Μπορεί μια συνέντευξη διάρκειας 2 ωρών και 10 λεπτών να σε κρατήσει καθηλωμένο; Οπως απέδειξε η συνέντευξη Τσίπρα σε Κοσιώνη-Παπαχελά, μπορεί.
Ο εμπειρότατος Παπαχελάς, της αμερικανικής σχολής δημοσιογραφίας, στιβαρός, σοβαρός, κοφτός, άμεσος, με ερωτήσεις to the point, έκανε τη δουλειά του όπως ξέρει, φέρνοντας σε δύσκολη θέση τον πρωθυπουργό. Με φλεγματική ψυχραιμία Βρετανού, κράτησε άψογα τις ισορροπίες, ακόμη και όταν έθετε ερωτήματα που έμοιαζαν αγενή, όπως το «δείχνει ανευθυνότητα η στάση σας», ή «ήσασταν στα σοβαρά προετοιμασμένος για τη διαπραγμάτευση του ’15;», ή το αν θα γυρίσει ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση στο 3%.
Η Σία Κοσιώνη χειρίστηκε με επαγγελματισμό τη συνέντευξη ως οικοδέσποινα, έθεσε σκληρές ερωτήσεις, δεν «τσίμπησε» στις συνειδητά προκλητικές -που έγιναν και προσωπικές- επιθέσεις του Αλέξη Τσίπρα εναντίον της. Ο πρωθυπουργός ήξερε φυσικά ότι απευθύνεται στη σύζυγο του Κώστα Μπακογιάννη και επιχείρησε να το εκμεταλλευτεί μικροπολιτικά. Μόνο που αφενός ο Ρουσσώ έχει λύσει από την εποχή του Διαφωτισμού τα περί οικογενειακής ευθύνης, αφετέρου η εξ αγχιστείας συγγένεια δεν αποκλείει την ιδιότητα του δημοσιογράφου ή του ενεργού πολίτη. Ο Αλέξης Τσίπρας θα μπορούσε να έχει απέναντί του τη μάνα του Θάνου Αξαρλιάν, τον εξάδελφο του Παύλου Φύσσα ή τον γαμπρό ενός θύματος στο Μάτι, που θα δικαιούνταν να μάθουν.
Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας ομολογουμένως αιτιολόγησε τη φήμη του ως «πολιτικού ζώου» κατά την αριστοτέλεια λογική. Τόλμησε την «απόβαση» στο Νέο Φάληρο, μέσα στην έδρα όσων θεωρούσε αντιπάλους του. Μόνο που δεν παραδέχθηκε ποτέ ότι ο ίδιος λειτούργησε διχαστικά χωρίζοντας τα Μέσα σε «φιλικά» και «εχθρικά». Για την ακρίβεια, δεν παραδέχτηκε πουθενά ούτε ένα δικό του λάθος. Για όλα έφταιγαν οι άλλοι: Ο Βαρουφάκης, οι υπουργοί του, οι πυροσβέστες, οι Ευρωπαίοι, τα ΜΜΕ, ο Καραμανλής (που όψιμα τον βάφτισε «εχθρό»), ο Σαμαράς, ο Παπανδρέου. Οπως -σωστά- έγραψε ο Βαρουφάκης, ο Τσίπρας έπρεπε να παραδεχθεί είτε ότι ήταν ένοχος είτε ότι ήταν αφελής. Επέλεξε το δεύτερο. Το αν έπεισε κάποιους αφελείς, αυτό είναι άλλο ζήτημα.
Εξάλλου, από πότε οι πολιτικοί διαλέγουν φιλικά ΜΜΕ; Ο Ανδρέας Παπανδρέου -τον οποίο ο Τσίπρας υμνεί μπας και κλέψει καμία ψήφο από το ΚΙΝΑΛ- το 1981 είχε δώσει την πρώτη του συνέντευξη στο ABS και αργότερα στο CBS, απέναντι σε επιθετικούς δημοσιογράφους, οι οποίοι απλώς έκαναν καλά τη δουλειά τους, ρωτώντας ακόμη και αν ο Καντάφι είχε χρηματοδοτήσει τον προεκλογικό αγώνα του ΠΑΣΟΚ.
