Και να που οι «Κασσάνδρες» διαψεύσθηκαν! Η πανεπιστημιακή αστυνομία, μια προεκλογική δέσμευση, παίρνει σάρκα και οστά.
Ξεκίνησε η 4μηνη εκπαίδευση των στελεχών της και η παρουσία του υπουργού Προστασίας του Πολίτη Τάκη Θεοδωρικάκου στην έναρξη των μαθημάτων είναι κίνηση ισχυρού συμβολισμού αλλά και ουσίας.
Πολλοί με ρώτησαν γιατί η κυβέρνηση δε «βάζει νερό στο κρασί της».
Γιατί δεν κάνει λίγο πίσω, βρε αδελφέ. Αφού το θέμα είναι «καυτή πατάτα».
Και αυτά τα λένε ψηφοφόροι της ΝΔ!
Έχουμε, βλέπετε, υποστεί έναν κοινωνικό μιθριδατισμό.
Τόσα χρόνια δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα μικρές δόσεις από το δηλητήριο της παρανομίας και τραμπουκισμού, που πλέον έχουμε πάθει κάποιου είδους ανοσία.
Μας ενοχλεί μεν, το έχουμε συνηθίσει δε. Και ως γνωστόν, «έξις δευτέρα φύσις».
Μια ιστορική αναδρομή είναι απαραίτητη για να δούμε πώς φτάσαμε στη δημιουργία ενός σώματος αποκλειστικά για πανεπιστημιακές σχολές.
Τα πανεπιστήμια ως χώροι εκπαίδευσης και ελεύθερης διακίνησης ιδεών αποτελούν μια μικρογραφία της κοινωνίας, με όλες τις κατηγορίες ανθρώπων, όπως οπουδήποτε αλλού.
Με δεδομένο ότι το έγκλημα είναι σύμφυτο με την ανθρώπινη δραστηριότητα, η πρόκληση της αντιμετώπισής του είναι προφανής.
Τα δε ελληνικά πανεπιστήμια έχουν τα γνωστά εγγενή προβλήματα παραβατικότητας, τα οποία παγιώθηκαν επί σειρά ετών σε σημείο που να έρχονται αυτομάτως στο μυαλό μας κάθε φορά που σκεφτόμαστε την ανώτατη παιδεία στην Ελλάδα.
Εδώ έγκειται ο πυρήνας της στρέβλωσης.
Παρά το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι στα πανεπιστήμια λαμβάνουν χώρα πράξεις κακουργηματικού χαρακτήρα, που εκτείνονται από ξυλοδαρμούς μέχρι βιασμούς και κάθε είδους εξευτελισμούς φοιτητών και διδασκόντων, όλα αυτά καλύπτονται από έναν μανδύα επαναστατικό.
Από μια ψευδαίσθηση ότι οι κακοποιοί είναι απλώς «οργισμένα νιάτα», που ουσιαστικά δεν βλάπτουν κανέναν.
Εθίσαμε γενιές και γενιές στην ιδέα ότι δεν πρόκειται για «κανονικούς» κακοποιούς αλλά για εξεγερμένους νέους που «εκτονώνονται», άρα ας μην ασχολούμαστε και, κυρίως, ας μην τους εξισώνουμε με τους κακοποιούς του δρόμου.
Η δε φρασεολογία που χρησιμοποιείται είναι ενδεικτική. «Αντιεξουσιαστής», αντί για κακοποιός. «Χώροι αυτοοργάνωσης και ελεύθερης έκφρασης», αντί για παράνομα καταληφθέντες χώρους δημοσίου συμφέροντος.
Όλα αυτά εξωράιζαν την κατάσταση και συνέβαλλαν στη δημιουργία της εσφαλμένης εντύπωσης ότι το έγκλημα στα πανεπιστήμια είναι «κάτι διαφορετικό».
Η κοινωνία -μαζί και η πολιτεία- ωρίμασαν όμως, και δεν αποδέχονται θύλακες παρανομίας πουθενά στην επικράτεια.
Πολλοί ρωτούν γιατί απαιτείται ειδικό σώμα για τα ΑΕΙ και δεν αρκούμαστε στο έργο της αστυνομίας, που, πλέον, έτσι κι αλλιώς μετά την κατάργηση του ασύλου, μπορεί να παρεμβαίνει σε πανεπιστημιακούς χώρους.
Οι λόγοι είναι πολλοί.
Πρώτα από όλα, η προαναφερθείσα βαθιά ανομία που υφίσταται στις σχολές επί δεκαετίες, πρέπει πρώτα από όλα να παταχθεί σε επίπεδο συμβολισμού.
