Η επικείμενη υπερψήφιση από τη Βουλή της πολυσυζητημένης τροπολογίας Καιρίδη στο μεταναστευτικό με πλειοψηφία άνω των 250 βουλευτών είναι μια καλή αφορμή για να διαπιστώσουμε πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα στο πολιτικό σκηνικό και πόσο δεν ισχύουν πια τα παλιά κομματικά στερεότυπα. Άλλωστε, όπως έχει αποδειχτεί αρκετές φορές στο πρόσφατο παρελθόν, οι σύγχρονες προκλήσεις δεν αντιμετωπίζονται με ιδεολογικές, κομματικές παρωπίδες.
Η τροπολογία για το δικαίωμα των μεταναστών που έχουν συμπληρώσει τουλάχιστον τρία χρόνια παραμονής στην Ελλάδα και εργάζονται να μένουν νόμιμα στη χώρα όσο έχουν εργασία αναμένεται να ψηφιστεί από όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, πλην αυτών της Άκρας Δεξιάς. Είναι η πρώτη φορά που μια τέτοια διαχωριστική θα κάνει την εμφάνισή της τόσο καθαρά στο επίπεδο της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Και είναι μια καλή αρχή για να αναζητήσουν τα κόμματα αυτά που μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο συναίνεσης, παρά τις σοβαρές ιδεολογικές, πολιτικές διαφορές ανάμεσα τους.
Το γεγονός ότι η τροπολογία Καιρίδη δίνει την αφορμή μιας ευρείας δημοκρατικής, κοινοβουλευτικής συναίνεσης μας βοηθά να αντιληφθούμε ότι τα κόμματα εξουσίας αλλάζουν και δεν έχουν πλέον σχέση με τον παλιό τους εαυτό. Ίσως, άλλωστε, για αυτόν ακριβώς τον λόγο μπορούν πλέον να συναινούν σε κάποιες αυτονόητες πολιτικές επιλογές που επιβάλλει η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών.
Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν έχει σχέση με την κλασική Δεξιά. Αυτό έχει γίνει σαφές εδώ και πολλά χρόνια, επιβεβαιώνεται όμως ακόμη πιο καθαρά σήμερα με την αντίδραση που προκαλούν στο εσωτερικό της ΝΔ βασικές πολιτικές επιλογές του πρωθυπουργού στα εθνικά θέματα (ελληνο-τουρκική προσέγγιση), στο μεταναστευτικό (νομιμοποίηση εργαζόμενων μεταναστών), στα ανθρώπινα δικαιώματα (δέσμευση για ισότητα στον γάμο).
Στον ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα επίσης έχουν αλλάξει. Ο Στέφανος Κασσελάκης βλέπει θετικά την ατζέντα «νόμος και τάξη», την επένδυση της Cosco στο λιμάνι, τις αμυντικές δαπάνες και την παραγωγή πλούτου.
Η παλιά ΝΔ δεν μοιάζει πολύ με τη σημερινή, ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ ακόμη λιγότερο, όσο για το ΠΑΣΟΚ, το οποίο ούτως ή άλλως έχει υποστεί οβιδιακές μεταμορφώσεις, η αναζήτηση της νέας του ταυτότητας παραμένει μια μεγάλη πρόκληση: για παράδειγμα, θα ακολουθήσει τον δρόμο του Γιώργου Παπανδρέου, που πρώτος επεδίωξε την ίδρυση μη κρατικών ΑΕΙ πριν από πολλά χρόνια, ή θα αντιταχθεί θεωρώντας την ίδρυσή τους «ταξική και ελιτίστικη επιλογή»;
Είναι φανερό ότι βρισκόμαστε σε μια περίοδο που πολλά επανεξετάζονται και επαναπροσδιορίζονται. Τα κόμματα και οι αρχηγοί που θα φανούν πιο προσαρμόσιμοι στη νέα εποχή θα επιβιώσουν και θα πρωταγωνιστήσουν. Ο Μητσοτάκης το έχει ήδη καταφέρει και συνεχίζει την προσπάθεια. Και φαίνεται πως ο ανταγωνισμός λειτουργεί προς όφελος και των υπολοίπων!