Το χειρότερο από όλα δεν ήταν ότι ο Τσίπρας έδειξε να μην καταλαβαίνει γιατί τον «μαύρισε» ο ελληνικός λαός.
Ούτε καν όταν επιχειρούσε να δικαιολογήσει -με επιχειρήματα δημοτικού- την εβδομάδα που το παιδί από τους Αμπελόκηπους, που «είναι ένας από μας και μεσαία τάξη» όπως μας διαβεβαίωσε, απλώς… «βρέθηκε στο σκάφος μιας συνεργάτιδάς του»!
Η χειρότερη στιγμή ήταν όταν αναφέρθηκε στην τραγωδία στο Μάτι. Θεωρώ αδιανόητο ένας πρωθυπουργός να λέει χωρίς ίχνος αιδούς ότι αιφνιδιάστηκε επειδή δεν ήξερε ότι… ήταν live στο Κέντρο Επιχειρήσεων, ότι οι υπουργοί του είχαν παγώσει επειδή ήταν μπροστά οι κάμερες. «Το τελευταίο που με ένοιαζε ήταν η επικοινωνιακή διαχείριση», ισχυρίστηκε, για να προσθέσει ότι «έβλεπε τις κάμερες αλλά δεν ήξερε ότι ήταν... live»! Οπως και ότι ο ίδιος ήξερε από… φήμες για 1-2 νεκρούς από αναθυμιάσεις.
Ας δεχθούμε, για την ανάγκη της συζήτησης, ότι ο πρωθυπουργός της χώρας είχε… κλειστό το κινητό του εν πτήσει. Από πού το πληροφορήθηκε ο Αλέξης Τσίπρας; Από το αεροδρόμιο της Ελευσίνας, όπου προσγειώθηκε, μέχρι το Χαλάνδρι θα μπορούσε απλώς να ανοίξει ένα ραδιόφωνο -έστω τον… εχθρικό του ΣΚΑΪ. Θα μπορούσε να τηλεφωνήσει στον φίλο του τον Παύλο Πολάκη, στον Νίκο Τόσκα, στον αρχηγό της ΕΛ.ΑΣ. και στον αρχηγό της Πυροσβεστικής. Το έκανε; Προφανώς. Δεν άντεχε όμως να το πει στον αέρα. Γιατί θα κατέρρεε το αφήγημα και το χυδαίο επικοινωνιακό σόου που είχε στήσει το μοιραίο εκείνο βράδυ.
Με τη συνέντευξη στον ΣΚΑΪ ο Τσίπρας επεδίωκε να επιστρέψει στην κανονικότητα: Στον ρόλο της αντιπολίτευσης την επομένη των εκλογών που έχει ανάγκη κάθε είδους προβολή έστω και από Μέσα που δεν θα μπορεί να ελέγχει.
Πάντως, θα προτιμούσα ο Τσίπρας να είχε τολμήσει μια τέτοια συνέντευξη στην παντοδυναμία του, όχι τώρα που άπαντες τον αντιμετωπίζουν ως αντιπολίτευση και ο ίδιος μοιάζει παραδομένος.
Και θα ήταν καλή ιδέα ο Κυριάκος Μητσοτάκης να δώσει μια τέτοια συνέντευξη, απαντώντας σε επιθετικές ερωτήσεις. Γιατί η δημοσιογραφία δεν είναι λιβάνισμα.
Και γι’ αυτό η συνέντευξη Τσίπρα σε Κοσιώνη-Παπαχελά ήταν μια εξαιρετική στιγμή δημοσιογραφίας.
ΥΓ.1: Το «εν τοιαύτη περιπτώσει» δεν είναι το ίδιο με το «εν πάση περιπτώσει», Αλέξη.
ΥΓ.2: Η μόνη στιγμή αλήθειας του Τσίπρα ίσως ήταν ότι «στο Μέγαρο Μαξίμου μπορεί να μπει ο καθένας κάποια στιγμή». Είναι ο ίδιος ζωντανή απόδειξη...