Το άγνωστο παρασκήνιο της συνάντησης του με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, το 2015 αποκαλύπτει στο βιβλίο του που κυκλοφόρησε σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας.
Μάλιστα, η συνάντησή του με τον Βλαντίμιρ Πούτιν στο περιθώριο του Οικονομικού Φόρουμ της Αγίας Πετρούπολης το 2015, λίγους μήνες πριν από το δημοψήφισμα, που διαλύει τη σχετική μυθολογία που επικρατεί σχετικά με την πρόθεση του Κρεμλίνου να βοηθήσει οικονομικά την Ελλάδα την κρίσιμη εκείνη στιγμή: «Ήθελα λοιπόν να ξέρω πού πατάω. Να μου πει ξεκάθαρα ποια ήταν η θέση της Ρωσίας […]. Η απάντησή του ήταν όχι απλώς ειλικρινής, αλλά θα έλεγα ωμή. Θα προτιμούσε, μου είπε, εκείνα τα χρήματα που ζητήσαμε να τα έδινε σε ένα ορφανοτροφείο, διότι εάν τα έδινε στην Ελλάδα θα ήταν σαν να τα πετούσε σε σκουπιδοτενεκέ. "Να τα βρεις με τη Μέρκελ", μου είπε απλά και καθαρά».
Είχε προηγηθεί η προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα να αναζητήσει εναλλακτική στήριξη
«Αναζήτησα κάθε δυνατή λύση. Είχα επιδιώξει την υποστήριξη της Κίνας λίγο καιρό νωρίτερα. Είχα ζητήσει από τον Δραγασάκη να μεταβεί μαζί με τον Κοτζιά στο Πεκίνο, για να διερευνήσουν τις δυνατότητες αγοράς ελληνικών ομολόγων ή εντόκων γραμματίων του ελληνικού Δημοσίου στη δευτερογενή αγορά — έχοντας ασφαλώς στο τραπέζι τόσο τη συζήτηση για πώληση επιπλέον μετοχών του λιμανιού του Πειραιά, αλλά και ένα ευρύτερο σχέδιο στρατηγικής οικονομικής συνεργασίας με στόχο η Ελλάδα να γίνει διαμετακομιστικός κόμβος για τα κινεζικά προϊόντα, η γέφυρα μεταξύ Κίνας και Ε.Ε.
Στις 6 Μαΐου τηλεφώνησα στον Πούτιν για να συμβάλει με ένα μικρό ποσό 200–300 εκατ. ευρώ για την αγορά εντόκων γραμματίων του ελληνικού Δημοσίου. Κίνηση η οποία, πέραν της μικρής ανάσας ρευστότητας που θα έδινε, θα είχε συμβολική σημασία, γιατί θα δημιουργούσε την αίσθηση πως υπάρχουν προοπτικές ανάμεσα στις δύο χώρες.
Καμία από τις παραπάνω ενέργειες, ωστόσο, δεν απέφερε ουσιαστικά αποτελέσματα. Παρ’ όλα αυτά, με κομμένη την ανάσα συνέχιζα να αναζητώ λύσεις, να χτυπάω πόρτες. Δεν θυμάμαι πόσες φορές εκείνο τον καιρό συνομίλησα με τον Αμερικανό Υπουργό Οικονομικών Τζακ Λιου. Με τον Γιούνκερ συνομιλούσαμε σχεδόν καθημερινά. Ωστόσο, κράτησα στη μνήμη μου τη συνομιλία που είχα μαζί του την Πέμπτη 7 Μαΐου. Του τόνισα την επιτακτική ανάγκη να συμβάλει στη διεξαγωγή ενός έκτακτου Eurogroup την Δευτέρα, που θα έβαζε καλές ειδήσεις»
Ωστόσο, για ακόμη μια φορά ο Τσάρος του Κρεμλίνου δεν είχε καλές ειδήσεις για την Ελλάδα.
Με τους δύο άνδρες να καταλήγουν να συζητούν τελικά σε πιο χαλαρο ύφος για την σύχρονη πολιτική Ιστορία της Ευρώπης.
«Στο τέλος της συζήτησης, πιο χαλαροί, καταλήξαμε να κάνουμε αναδρομή στην Ιστορία του “Ψυχρού Πολέμου”, που φαίνεται πως άρεσε και στους δυο μας.
«Έτσι όπως μου τα λες», του είπα, «ισχύει ακόμη η Γιάλτα, όπου ο Στάλιν, ο Ρούζβελτ και ο Τσόρτσιλ μοιράσαν τη σφαίρα επιρροής».
«Ναι, έχεις δίκιο, έτσι φαίνεται, βεβαίως και ισχύει».
«Το ξέρεις, φαντάζομαι, ότι κάποιοι λένε πως το σε ποιες σφαίρες επιρροής θα ανήκει η Ελλάδα και οι άλλες Βαλκανικές χώρες το συμφώνησαν ο Τσόρτσιλ με τον Στάλιν στη Μόσχα τον Οκτώβριο του 1944, γράφοντάς το, μάλιστα, πάνω σε μια χαρτοπετσέτα», πρόσθεσα.
«Όχι σε μια χαρτοπετσέτα, σε ένα τσιγαρόχαρτο», με διόρθωσε χαμογελώντας.
«Ο Πούτιν μού έκανε καθαρή τη θέση της χώρας του. Αλλά κι εγώ έστειλα ένα μήνυμα σε πολλούς αποδέκτες με τη συζήτησή μας. Έτσι, επέστρεψα από την Αγία Πετρούπολη στην Αθήνα έχοντας τη συνείδησή μου ήσυχη και το μυαλό μου απολύτως κατασταλαγμένο. Έπρεπε σαν τον Θησέα να βρω το νήμα για να βγω με από τον Λαβύρινθο και να μην πέσουμε στα δόντια του Μινώταυρου. Δεν ήταν τόσο απλό όσο ακούγεται τώρα, αλλά αυτό έπρεπε να κάνω».