Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πολιτική αντιπαράθεση για τις ευρωεκλογές στην Ελλάδα θα γίνει γύρω από τα θέματα που επιλέγουν να αναδείξουν τα κόμματα: Ασημακοπούλου leaks, πολιτική εκμετάλλευση ή συγκάλυψη της τραγωδίας των Τεμπών, επιχειρήσεις Κασσελάκη και ποιος πληρώνει τον Γκρίνμπεργκ, πανεπιστήμια και πιθανή διαγραφή παρανομούντων φοιτητών και πάει λέγοντας…
Οι ευρωεκλογές, όμως, σχετίζονται με πολύ πιο σοβαρά και ευρύτερου ενδιαφέροντος θέματα. Σχετίζονται με το μέλλον της Ευρώπης σε έναν κόσμο που αλλάζει και γίνεται όλο και πιο αβέβαιος και επικίνδυνος.
Όσο κι αν η πολιτική ατζέντα στη χώρα μας παραμένει ανόητα εσωστρεφής, η διεθνής συγκυρία δεν αφήνει περιθώρια άγνοιας ή αφέλειας. Δυο πόλεμοι εξελίσσονται στη γειτονιά μας και το να παριστάνουμε πως δεν μας αφορούν είναι απλώς στρουθοκαμηλισμός. Οι εξελίξεις στην Ευρώπη - και στην Ελλάδα - είναι άμεσα συνυφασμένες με τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή. Και στα δυο αυτά μέτωπα δοκιμάζονται οι αρχές και οι αξίες πάνω στις οποίες στηρίζεται η δυτική συμμαχία και η εθνική στρατηγική της χώρας μας.
Ας γίνουμε, όμως, πιο συγκεκριμένοι: η Ελλάδα στηρίζει την εθνική της στρατηγική πάνω στο σεβασμό των συνόρων και στην καταδίκη κάθε αναθεωρητισμού. Γι αυτό τάχθηκε εξ αρχής δίχως αστερίσκους στο πλευρό της Ουκρανίας, που δέχτηκε επίθεση από την Ρωσία. Η στήριξη της Ουκρανίας αποτελεί σήμερα μια δύσκολη εξίσωση για την Ευρώπη, ιδιαίτερα μετά την «προχωρημένη» άποψη του Μακρόν να σταλούν Ευρωπαίοι στρατιώτες για να πολεμήσουν κατά των Ρώσων στο πλευρό των Ουκρανών. Παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι διαφωνούν μαζί του, σχεδόν όλοι οι Ευρωπαίοι συνειδητοποιούν ότι πρέπει να προετοιμάζονται για το χειρότερο ενδεχόμενο. Είναι ενδεικτικό ότι η Γερμανίδα υπουργός Παιδείας - προερχόμενη από τους Φιλελεύθερους - δήλωσε ότι τα παιδιά στα σχολεία πρέπει να ετοιμάζονται για πόλεμο. Σχεδόν ταυτόχρονα στην ΕΕ αναφερόμενοι στο οικονομικό μέλλον της Ευρώπης μιλούν για «οικονομία του πολέμου». Μέσα σε αυτό το πλαίσιο του σοβαρού προβληματισμού εντάσσεται και η πρόταση του Έλληνα πρωθυπουργού για την έκδοση ευρωομολόγου για τη χρηματοδότηση της αμυντικής θωράκισης της Ευρώπης.
Η Ουκρανία είναι το ένα μέτωπο, άμεσα συνδεδεμένο με την Ευρώπη. Ο Πούτιν είναι ο επίσημος εχθρός. Υπάρχει όμως και το άλλο μέτωπο, αυτό της Γάζας. Εκεί τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα, γιατί οι αρχές πάνω στις οποίες στηρίζεται η Ευρώπη για να καθορίσει τη στάση της αποδεικνύονται τόσο ελαστικές που δεν βγάζουν νόημα. Όταν η Χαμάς έκανε την τρομοκρατική επίθεση κατά του Ισραήλ, ήταν ξεκάθαρο ότι η Ευρώπη βρέθηκε στο πλευρό αυτού που δέχτηκε την επίθεση. Εδώ και λίγους μήνες, όμως, που το Ισραήλ ισοπεδώνει την Γάζα, σκοτώνει αμάχους, αρνείται κάθε συζήτηση για εκεχειρία και επισήμως πλέον δεν δέχεται καμία συζήτηση για Παλαιστινιακό κράτος, η Ευρώπη… ψάχνεται να βρει μια γραμμή αντιμετώπισης της κρίσης που να μην πετάει στο καλάθι των αχρήστων τις ανθρωπιστικές της αρχές και αξίες. Προς το παρόν δεν την έχει βρει. Ο «σύμμαχος» Νετανιάχου εκ των πραγμάτων πλέον δεν μπορεί ευθέως να υποστηριχθεί - μέχρι και ο Μπάιντεν πιέζεται να τον «αδειάσει». Τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα γιατί πέραν των αρχών που αποδεικνύονται «ελαστικές» είναι και τα συμφέροντα της Ευρώπης που αρχίζουν να απειλούνται. Η κατάσταση στη Μέση Ανατολή κινδυνεύει να αποσταθεροποιήσει την Αίγυπτο, μια χώρα στην οποία οι Ευρωπαίοι επενδύουν προκειμένου να αποφευχθεί μια νέα μεταναστευτική κρίση - ό,τι χειρότερο εν όψει ευρωεκλογών.
Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί άλλος ένας μεγάλος κίνδυνος, που ακούει στο όνομα Τραμπ. Πιθανή εκλογή του τον Νοέμβριο θα εντείνει την ανασφάλεια και θα αποσταθεροποιήσει ακόμη περισσότερο την Ευρώπη, που εξακολουθεί να παραμένει άβουλη και άτολμη στο στοίχημα να αποκτήσει επιτέλους μια πραγματικά ενιαία εξωτερική και αμυντική πολιτική.
ΥΓ: Καλό θα ήταν για τα ελληνικά κόμματα να συζητήσουν κάτι από όλα αυτά εν όψει ευρωεκλογών.