Υπάρχουν κάποιες μάχες στην πολιτική που πριν καν δοθούν μοιάζουν να έχουν κριθεί.
Όχι τόσο γιατί φαίνεται εκ των προτέρων ποιος θα τις κερδίσει, αλλά γιατί εκ των πραγμάτων αποδεικνύονται αχρείαστες. Δεν σημαίνουν τίποτε, όσο κι αν οι μονομάχοι προσπαθούν να πείσουν ότι από την έκβασή τους ίσως κριθεί ο ρους της Ιστορίας. Κάπως έτσι μοιάζει σήμερα η μάχη ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ για τη δεύτερη θέση στις ευρωεκλογές. Η άποψη που έχει επικρατήσει είναι ότι ο νικητής τα παίρνει όλα και ο ηττημένος πάει… άκλαυτος. Είναι, όμως, έτσι;
Πρώτα απ’ όλα ουδείς μπορεί να υποστηρίξει στα σοβαρά ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ σήμερα έχουν τόσο μεγάλες διαφορές, ώστε η επικράτηση τους ενός ή του άλλου στον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς να συνεπάγεται πολύ διαφορετικές πολιτικές επιλογές στα μεγάλα ζητήματα που κρίνουν το μέλλον της χώρας. Και τα δυο κόμματα έχουν μετακινηθεί τελευταία, ο μεν ΣΥΡΙΖΑ προς το κέντρο το δε ΠΑΣΟΚ προς τα αριστερά, τόσο που οι μεταξύ τους διαφορές να έχουν πλέον σχέση πιο πολύ με τα πρόσωπα που τους εκπροσωπούν παρά με τις ιδέες που πρεσβεύουν. Δηλαδή, μπορεί ο Κασσελάκης και ο Ανδρουλάκης να μη μοιάζουν σε τίποτα, τα κόμματα τους όλο και πιο πολύ συγκλίνουν μεταξύ τους.
Το δεύτερο που θα πρέπει να ληφθεί υπόψη είναι ότι η μάχη της δεύτερης θέσης, όσο κι αν είναι ρεαλιστική με βάση τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ με μικρή διαφορά μεταξύ τους, είναι μια στρατηγική βαθιά ηττοπαθής για δυο κόμματα που υποτίθεται πως επιδιώκουν να αποτελέσουν τον πυρήνα δημιουργίας του άλλου πόλου απέναντι στη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Το να μάχεσαι για να έρθεις δεύτερος, συνιστά έμμεση ομολογία ότι δεν μπορείς να σταθείς επί ίσοις όροις απέναντι στην κυβέρνηση. Ο Κασσελάκης το αντιλήφθηκε αυτό σχετικά έγκαιρα, γι αυτό με το που ανέβηκε λίγο στα γκάλοπ εγκατέλειψε τον ηττοπαθή στόχο της δεύτερης θέσης με 17% και δηλώνει ότι διεκδικεί την πρωτιά. Υποστηρίζει, δηλαδή, ότι μπορεί να είναι εφικτό το προφανώς ανέφικτο. Ουτοπικό μεν, αλλά πιο διεγερτικό από τον εκπεφρασμένο στόχο του Ανδρουλάκη να είναι δεύτερος.
Τρίτο σημείο που δείχνει ότι η μάχη της δεύτερης θέσης είναι ουσιαστικά αχρείαστη: η κατάκτηση ενός μικρού εκλογικού ποσοστού που σε φέρνει στη δεύτερη θέση δεν αποτελεί αναγκαστικά εφαλτήριο για τη συνέχεια, αν δεν συνοδεύεται από μια πολιτική δυναμική. Όποιος διαθέτει ή μπορεί να δημιουργήσει αυτή τη δυναμική θα πρωταγωνιστήσει μακροπρόθεσμα, είτε είναι δεύτερος είτε τρίτος με μικρή διαφορά στις ευρωεκλογές. Το ζήτημα είναι να έχει ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα, στρατηγική και ατσάλινη υπομονή. Το να είσαι δεύτερος χωρίς αυτά δεν έχει αξία, το να είσαι τρίτος με αυτά σου αφήνει πιθανώς κάποιες ελπίδες.
Το τέταρτο και πιο σημαντικό, που δεν θα πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι στην πολιτική δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι όποιος κριθεί κατάλληλος για δεύτερος, θα κριθεί στη συνέχεια κατάλληλος για πρώτος. Ας κρατήσουν οι χοροί, λοιπόν! Η δεύτερη θέση στις ευρωεκλογές μπορεί να είναι μια παρηγοριά αλλά δεν αποτελεί συμβόλαιο μελλοντικής πρωτιάς από μόνη της. Χρειάζονται πολύ περισσότερα και κυρίως η δυνατότητα να ενώσει κανείς μια πολυκερματισμένη και βαθιά πληγωμένη παράταξη. Η επιτυχία του Κυριάκου Μητσοτάκη ακριβώς σε αυτό το σημείο εδράζεται. Στη δυνατότητα του να ενώσει και να διευρύνει τη ΝΔ, δίνοντάς της προοπτική διακυβέρνησης. Οι πολιτικοί του αντίπαλοι βρίσκονται ακόμη μακριά από αυτό το στόχο, παρά τις ρωγμές που παρουσιάζει πλέον η κυβέρνηση της ΝΔ.