Οταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης υπουργοποίησε στην κυβέρνηση της ΝΔ τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, κάποιοι χάρηκαν, άλλοι ξαφνιάστηκαν, ορισμένοι ανακουφίστηκαν, οι περισσότεροι όμως, μάλλον δυσαρεστήθηκαν.
Αρκετοί «γαλάζιοι» τα έβαψαν μαύρα. Τον αντιμετώπισαν περίπου ως «σώγαμπρο» που ήρθε εκ μετεγγραφής από το ΠΑΣΟΚ για να καταλάβει υπουργικό θώκο τον οποίο πολλοί καλόβλεπαν.
Στο ΚΙΝΑΛ πάλι, δυσαρεστήθηκαν επίσης, αλλά για άλλους -εξίσου προφανείς – λόγους. Αντελήφθησαν ότι ένα στέλεχος με μακρά διαδρομή στην παράταξη της Κεντροαριστεράς με απήχηση στους κεντρώους και κεντροαριστερούς ψηφοφόρους συνιστά σημαντική αιμορραγία από το εκλογικό τους ακροατήριο μαζί με τις άλλες «πράσινες» μετεγγραφές Μητσοτάκη (Πιερρακάκη, Σκέρτσο, Μενδώνη κλπ).
Στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, δημιουργήθηκε αίσθηση προσμονής: Ο οικείος τους Χρυσοχοΐδης, θα επανέφερε συνθήκες που ήξεραν, μακριά από την παραλυσία που επικρατούσε επί ΣΥΡΙΖΑ. Στα Εξάρχεια και στο χώρο των αντεξουσιαστών, επικράτησε παγωμάρα.
Ο πολύπειρος Χρυσοχοΐδης, έκανε αυτό που ξέρει: Σήκωσε μανίκια και άρχισε τη δουλειά με πάθος νεοφώτιστου, όπως στις 8 Ιουλίου του μακρινού 1994 που αναλάμβανε υφυπουργός Εμπορίου με προϊστάμενο υπουργό τον Κώστα Σημίτη και πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου. Το άστρο του είχε αρχίσει να ανατέλλει. Μόλις πέντε χρόνια αργότερα αναλάμβανε υπουργός Δημόσιας Τάξης. Και το 2002 εξάρθρωσε την 17Ν, την ασύλληπτη από το 1974 σημαντικότερη τρομοκρατική οργάνωση της χώρας -εκείνη που δήθεν «ακουμπούσαν» επί χρόνια άλλοι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ -αλλά και τον ΕΛΑ και τον Επαναστατικό Αγώνα.
Είχε προλάβει στο μεταξύ να εισηγηθεί, ως γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, να αλλάξει το κόμμα όνομα και σύμβολα. Σχεδόν 20 χρόνια πριν.
Αναμφίβολα, το 2010 δεν ήταν καλή χρονιά για εκείνον: Σώθηκε παρά τρίχα από την δολοφονική απόπειρα εναντίον του με παγιδευμένο δέμα που άνοιξε ο υπασπιστής του Γιώργος Βασιλάκης, ο οποίος βρήκε ακαριαίο θάνατο. Μια τραγωδία που τον στιγμάτισε βαθιά.
To 2012, επί διακυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου, έκανε την μοιραία δήλωση, ότι δεν είχε διαβάσει το μνημόνιο, που θα του την χτυπούν όσα χρόνια και αν περάσουν. Ο Χρυσοχοΐδης, αποτραβήχτηκε σιγά σιγά από το ΠΑΣΟΚ και την ενεργή πολιτική σκηνή για λίγα «πέτρινα χρόνια», για να επιστρέψει θριαμβευτικά επί Κυριάκου Μητσοτάκη,για τέταρτη θητεία.
Κάθισε αγόγγυστα στην ηλεκτρική καρέκλα του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, με την πήχη να έχει τεθεί ψηλά. Στο πρώτο τεστ τον πυρκαγιών το καλοκαίρι του 2019, πήρε άριστα. Το ίδιο και στην κρίση του Μαρτίου του 2020 στον Εβρο με το μεταναστευτικό. Ακολούθησαν άγριες αντιπαραθέσεις με ΣΥΡΙΖΑ και αντιεξουσιαστές για αστυνομικές επεμβάσεις (Ινδαρές, εκκένωση καταλήψεων, συλλήψεις για τον διασυρμό του καθηγητή της ΑΣΟΕΕ κλπ).
