Αν προσπαθήσει να πάρει κανείς στα σοβαρά αυτά που συμβαίνουν στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, κινδυνεύει να πιστέψει ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει να ασχοληθεί με πολύ «σοβαρά θέματα», γι αυτό δεν προλαβαίνει να ασκήσει το θεσμικό του ρόλο.
Την τελευταία εβδομάδα, για παράδειγμα, θεωρητικά τουλάχιστον, η επικαιρότητα φαινόταν ευνοϊκή -μετά από πολύ καιρό - για τον ΣΥΡΙΖΑ. Στη Βουλή είχε τις λιγότερες απώλειες στο νομοσχέδιο για την ισότητα στο γάμο - σε σχέση με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ - οι αγροτικές κινητοποιήσεις του έδιναν πεδίο άσκησης αντιπολίτευσης, ακόμη και οι κινητοποιήσεις στην Παιδεία, με αφορμή το νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ, προσφέρονταν για πολιτικές παρεμβάσεις από ένα κόμμα εξουσίας.
Αντί για όλα αυτά, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε να ασχοληθεί με τα δικά του θέματα. Ποια είναι αυτά; Το εξής ένα: το ερωτηματολόγιο που έθεσε ο πρόεδρος στα μέλη, για να πληροφορηθεί την άποψη τους για τις πολιτικές θέσεις και τη στρατηγική του κόμματος. Αυτό το «διαβολικό» ερωτηματολόγιο, που έφτασε να ζητάει από τα μέλη να απαντήσουν αν θέλουν τον ΣΥΡΙΖΑ «αριστερό ή κεντροαριστερό» ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων στα κομματικά στελέχη που έθεσαν υπό αμφισβήτηση τον Κασσελάκη πέντε μόλις μήνες μετά την εκλογή του και λίγες μέρες πριν το συνέδριο. Μα, τι πραγματικά συνέβη έτσι ξαφνικά, λίγο μετά την πρώτη διάσπαση και τη δημιουργία της Νέας Αριστεράς και άρχισαν ξανά τα ίδια; Φταίει όντως το ερωτηματολόγιο; Φταίνε τα γκάλοπ που δείχνουν τον ΣΥΡΙΖΑ να μάχεται με το ΠΑΣΟΚ για τη δεύτερη θέση στις ευρωεκλογές; Φταίει που ο Κασσελάκης δεν συμβουλεύτηκε τα όργανα, πριν αποφασίσει να ρωτήσει τα μέλη τη γνώμη τους;
Προφανώς όλα αυτά έχουν παίξει το ρόλο τους. Αυτό όμως που κυρίως φταίει - και δεν διορθώνεται - είναι το γεγονός ότι στον ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθούν ακόμη σήμερα μετά την εκλογική τους συντριβή να αρνούνται την πραγματικότητα. Ποτέ δεν εξήγησαν στη βάση γιατί έφτασαν από το 32% στο 17%. Ποτέ δεν έψαξαν τους πραγματικούς λόγους, ποτέ δεν αναζήτησαν και δεν απέδωσαν ευθύνες. Ακόμη και ο Αλέξης Τσίπρας που αναγκάστηκε να παραιτηθεί υπό το βάρος της πρωτοφανούς εκλογικής του αποτυχίας, αντί να θεωρείται μέρος του προβλήματος, εμφανίζεται ακόμη σήμερα από τους περισσότερους στον ΣΥΡΙΖΑ ως ο αδικημένος της Ιστορίας.
Τα λεγόμενα «πρωτοκλασάτα» στελέχη της περασμένης δεκαετίας επίσης δείχνουν να μην έχουν καταλάβει τίποτα. Είτε αποχώρησαν και πήγαν στη Νέα Αριστερά, με ατζέντα που παραπέμπει στον παλιό ΣΥΡΙΖΑ, είτε παρέμειναν στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ και απαιτούν να διατηρήσουν τον πρωταγωνιστικό τους ρόλο. Πρωτοβουλίες που λαμβάνονται ερήμην τους με ερωτηματολόγια και άλλα τέτοια αρχηγικά «κόλπα» ισοδυναμούν με βόμβα στα θεμέλια του συστήματος στο οποίο βασίζουν την πολιτική τους ύπαρξη. Ένα σύστημα, ωστόσο, που έχει χάσει προ πολλού την αναφορά του στην κοινωνία, γι αυτό ο Κασσελάκης το αμφισβητεί με τόση άνεση και το προκαλεί μέχρι τελικής πτώσης.
Ο νέος πρόεδρος, που αμφισβητείται ευθέως από το κόμμα του αλλά ουσιαστικά το αμφισβητεί κι εκείνος, υποστηρίζει ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει». Αυτό που δεν έχει ξεκαθαρίσει είναι σε ποιον ακριβώς ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται. Σε αυτόν που απεβίωσε ως κόμμα εξουσίας στις τελευταίες εκλογές; Σε εκείνον που ο ίδιος φέρεται διατεθειμένος να υποβάλει σε ευθανασία; Σε κάποιον άλλον που έχει κατά νου και θέλει να φτιάξει εξ αρχής μαζί με τα μέλη του; Όσο αυτά τα ερωτήματα μένουν αναπάντητα ο αργός θάνατος του ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίζεται…