Η δημοσίευση μέρους των πρακτικών της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών του 2015 ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο δημοσίου διαλόγου για το τι πραγματικά συνέβη εκείνες τις κρίσιμες ώρες και για τον πραγματικό ρόλο που διαδραμάτισαν οι πρωταγωνιστές του δράματος - ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, οι πολιτικοί αρχηγοί, η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση.
Η δημοσίευση μέρους των πρακτικών, ωστόσο, και η δημοσιογραφική τους ερμηνεία δεν μπορεί παρά να είναι μόνο ένα πρώτο βήμα το οποίο πλέον επιβάλλει τη δημοσιοποίηση του συνόλου των όσων διημείφθησαν στο Προεδρικό Μέγαρο το 2015. Δεν μπορεί, δεν νοείται ανοιχτός δημόσιος διάλογος και εξαγωγή των σωστών συμπερασμάτων χωρίς να γνωρίζουν άπαντες το σύνολο αυτών που καταγράφτηκαν από τους πρακτικογράφους του Προεδρικού Μεγάρου κατά τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών που ακολούθησε το δημοψήφισμα.
Μέχρι σήμερα κάποιοι υποστήριζαν με δημόσιες δηλώσεις τους ότι δεν είχαν κρατηθεί πρακτικά. Τώρα που γνωρίζουμε και επισήμως ότι υπάρχουν και προφανώς δεν είναι διαβαθμισμένα είναι μονόδρομος η δημοσιοποίηση τους. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αποτελεί χρέος απέναντι στους πολίτες και στη Δημοκρατία. Σε περίπτωση που δεν δοθούν στη δημοσιότητα ελλοχεύει ο κίνδυνος να παρακολουθούμε επιλεκτικές διαρροές, που θα υπηρετούν πολιτικές ή προσωπικές σκοπιμότητες. Άλλος θα τα αξιοποιεί για να στραφεί κατά πολιτικών αντιπάλων, άλλος για να το παίξει δικαιωμένος, άλλος για να κάνει rebranding. Δεδομένου μάλιστα ότι η μια εκ των πρωταγωνιστών εκείνης της κρίσιμης σύσκεψης δεν βρίσκεται εν ζωή, ώστε να μπορεί τοποθετηθεί επί των όποιων διαρροών παρακολουθήσουμε προσεχώς, η υποχρέωση της δημοσιοποίησης των πρακτικών από την Προεδρία της Δημοκρατίας καθίσταται χρέος ηθικό και όχι μόνο πολιτικό.
Δέκα χρόνια μετά θα είναι πράγματι ενδιαφέρον να δούμε τι ακριβώς συνέβη, να αποτιμήσουμε τις ευθύνες, την προσφορά και την υπευθυνότητα ενός εκάστου - όχι μόνο εκ των παρισταμένων στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, αλλά και αυτών που πρωταγωνίστησαν καθ´ οιονδήποτε τρόπο στο δράμα που κινδύνευσε να εξελιχθεί σε τραγωδία.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, τα πρακτικά δεν αλλάζουν το γεγονός ότι ο Τσίπρας έκανε ένα δημοψήφισμα ακραίο και μη νόμιμο όςον αφορά τις τυπικές προϋποθέσεις. Ένα δημοψήφισμα στο οποίο ίδιος στήριξε το «όχι» - το είχε πει άλλωστε και στην Μερκελ, όπως μάθαμε πρόσφατα. Ένα δήμοψηφισμα στο οποίο ενώ στήριξε το «όχι», το μετέτρεψε στη συνέχεια σε «ναι» και έφερε ένα αχρείαστο τρίτο μνημόνιο που όπως γνωρίζουμε ήταν πολύ πιο σκληρό από τη συμφωνία που υποτίθεται εθεσε σε δημοψήφισμα - την πρόταση των δανειστών της 25/6. Και οπωσδήποτε σε σχέση με τη συμφωνία του Φεβρουαρίου του 2015. Αυτά είναι γνωστά ασχέτως πρακτικών.