Τα Εξάρχεια μπορεί να μην έγιναν Μονμάρτρη, αλλά δεν έχουν καμία σχέση πλέον με γκέτο. Στην όχι και τόσο επιτυχημένη αντίδραση της κυβέρνησης Μητσοτάκη στην κακοκαιρία Μήδεια, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης πήρε την ευθύνη και έκλεισε την εθνική οδό, δεχόμενος όλα τα πυρά. Ηταν ωστόσο μια σωστή απόφαση, τελικά.
Και μετά ήρθε η Greek Mafia.
Οι δολοφονίες και τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, μέρα μεσημέρι χάλασαν την εικόνα που είχε φιλοτεχνηθεί -όχι επικοινωνιακά, αλλά με ατελείωτες ώρες συσκέψεων και επιτελικών σχεδιασμών.
Φύσει και θέση πολιτικό ζώο, κατά την Αριστοτέλεια έννοια, ο Χρυσοχοΐδης έθεσε και την πολιτική διάσταση του πολέμου του οργανωμένου εγκλήματος, λέγοντας ότι απειλεί την ίδια τη δημοκρατία. Η ανάλυση σωστή, αλλά δεν έφτανε. Χρειάζονταν απτά αποτελέσματα.
Η δολοφονία του δημοσιογράφου Γιώργου Καραϊβάζ, το έγκλημα στα Γλυκά Νερά, η διπλή δολοφονία του επιχειρηματία και της συζύγου του στη Ζάκυνθο μέσα σε ένα χρόνο, η εξαφάνιση του χρυσαυγίτη Χρήστου Παπππά, αλλά και οι συνωστισμοί στις πλατείες εν μέσω καραντίνας, ήταν αναμφίβολα οι πιο δύσκολες στιγμές στην δίχρονη διαδρομή του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Μαζί με τη Νέα Σμύρνη και τα επεισόδια που ακολούθησαν.
Οι περισσότεροι προεξοφλούσαν ότι στον επικείμενο ανασχηματισμό θα πάρει πόδι -ασχέτως αν είναι μονίμως στους πιο δημοφιλείς υπουργούς της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Σενάριο που διακινούσαν, κυρίως, από το εσωτερικό της ΝΔ που άλλωστε θεωρούσαν τον Χρυσοχοΐδη «ξένο σώμα».
Λογάριαζαν ωστόσο χωρίς δύο βασικές παραμέτρους: Τον Μητσοτάκη που συνέχισε να τον εμπιστεύεται και το πείσμα του αγροτόπαιδου από τη Βέροια που ξύπνησε πιο άγριο.
Η κίνησή του να πάει στον Αρειο Πάγο έναν ογκώδη φάκελο με 500 ονόματα από το οργανωμένο έγκλημα ήταν μια έξυπνη αρχή για ό,τι επακολούθησε.
Ο Χρυσοχοΐδης «πήρε μπρος» και μαζί με τον επίσης έμπειρο υφυπουργό του Λευτέρη Οικονόμου, έφερε αποτέλεσμα. Με ένα σερί… 4-0 έφερε εις πέρας ισάριθμες υποθέσεις, αποδεικνύοντας ότι είναι για δύσκολες αποστολές.
Και όχι μόνο αυτά. Προσωπικά, θεωρώ ως σημαντικότερο βήμα του ως υπουργού το νέο οργανόγραμμα της Ελληνικής Αστυνομίας. Οι αλλαγές από την κορυφή μέχρι τη βάση που φιλοδοξεί να φέρει εις πέρας ανταποκρίνονται στη σύγχρονη αποστολή της ΕΛΑΣ η οποία ουσιαστικά (θα πρέπει να) υπηρετεί τον Πολίτη. Υπενθυμίζω, για την ιστορία, ότι ο θεσμός του Αστυνομικού της Γειτονιάς, πρωτοποριακός για τα ελληνικά δεδομένα έμπνευσης Χρυσοχοΐδη ήταν. Δυστυχώς ατόνησε. Αν προχωρήσει και σε βάθος την εσωτερική εκκαθάριση της Αστυνομίας από το «συνδικάτο του εγκλήματος» καθώς η έρευνα της ΕΛ.ΑΣ. και της ΕΥΠ από το 2017 εμπεριέχει εντυπωσιακό αποδεικτικό υλικό για τους εμπλεκόμενους αστυνομικούς, τότε θα έχει πετύχει το απόλυτο.
Εν κατακλείδι, ο Χρυσοχοΐδης αποδεικνύει γιατί ο Μητσοτάκης τον θεωρούσε ατού. Μπορεί να μην… διάβασε το μνημόνιο (δεν το πίστεψα ποτέ, παρά τις μετέπειτα εξηγήσεις του) αλλά διαβασμένος είναι. Και... στέλνει αδιάβαστους τους επικριτές του.