Σπάνια έχουν γίνει τόσες αστοχίες σε μία πολιτική κίνηση φυγής προς τα εμπρός, όπως συνήθως θέλουν οι πρωθυπουργοί να λειτουργεί ένας ανασχηματισμός.
Δύο μόνο περιστατικά θυμίζουν αυτό που έγινε τα τελευταία 24ωρα, αλλά πλέον φαντάζουν πολύ μικρά.
Το ένα ήταν η περίπτωση του Βασίλη Ράπανου: Στις 21 Ιουνίου 2012, ανακοινώθηκε η συμμετοχή του στην Κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά, αναλαμβάνοντας το Υπουργείο Οικονομικών της Ελλάδας. Λίγες μέρες αργότερα, στις 25 Ιουνίου επικαλούμενος λόγους υγείας αρνήθηκε τη θέση, πριν ακόμα ορκιστεί.
Το δεύτερο, ο ανασχηματισμός του… πατσά του Γιώργου Παπανδρέου, το 2010, όταν μετά από δωδεκάωρη (!) σύσκεψη, άρχισε τα τηλέφωνα σε υπουργούς και οι τελικές ανακοινώσεις έγιναν από τον Γιώργο Πεταλωτή στη 1:30 τα χαράματα…
Εν προκειμένω, τίποτα δεν λειτούργησε όπως θα ήθελε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Είναι προφανές ότι το μήνυμα του ανασχηματισμού (θα) ήταν η υπουργοποίηση του Ευάγγελου Αποστολάκη. Η σύλληψη της ιδέας ήταν καλή, αλλά απέτυχε παταγωδώς. Είτε από λάθος χειρισμούς του Μαξίμου, είτε από έλλειψη πολιτικής πείρας του ίδιου του πρώην υπουργού Αμυνας, που υποτίμησε πιθανόν, τις αντιδράσεις του ΣΥΡΙΖΑ, είτε από όλα μαζί, το αποτέλεσμα ήταν ένα φιάσκο.
Αντί ο Κυριάκος Μητσοτάκης να εμφανιστεί ως διεμβολιστής και προς τα αριστερότερα του ΚΙΝΑΛ, χρεώθηκε την αναδίπλωση Αποστολάκη – μετά την πίεση και τις κατηγορίες περί αποστασίας του Αλέξη Τσίπρα – και πήρε πίσω την τομή της ανεξαρτητοποίησης της Πολιτικής Προστασίας, μέχρι να βρει τον αντικαταστάτη υπουργό που θα αναλάβει το κρίσιμο πόστο. Από επιπολαιότητα αλλά και από τις ανιστόρητες (έως υστερικές) αιτιάσεις ΣΥΡΙΖΑ, «κάηκε» επικοινωνιακά μια κίνηση που θα μπορούσε να αποφέρει και πολιτικά αλλά και εθνικά οφέλη.
Από την άλλη, βγάζοντας εκτός κυβέρνησης τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσωποποιεί στην πράξη, τις ευθύνες για τις πυρκαγιές και νοηματοδοτεί τη «συγγνώμη» που είχε ζητήσει στο διάγγελμά του. Ωστόσο, παράλληλα, κάνει την Φώφη Γεννηματά να νιώθει δικαιωμένη, αφού ήταν εκείνη που είχε ζητήσει να απομακρυνθούν οι συναρμόδιοι υπουργοί, Χρυσοχοΐδης-Χαρδαλιάς, αίτημα που δεν είχε διατυπώσει ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι κατ’ εξοχήν αρμόδιος για τις πυρκαγιές δεν ήταν ο Μ. Χρυσοχοΐδης, ενώ ήταν το πρόσωπο που κατ' εξοχήν συμβόλιζε την Κεντροαριστερά, στην κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Οι αστοχίες δεν σταματούν εκεί. Το βασικό δόγμα του ανασχηματισμού είναι ότι δεν προαναγγέλλεται – όπως παλαιότερα και η υποτίμηση της δραχμής. Για ευνόητους λόγους. Στην προκείμενη περίπτωση ξεχειλώθηκαν όλα: Διαρροές, πιέσεις, γκρίνιες, ανακατωσούρα και κατέβασμα μολυβιών ήταν μερικά μόνο από τα βλαβερά συμπτώματα που παρατηρήθηκαν όλες αυτές τις τελευταίες ημέρες. Απόρροια αυτών, οι σπασμωδικές κινήσεις: Μόλις το απόγευμα της Δευτέρας ανακοινώθηκε συνεδρίαση του υπουργικού για σήμερα, κίνηση που σηματοδοτούσε ότι ο ανασχηματισμός πάει για λίγα 24ωρα – έστω – αργότερα. Ωστόσο, επειδή άρχισε να κακοφορμίζει η πληγή με τις διαρροές, αποφασίστηκε η εσπευσμένη ανακοίνωση του ανασχηματισμού για το πρωί της Τρίτης και η μετάθεση του υπουργικού, υπό το νέα του σύνθεση πλέον, για την Πέμπτη.
Στο μεταξύ, ήταν στραβό το κλήμα το έφαγε και ο γάιδαρος: Κάποια αποτυχημένη «διαρροή» (ή διαστρέβλωσή της) που εμφάνιζε το Μαξίμου να συνιστά αφενός «στρατηγική υπομονή» αλλά και να παραδέχεται εμμέσως πιέσεις από εξωθεσμικούς παράγοντες για την διατήρηση ή την υπουργοποίηση στελεχών, επέφερε ένα ακόμη πλήγμα.
Αν σε όλα αυτά προσθέσει κανείς και τις αναμενόμενες πικρίες όσων βουλευτών δεν υπουργοποιήθηκαν – και είναι πολλοί – αλλά και τις εσωκομματικές ισορροπίες που τηρήθηκαν, η εικόνα του ανασχηματισμού δείχνει να είναι αυτό που έλεγε ο Μπλερ κάποτε: «Όταν κάνεις ανασχηματισμό δημιουργείς πολλούς δυσαρεστημένους: Πρώτα απ΄όλα αυτόν που φεύγει, εν συνεχεία αυτόν που νομίζει ότι θα εισέλθει στην κυβέρνηση και τελικά μένει απέξω και αυτόν που μένει στην κυβέρνηση που λέει «τι είχα τι έχασα». Ο μόνος ικανοποιημένος από έναν ανασχηματισμό είναι αυτός που μπαίνει στην κυβέρνηση για πρώτη φορά».