώντας τον ενωμένο, αν και γνώριζε και ο ίδιος ότι είχε δρομολογηθεί η πορεία προς τη στρατηγική του ήττα και ενδεχομένως και τη διάλυσή του.
Ο Στέφανος Κασσελάκης ήρθε στην ηγεσία χωρίς να έχει συνειδητοποιήσει τι ακριβώς εστί ΣΥΡΙΖΑ. Το διαπίστωσε γρήγορα, φρόντισε άλλωστε και ο ίδιος να επιταχύνει τις εξελίξεις - όντας από τη μια ανιστόρητος σε ό,τι αφορά τα πολιτικά ήθη και έθιμα του χώρου κι από την άλλη αποφασισμένος να τον μετατρέψει σε κάτι άλλο από αυτό που είναι σήμερα.
Το πρώτο βήμα για τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα Κασσελάκη συντελέστηκε με την απρόσμενη εκλογή του στην ηγεσία, που λειτούργησε σαν μια ισχυρή σεισμική δόνηση. Για την ακρίβεια ήταν σαν ένας ισχυρός μετασεισμός μετά τον κύριο σεισμό της εκλογικής του συντριβής. Ένας μετασεισμός που δεν άφησε τίποτα στη θέση του.
Το δεύτερο βήμα έγινε χτες με την εκβιαστική αποχώρηση της «Ομπρέλας» και των τεσσάρων υπό διαγραφή στελεχών. Σαν έτοιμοι από καιρό αποχαιρέτησαν τον ΣΥΡΙΖΑ παίρνοντας - υποτίθεται - μαζί τους την πληγωμένη αριστερή τους συνείδηση. Πού θα την πάνε και τι θα την κάνουν θα το μάθουμε προσεχώς.
Τα δυο αυτά βήματα, όμως, δεν είναι αρκετά για να μπορούμε να μιλήσουμε ακόμη για την πραγματική μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα Κασσελάκη. Για να συμβεί αυτό πρέπει να συμβούν πολλά ακόμη.
Στο εσωκομματικό πεδίο τα όσα συνέβησαν στην Κεντρική Επιτροπή δείχνουν ότι έπεται συνέχεια. Η μεν ομάδα Αχτσιόγλου μένει εντός κόμματος με καθαρή διάθεση αμφισβήτησης του αρχηγού και των αποφάσεων του. Οι δε «προεδρικοί» (με αναφορά στον Αλέξη Τσίπρα και διακριτικές αποστάσεις από τον Κασσελάκη) του έχουν τώρα λιγότερη εμπιστοσύνη, μιας και διαπίστωσαν στην πράξη ότι είναι αποφασισμένος να συγκρουστεί με όποιον διαφωνήσει μαζί του παραπέμποντας τη διαφορά στη βάση. Τι σημαίνει αυτό; Οτι μπορεί ανά πάσα στιγμή «για ψύλλου πήδημα» να βρεθούν στη θέση του Φίλη, του Σκουρλέτη, του Βίτσα, του Τζουμάκα, του Βούτση, του Τσακαλώτου, της Πέρκα και πάει λέγοντας…
Τα πιο δύσκολα, όμως, για τον Κασσελάκη δεν βρίσκονται εντός αλλά εκτός ΣΥΡΙΖΑ. Ο ίδιος, έχοντας μετατρέψει πλέον την πολιτική, εκλογική επανάκαμψη του ΣΥΡΙΖΑ σε προσωπικό του στοίχημα, θα κριθεί τους επόμενους μήνες για τις πολιτικές του θέσεις και τη δυνατότητα του να πείσει τους πολίτες ότι αποτελεί τον κυρίαρχο πόλο της αντιπολίτευσης και εναλλακτική λύση διακυβέρνησης. Εάν το ηγετικό του προφίλ εξαντληθεί στο εσωκομματικό ξεκαθάρισμα του ΣΥΡΙΖΑ, τότε όχι απλώς δεν θα είναι μέρος της λύσης αλλά, αντίθετα, θα αποτελεί μέρος του προβλήματος. Έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δυο ρεαλιστικοί δρόμοι υπάρχουν: Ή θα γράψει ο Στέφανος Κασσελάκης τους τίτλους τέλους και θα επιχειρήσει μια ουσιαστική επανίδρυση, χωρίς δεσμεύσεις από το παρελθόν, ή θα αναγκαστεί να κάνει ανακωχή με τους εσωκομματικούς του αντιπάλους που σύντομα θα συνειδητοποιήσει ότι είναι σαν τη Λερναία Ύδρα.