Η πολιτεία ελέγχει πλέον και η παρουσία ένστολων στα πανεπιστήμια συμβολίζει την κρατική παρουσία για την παροχή ασφάλειας σε φοιτητές και καθηγητές, κάτι που αποτελεί καθήκον της συντεταγμένης πολιτείας.
Εν ολίγοις, η πολιτεία λέει «είμαστε εδώ, ασκούμε τα καθήκοντά μας και δεν φοβόμαστε».
Οι στολές συμβολίζουν την κρατική παρέμβαση με τρόπο φανερό και υπερήφανο!
Το κράτος είναι αδιανόητο να κρύβεται και οι κρατικοί λειτουργοί να μην είναι εμφανείς σε πολίτες.
Άλλοι ρωτούν γιατί δεν οπλοφορεί.
Λόγω των ιδιαιτεροτήτων του χώρου, προκρίθηκε -και ορθώς- το μοντέλο της ήπιας αστυνόμευσης.
Οι αστυνομικοί θα επιβάλλονται με το κύρος τους και θα έχουν μόνο τα στοιχειώδη μέτρα αυτοπροστασίας.
Για τα πιο βαριά αδικήματα, η παρέμβαση ενόπλων τμημάτων είναι δεδομένη.
Η λαϊκή εντολή ήταν σαφής.
Ως εδώ.
Την εντολή υλοποιεί ένας υπουργός που διακηρύσσει την αταλάντευτη πολιτική βούληση της κυβέρνησης να μπει τέλος στην ανομία, το μπάχαλο, την παραβατικότητα.
Να αποδοθεί το Πανεπιστήμιο στους μοναδικούς θεσμοθετημένους χρήστες του.
Στους καθηγητές, στους φοιτητές και στο προσωπικό.
Χωρίς αστερίσκους, υποσημειώσεις, ακτιβισμούς και επαναστάσεις των μολότοφ και των ξυλοδαρμών.
Στην πραγματική ακαδημαϊκή ελευθερία και στο πραγματικό άσυλο ιδεών.
Ένας κούκος όμως ποτέ δεν είναι αρκετός για να έλθει η πολυπόθητη Άνοιξη στα πανεπιστήμια.
Οι κοινωνικές αλλαγές απαιτούν κοινωνικές συγκλίσεις και επίδειξη αποφασιστικότητας από πολλούς κοινωνικούς εταίρους.
Είναι απαραίτητη η συνδρομή των πρυτανικών αρχών.
Η πολιτεία, πλέον, τους στηρίζει εμπράκτως.
Με έργα και όχι με βερμπαλιστικές υπεκφυγές, όπως γινόταν επί δεκαετίες.
Η συντεταγμένη πολιτεία παίρνει πίσω τα ηνία από το περιθώριο, στο οποίο είχε σιωπηλά εκχωρήσει εξουσίες.
Ο νόμος είναι νόμος για όλους. Στις σύγχρονες δυτικού τύπου δημοκρατίες δεν γίνεται διαχωρισμός σε… επαναστάτες, οπαδούς του Τσε Γκεβάρα , βουλευτές και πολίτες.
Η εποχή του Μαυρογιαλούρου έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
Η ισονομία, η ασφάλεια ως προϋπόθεση της ευημερίας και η κοινωνική ειρήνη δεν είναι δεξιές πολιτικές.
Είναι κοινωνική απαίτηση.
Η κυβέρνηση το έχει καταλάβει και προχωρά.
Διότι ξέρει ότι δεν έχει πολιτικό κόστος όταν υλοποιεί τις δεσμεύσεις της, αλλά όταν τις αγνοεί.
Ας επιλέξουν όλοι οι υπόλοιποι φορείς, από τις πρυτανικές αρχές μέχρι τα πολιτικά κόμματα, με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν.
Τα διλήμματα είναι ξεκάθαρα πλέον: Θα συνταχθούν με το κυρίαρχο ρεύμα της κοινωνίας ή με το περιθώριο; Με την ευνομία, την ευταξία και την κανονικότητα ή με τις στρεβλώσεις και την παρανομία;
Η εποχή που κάποιος ήταν «και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ» έχει παρέλθει και μαζί της οι παθογένειες όσων δεν είχαν το σθένος να κοιτάξουν μπροστά.
*Ο Κωνσταντίνος Δούβλης είναι εγκληματολόγος, διδάκτωρ κοινωνιολογίας της αστυνόμευσης.