Αυτήν την στιγμή που ο πλανήτης και κυρίως η Γηραιά Ήπειρος, μαστίζεται από την πανδημία του Covid-19, ίσως πρέπει να αποφασίσουμε, τι Ευρώπη επιθυμούμε.
Η διαφορετική προσέγγιση και διαχείρηση της επιδημίας, ήταν μια ακόμη διαπίστωση των αποστάσεων μεταξύ των μελών, τόσο της ΕΕ και ειδικότερα της Ευρωζώνης.
Η Γερμανία που την έχει αντιμετωπίσει αποτελεσματικότερα από τους υπόλοιπους, Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, αλλά και Ηνωμενο Βασίλειο, έχει τελείως διαφορετική οργάνωση του συστήματος υγείας, κυρίως λόγω του ομοσπονδιακού χαρακτήρα του κράτους, καθώς και του πλεονάσματος πληρωμών, θέμα που αποτελεί πολυτέλεια για τα περισσότερα μέλη της ΕΕ.
Στηριζόμενη λοιπόν σε αυτήν την οικονομική επάρκεια, η Γερμανία και οι περί αυτήν, Ολλανδία, Αυστρία, Φινλανδία, Βαλτικές Χώρες, αρνούνται την βοήθεια προς τα υπόλοιπα κράτη, είτε μέσω έκδοσης ευρωομολόγων, είτε με άλλο τρόπο, ο οποίος θα αμοιβαιοποιεί το βάρος του χρέους που θα δημιουργηθεί.
Θέλουν να διατηρήσουν τους κανόνες που διέπουν την λειτουργία της ευρωπαϊκής οικονομίας, όπου το κάθε κράτος θα επωμίζεται τα δικά του βάρη, προερχόμενα από την δημοσιονομική διαχείρηση του καθενός ξεχωριστά.
Αυτό ισχύει φυσικά, όταν ένα κράτος-μέλος εκτροχιάζεται από την κανονικότητα, δηλαδή από τους κανόνες χρηστής οικονομικής διαχείρισης.
Για αυτον τον λόγο άλλωστε δημιουργήθηκε ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας, επ’ευκαιρεια της ελληνικής κρίσης το 2010. Στην προκειμένη συγκυρία όμως, κανένας δεν έσφαλε δημοσιονομικά. Οι αναμενόμενες τεράστιες οικονομικές επιπτώσεις της υγειονομικής κρίσης, πληγούν ήδη τους πάντες στην υφήλιο και ακόμα περισσότερα στην Ευρώπη.
Πρόκειται για πρωτοφανή κατάσταση, χειρότερη και από μεταπολεμική και ως τέτοια θα πρέπει να αντιμετωπιστεί από τους ευρωπαίους ηγέτες. Δεν υπάρχουν περιθώρια για αυστηρούς όρους και μνημόνια δανεισμού, όπως προβλέπεται από την ενεργοποίηση του ΕΣΜ.
Η ΕΕ οφείλει να βοηθήσει γενναιόδωρα όλα τα μέλη της, ούτως ώστε να περιορίσουν κατά το καλλιτερο δυνατό, τις τραγικές οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις της επιδημίας. Πρέπει επιτέλους να στείλει σαφή μηνύματα κυρίως στους ευρωπαίους πολίτες, ότι η ΕΕ υπάρχει στην πράξη και όχι μόνο στα επιτελεία των Βρυξελλών.
Η Ευρώπη χρειάζεται να ενωθεί επιτέλους, προς όφελος των πολιτών της.
Προς αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να υιοθετηθεί η πρόταση του Γάλλου Προέδρου Εμμανουέλ Μακρον, για κοινή ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική, με κοινούς κανόνες επιτοκίων δανεισμού, φόρων, κλπ, κάτω από έναν Ευρωπαίο Υπέρ-υπουργό Οικονομίας.
Όπως επίσης είναι αναγκαία η δημιουργία κοινού Ευρωπαϊκού Στρατού, ο οποίος θα αποτελέσει την βάση για μια κοινή Ευρωπαϊκή Εξωτερική Πολιτική, που αποδεικνύεται αναγκαία, ούτως ώστε η ΕΕ να συμμετέχει στις ραγδαίες γεωπολιτικές εξελίξεις, ισότιμα με ΗΠΑ και Κίνα.
Ξεκινώντας λοιπόν από την οικονομική βοήθεια, ας είναι η κρίση του κορονοϊού, η αφορμή για την δημιουργία μιας ΕΕ, πραγματικά ενωμένης και αλληλέγγυας, όπως πρέπει να είναι και όπως την ονειρεύεται η συντριπτική πλειονότητα των ευρωπαίων.
*Ο Νίκος Μπάρδης είναι ανώτατο στέλεχος της VEOLIA, πρώην Διευθ. Σύμβουλος της ΕΥΔΑΠ και υπήρξε για δύο και πλέον δεκαετίες ανώτατο στέλεχος της γαλλικής, πολυεθνικής εταιρείας υδάτων Generale Des Eaux.