Ρώτησα την Τρίτη στενό φίλο του Αντώνη Σαμαρά τι να περιμένουμε από την εμφάνιση του πρώην πρωθυπουργού στην εκδήλωση της παρουσίασης του ιδρύματός του.
«Θα κινηθεί έξυπνα: Θα αναλάβει τον ρόλο του εγγυητή της ενότητας, που απεμπόλησε ο Κώστας Καραμανλής», μου απάντησε.
Τι έγινε στο θέατρο Παλλάς την Τετάρτη; Δεν ξέρω αν μπορεί ο Σαμαράς να είναι εγγυητής της ενότητας της γαλάζιας πολυκατοικίας. Δεν γνωρίζω καν αν ο Καραμανλής έχει απεμπολήσει αυτόν τον ρόλο. Αυτό που πιστεύω ακράδαντα είναι ότι ο Σαμαράς έδωσε μια πολύτιμη χείρα βοηθείας στον Μητσοτάκη, σε μια κρίσιμη στιγμή.
Η πρώτη -επιπόλαιη και εν θερμώ- ανάγνωση που είδα ότι υιοθέτησαν μέσα φιλικά προσκείμενα στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι ο Σαμαράς «έριξε βόμβες», «άδειασε τον πρωθυπουργό» για τις υποκλοπές, «τον έριξε στο καναβάτσο» και άλλα πομπώδη.
Τι πραγματικά έκανε ο Σαμαράς;
Για όποιον άκουσε ολόκληρη την ομιλία του, παρουσίασε μια ατζέντα την οποία υπηρετεί με συνέπεια -συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με αυτή- από την αρχή της πολιτικής του σταδιοδρομίας: Αναφέρθηκε στο «Σκοπιανό» (δεν εκστόμισε καν τον όρο Βόρεια Μακεδονία) και τη Συμφωνία των Πρεσπών (εκθείασε το βέτο Καραμανλή στο Βουκουρέστι), στο μεταναστευτικό (μίλησε για «λαθρομετανάστες»), έκανε τον διαχωρισμό πατριώτη-εθνικιστή (μνημονεύοντας ότι εκείνος έβαλε τη Χρυσή Αυγή στη φυλακή, όταν άρχισε να εγκληματεί), θυμήθηκε το αντιμνημονιακό μέτωπο (δηλώνοντας πως δεν εκχώρησε τον εθνικό πλούτο της χώρας στην τρόικα), εξαπέλυσε βολές κατά της λειτουργίας της ΕΕ διαπιστώνοντας έλλειμμα ηγεσίας και ζητώντας νέα συνθήκη επανίδρυσής της, αντέδρασε στην επίθεση που δέχεται ο δυτικός τρόπος ζωής (γονέας ένα και γονέας δύο).
«Αυτός είναι ο Σαμαράς», όπως το συμπύκνωνε παλαιό κομματικό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας.
Με δυο λόγια, ο πρώην πρωθυπουργός έκανε μια ταυτοτική ομιλία, παράγοντας κρίσιμος για μια μερίδα ψηφοφόρων. Ή, όπως έλεγαν πολιτικοί παρατηρητές, «ο Σαμαράς παρέθεσε ατζέντα αλα Μελόνι».
Στο Παλλάς δεν έπεφτε καρφίτσα. Το «παρών» έδωσαν όλες οι πολιτικές αποχρώσεις που συμπαθούν, συμπαρατάσσονται ή είχαν κυβερνητικά πάρε-δώσε με τη Νέα Δημοκρατία.
Όμως, ποιο ήταν το ακροατήριο στο οποίο στόχευε ο Σαμαράς; Οι δυνάμεις εκ δεξιών της Νέας Δημοκρατίας. Αυτές ακριβώς οι δυνάμεις που, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, δείχνουν φυγόκεντρες τάσεις. Ο Σαμαράς δεν απευθύνθηκε στο Κέντρο -όπου κυριαρχεί ο φιλελεύθερος Μητσοτάκης- και προφανώς ούτε στην Κεντροαριστερά, όπου ο πρωθυπουργός δείχνει να έχει αξιοσημείωτη διείσδυση. Ο Σαμαράς, στόχευσε σε ένα ακροατήριο που δεν είναι το φόρτε του Μητσοτάκη, αλλά αποτελεί κρίσιμη μάζα και παράμετρο για να πετύχει η ΝΔ την πολυπόθητη αυτοδυναμία. Και εκεί ακριβώς έγκειται και η βοήθεια που προσέφερε στον Μητσοτάκη. Η ακροτελεύτια φράση του για την ανάγκη ενότητας της ΝΔ ήταν το «ζουμί» της ομιλίας Σαμαρά, ο οποίος προφανώς δεν θα άντεχε να χρεωθεί (ακόμη) μια αποσταθεροποίηση κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Όσο για τις υποκλοπές, χρησιμοποίησε την ίδια προσεκτική φρασεολογία με εκείνη του Κώστα Καραμανλή, με πολλά «εάν»: «Δεν πιστεύω, δεν θέλω να πιστέψω ότι η κυβέρνηση παρακολουθούσε», «θα ήταν αδιανόητο», «εάν ίσχυαν όλα αυτά» κ.λπ.
Ο πονηρός Μεσσήνιος πολιτικός είπε και κάτι ακόμη: Ότι η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ το 2012 (οι «Σαμαρο-Βενιζέλοι», κατά τη δική του έκφραση) αποτελεί «παρακαταθήκη εθνικής συνεννόησης». Δεν ξέρω αν το άκουσε ο Ανδρουλάκης, αλλά σίγουρα το αφουγκράστηκαν τα περισσότερα από τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που μετείχαν στην τότε κυβέρνηση και προσήλθαν στο ασφυκτικά γεμάτο «Παλλάς».
Ποια ήταν, εν τέλει, η διαφορά Σαμαρά με τον Καραμανλή; Ότι «αυτά ο Σαμαράς τα είπε στην Αθήνα, με τον Μητσοτάκη στο ακροατήριο, ενώ ο Καραμανλής πήγε στα Ανώγεια…», όπως σχολίαζε με νόημα κορυφαίος υπουργός την επαύριο της εκδήλωσης.