Μια διαφορετική ανάρτηση έκανε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, μετά την επίσκεψή του στην έκθεση ζωγραφικής «1821, η Γιορτή» του Χρήστου Μποκόρου στο μουσείο Μπενάκη.
Το πρωτότυπο αρθρωτό έργο του Χρήστου Μποκόρου με τον τίτλο «1821, η γιορτή», με αφορμή τα διακόσια χρόνια από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης παρουσιάζεται σε τέσσερις ενότητες
- Η Γαλανόλευκη: ο απόηχός της.
- Η Ιστορία: το φως και το σκοτάδι της.
- Οι Ήρωες, επιφανείς και αφανείς: ο ίσκιος και το αίμα τους.
- Η Δόξα μονάχη: ψηλά στην κεφαλή μιας μεγάλης έρημης τράπεζας, Μνήμη δαφνοφόρος, και μπροστά της ένα αρνάκι που μας κοιτάει κατάματα.
Ο Ευ. Βενιζέλος έγραψε ένα κείμενο βαθιά εσωτερικό. «Όταν βγήκα από την αίθουσα είχα την αίσθηση ότι μια ρωγμή του ιστορικού χρόνο μου επέτρεψε να δω φευγαλέα αυτό που κατά πάσα πιθανότητα συνέβη» κατά την Ελληνική Παλιγγενεσία, έγραψε μεταξύ άλλων.
Δείτε την ανάρτηση του Ευ. Βενιζέλου:
«Μια επίσκεψη στη Γιορτή του Χρήστου Μποκόρου
Μια τόσο μεγάλη γιορτή, όπως αυτή για τα διακόσια χρόνια από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, πρέπει να είναι λιτή, βιωματική, αναστοχαστική, αυθεντική. Αυτή την εκδοχή της Γιορτής έφτιαξε με τα χέρια του και αιτιολόγησε με τον δοκιμιακό του λόγο ο Χρήστος Μποκόρος. Το έργο - «1821, η γιορτή» - συντίθεται και εναποτίθεται (δεν εκτίθεται απλώς) στο Μουσείο Μπενάκη (στο κεντρικό κτήριο της οδού Κουμπάρη). Η σημαία, η αντίστιξη του φωτός με τον ζόφο, το μικρό τετράπτυχο των αφανών ηρώων, η συνομιλία των σκιών του Σολωμού και του Καραϊσκάκη, οι υπαινιγμοί, η απουσία των «καθαρών» και εντέλει η μετόπη που περιφράσσει το αλωνάκι μέσα στο οποίο βρίσκει τη θέση της η «δόξα μονάχη». Μια δόξα που δεν βαδίζει «στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη», που δεν έχει τίποτα το ρητορικά ηρωικό, μια Δόξα που αναδύεται μέσα από τη μετατροπή της προσωπικής μνήμης και της οικογενειακής μυθολογίας σε δημόσιο σήμα και εντέλει σε εθνική ταυτότητα. Με φτηνά υλικά και με την ψυχή στο στόμα αναστήθηκε το Έθνος και συγκροτήθηκε το κράτος. Η αυθεντικότητα του έργου του Χρήστου Μποκόρου πιστοποιείται συνεπώς με την περιγραφή των απλών και συχνά απροσδόκητων υλικών που το απαρτίζουν. Πίσω από αυτά κρύβονται οι έννοιες και κυρίως οι αισθήσεις. Όλα είναι απολύτως αυθαίρετα και απολύτως νόμιμα. Όπως αρμόζει σε μια Παλιγγενεσία. Όταν βγήκα από την αίθουσα είχα την αίσθηση ότι μια ρωγμή του ιστορικού χρόνο μου επέτρεψε να δω φευγαλέα αυτό που κατά πάσα πιθανότητα συνέβη».