Υπήρξε πάγια τακτική όλων των αδύναμων που βρίσκονταν εν αμύνη: Από τους περσικούς μέχρι τους Ναπολεόντειους πολέμους και από την προέλαση του Μεγ. Αλεξάνδρου στην Ασία μέχρι την σοβιετική υποχώρηση στα στίφη του Χίτλερ στις αχανείς ρωσικές στέπες.
Μπροστά στην υπεροπλία του αντιπάλου, οι αμυνόμενοι υποχωρούσαν, καίγοντας τα σπαρτά για να μην βρίσκουν να φάνε τα αντίπαλα στρατεύματα και τα υποζύγιά τους. Γεγονός που δυσκόλευε αφάνταστα τις επιμελητείες του επιτιθέμενου. Με άλλα λόγια όπου κι αν πήγαιναν οι προελαύνοντες, έβρισκαν «καμμένη γη».
Αυτή την δοκιμασμένη τακτική ακολουθεί, ως φαίνεται, ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Τη ρητορική περί «καμμένης γης», τα υιοθέτησε πρώτος το 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου - ένα από τα ινδάλματα του σημερινού πρωθυπουργού. Το ίδιο έπραξε και ο Αλέξης Τσίπρας το 2015 και χρησιμοποιεί ακόμη και σήμερα το ίδιο επιχείρημα. Αλλωστε, όπως είπε και η Θεανώ Φωτίου «εμείς κυβερνάμε μόλις 9 μήνες».
Μετά την εκλογική πανωλεθρία στις ευρωεκλογές και την αυτοδιοίκηση, ο ΣΥΡΙΖΑ ξέρει ότι «το ματσάκι δεν γυρίζει».
Ολες οι κινήσεις το τελευταίο διάστημα δείχνουν την απεγνωσμένη προσπάθεια ενός απερχόμενου καθεστώτος να συντηρήσει ό,τι μπορεί ενόψει της επερχόμενης ήττας αλλά και να ναρκοθετήσει τον δρόμο για την επόμενη κυβέρνηση.
Οι προεκλογικές παροχές (ψίχουλα σε σχέση με ό,τι έχει πάρει), που βαφτίστηκαν «13η σύνταξη» αντί για επίδομα (ελπίζω να με συγχωρέσει ο κ. Μπαλάφας παρότι δεν εργάζομαι στην ΕΡΤ) οι 120 δόσεις, η μείωση ΦΠΑ, είναι μια νάρκη σε βάθος διετίας ύψους 6 δισ. ευρώ. Και το ναρκοπέδιο θα κληθεί να καθαρίσει η επόμενη κυβέρνηση.
Οσο για τις αθρόες προσλήψεις και μετατάξεις ημετέρων, συγγενών και πιστών φίλων από υπουργεία στη Βουλή, είναι ένα ακόμη δείγμα «της πιο αηδούς μορφής πολιτικής» που έλεγε και ο Λάμπρος Κωνσταντάρας στο «Υπάρχει και Φιλότιμο». Ενας παλαιοκομματισμός που απλώς αποφλοιώνει το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς. Και επιβεβαιώνει ότι και ένας νέος ηλικιακά μπορεί να είναι τόσο πολιτικάντης, όσο και πολλοί εκ των προκατόχων του.
Ο Αλέξης καίει τα σπαρτά συνειδητά: Για να περισώσει ό,τι μπορεί και την επόμενη ημέρα να επιδοθεί στο προσφιλές του σπορ της εξαγριωμένης αντιπολίτευσης. Ευελπιστώντας μάλιστα να «κατεβάζει κόσμο στο δρόμο», κάτι που ουδέποτε ο ίδιος συνάντησε στα τέσσερα χρόνια που διακυβέρνησε. Γι’ αυτό άλλωστε και εξελίχθηκε στο αγαπημένο παιδί των «φρουιζελέδων» δανειστών.
Το κακό με την μέθοδο της καμμένης γης είναι ότι δεν πεινάει μόνο ο «εισβολέας» αλλά και ο ίδιος ο λαός. Αλλά ο λαός, μάλλον είναι «παράπλευρη απώλεια» για εκείνους που, δήθεν, κόπτονται για την ευημερία του.
Και επιπλέον κατά τους κυβερνώντες, ο λαός δεν είναι σοφός. Το είπε με απολύτως κυνικό τρόπο ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας στην συνέντευξή του στην ΕΡΤ. Οταν ένας πρωθυπουργός προεκλογικά, απειλεί εκβιαστικά και, αφού έχει υποστεί πανωλεθρία, ρίχνει την ευθύνη στον λαό, λέγοντας ότι με την ψήφο του έθεσε σε κίνδυνο τις παροχές που είχε τάξει, σημαίνει ότι δεν έχει αντιληφθεί το εκλογικό μήνυμα.
Η άποψη «δεν φταίω εγώ που έχασα, εσείς φταίτε που δεν με πιστέψατε. Τώρα θα τα λουστείτε» είναι μια νοοτροπία βαθιά αντιδημοκρατική. Και αυτή είναι ίσως η χειρότερη παρακαταθήκη για την Αριστερά -ακόμη και από την «καμμένη γη».